ประชุม
1023 คำ
หลายวันผ่านไป...
ฮานะยังคงนั่งๆนอนๆอ่านหนังสืออยู่ที่บ้านโดยมีเพื่อนสนิทอย่างเค้กแวะเวียนมาหาอยู่บ่อยครั้ง
เค้ก: ดีนะครั้งนั้นท่านไคมาทัน ฉันก็ว่าอยู่ทำไมจู่ๆคนมันหายกันหมด
ฮานะ: ถือว่าดวงยังดีอยู่
เค้ก: แล้วทำไมมันต้องฆ่าแกด้วยวะ
ฮานะ: ไม่รู้เหมือนกัน จริงๆฉันควรตายตั้งแต่สิบกว่าปีที่แล้วล่ะ ดีที่ไคจังทาช่วยทัน
เค้ก: ท่านไคมีบุญคุณกับคนที่นี่มากเลยนะ ในเขตการดูแลของท่านไค ทุกคนอยู่แล้วรู้สึกปลอดภัย
ฮานะ: ไคจังภายนอกดูเงียบขรึมแต่จริงๆแล้วติ๊งต๊องจะตาย
ทั้งสองหัวเราะกันคิกคักแต่คนที่ตาเบิกโพลงก็คงมีแต่ท่านไคที่ยืนแอบฟังอยู่หน้าประตู
ย้ง: ท่านไคมาทำอะไรครับ!
ท่านไค: ไอ้ย้ง!! มึงขึ้นมาทำไม!!
ย้ง: เอ้า! ก็ท่านไคให้ผมไปทำอะไรล่ะครับ
ท่านไค: ก็ไปที่ห้องทำงานสิ!
แกร๊ก~
ฮานะค่อยๆเปิดประตูห้องออกมาทำให้ท่านไปถึงกับรีบเดินหนี ตามด้วยย้งที่กลั้นขำเดินตามไป
ท่านไค: ได้เรื่องไหม?
ย้ง: ไม่ได้ครับ วันนั้นพวกมันไหวตัวทัน
ท่านไค: อืม มึงดูแลฮานะให้ดีอาทิตย์หน้ากูไม่อยู่3วัน ถ้าฮานะอยากไปห้างมึงก็บอกไอ้หมอให้ไปเป็นเพื่อน
ย้ง: ท่านไคจะไปคนเดียวหรอครับ
ท่านไค: อืม
1อาทิตย์ต่อมา
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
ฮานะเดินมาเคาะประตูห้องของท่านไคหลังจากที่เธอรู้ว่าท่านไคจะเดินทางไปทำงานสำคัญหลายวัน
เมื่อท่านไปเปิดประตูก็เจอกับสาวน้อยที่ถือตุ๊กตาน้องเน่าเข้ามานั่งที่เตียง
ฮานะ: ไคจังไปกี่วันอ่ะ
ท่านไค: ไวสุดก็3วัน ถ้าช้าก็อาทิตย์นึง
ฮานะ: ไคจังอ่ะ ขอไปด้วยก็ไม่ได้:(
ท่านไค: ฉันไปทำงาน ไม่ได้ไปเที่ยว
ฮานะ:ไคจังไปอาบน้ำเถอะเดี๋ยวฮานะเอาเสื้อผ้าใส่กระเป๋าให้
ชายหนุ่มเดินมายีผมฮานะด้วยความเอ็นดูก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วรีบเดินเข้าห้องน้ำไป
"หึหึ! เจ้าหมีน้อยไปเที่ยวกับไคจังเผื่อฮานะด้วยนะ"
ฮานะรีบเอาเสื้อผ้าของท่านไคจัดใส่กระเป๋าพร้อมกับตุ๊กตาน้องเน่าของเธอก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไป
เมื่อชายหนุ่มเดินทางมาถึงคาสิโนขนาดใหญ่ก็มีลูกน้องเข้ามาต้อนรับก่อนจะพาชายหนุ่มขึ้นไปยังห้องรับรองด้านบน
"หายไปนานเลยนะอาไค"
ท่านไค: สวัสดีครับเจ็ก สบายดีใช่ไหมครับ
อาเจ็ก: สบายดีว่าแต่เด็กคนนั้นเป็นยังไงบ้าง
ท่านไค: ฮานะสบายดีครับ
อาเจ็ก: พรุ่งนี้จะมีการประชุมร่วมกับแก๊งค์โอตะ เกี่ยวกับการบุกรุกพื้นที่!
ท่านไค: ผมไปรับน้องสาว ไม่ได้ตั้งใจไปบุกรุกและไม่ได้ทำร้ายใครด้วย
อาเจ็ก: ฉันจะช่วยพูดให้ก็แล้วกัน
เมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องพักก็ถึงกับถอนหายใจให้กับความวุ่นวายที่กำลังจะเกิดขึ้น พรุ่งนี้จะมีการตั้งกฎเกณฑ์เพิ่มขึ้นเพื่อความปลอดภัยของคนในเขตพื้นที่ตัวเอง
ท่านไค: ฮานะจัดของให้ครบหรือเปล่าวะ
เมื่อเปิดกระเป๋าชายหนุ่มก็ถึงกับหัวเราะออกมา เพราะตุ๊กตาน้องหมีนอนยิ้มแป้นอยู่ข้างบน
ท่านไค: กลัวฉันจะไม่คิดถึงเธอหรือไงฮานะ
วันต่อมา...
ทุกแก๊งค์กำลังประชุมกันอย่างดุเดือดเพราะการบุกรุกของท่านไคในครั้งนั้นทำให้โอตะไม่พอใจ แม้ท่านไรจะอธิบายคนพาลก็คือคนพาลอยู่ดี
ท่านไค: แล้วมึงจะให้กูทำยังไง น้องกูยังเด็กมันก็อยากรู้อยากเห็นเป็นธรรมดา แค่ไปเที่ยวไม่ได้ทำอะไรเสียหาย
"แต่กูไม่เคยปล่อยให้คนของกูข้ามไปเขตมึงเลย กูว่ามึงควบคุมคนของมึงไม่ได้มากกว่าไอ้ไค!"
ท่านไค: ไอ้โอตะ!
อาเจ็ก: หยุด!! เรื่องนี้มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่เลยโอตะ เด็กยังไงก็เป็นเด็กแกจะมีปัญหากับเด็กอายุ17หรือไง
ท่านไค: หึ!
เสียงกลั้นขำจากหัวหน้าแก๊งค์อื่นดังขึ้นทำให้โอตะถึงกับหน้าเสีย
ท่านไค: ครั้งนี้น้องสาวผมผิดจริงที่แอบหนีออกไปเที่ยวในเขตของโอตะ ผมยอมรับผิดแทนน้องผมเอง
"เอาเถอะท่านไค เรื่องเด็กหนีเที่ยวมันไม่สำคัญเท่ากับปัญหาปากท้องของคนในเขตหรอก ยิ่งมีรัฐบาลที่รอเงินจากพวกเรายิ่งแล้วใหญ่"
หนึ่งในสมาชิกการประชุมพูดขึ้นมาทำให้ทุกคนหันไปสนใจปัญหาครั้งนี้กันหมด
อาเจ็ก: มันน่านัก! เป็นถึงรัฐบาลที่ประชาชนเลือกมาแต่กลับไม่สนใจเครื่องปากท้องชาวบ้าน ไคในเขตของเรายังพอมีทรัพยากรมากพอไหม
ท่านไค: ถ้าจะให้มากพอสำหรับทุกเขตคงไม่ไหว
"เรื่องอาหารต้องรบกวนท่านไคแล้วล่ะครับ ในเขตของท่านไคมีโรงงานอุตสาหกรรมด้านอาหาร และมีแหล่งปลูกพืชเศรษฐกิจที่อุดมสมบูรณ์"
โอตะ: ถ้าไม่เห็นแก่ตัวยังไงก็เพียงพอสำหรับทุกคนอยู่แล้วล่ะ!
ท่านไคถึงกับหันไปมองหน้าโอตะจนอาเจ็กต้องห้ามปรามโอตะอีกครั้งนึง
อาเจ็ก: เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง อาไคฉันจะให้ถิงถิงไปอยู่กับนาย
ท่านไค: ไปอยู่กับผม?
โอตะ: จะดีหรอครับเจ็ก อาถิงก็เคยคบหากับท่านไคผมกลัวว่าจะเกิดความลำเอียงกับเขตอื่นนะครับ
"นั่นสิ!"
"เห็นด้วยๆ"
อาเจ็ก: แล้วใครจะไป แกหรอโอตะ!
ทุกคนพากันเงียบจนการประชุมในวันนี้สิ้นสุดลง ท่านไคได้แต่เดินกลับขึ้นมาพักก่อนจะหยิบตุ๊กตาน้องเน่ามาดู
ท่านไค: ตัวจิ๋วเจ้านายแกทำเรื่องใหญ่เลยรู้ไหม...
- ผู้เขียน
