หนูไม่อยากชอบพี่แล้ว
1023 คำ
“ เด็กดีจริง ๆ เลย แล้วคิดยังไงเอาชีวิตลงไปเสี่ยงกับเจ้าป้าโอเลี้ยง ” หญิงสาวเลิกคิ้วแล้วหัวเราะ
“ เจ้าป้าโอเลี้ยง ทำไมพี่เรียกมันแบบนั้นล่ะคะ ”
“ อ้าว ก็มันอยู่มานานหลายปีขนาดนั้นก็ต้องยกย่องให้เกียรติเป็นเจ้าป้าแล้วล่ะ ” แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะร่วนด้วยกัน
“ หนูแค่เห็นว่าทุกชีวิตต่างก็มีคุณค่าเหมือนกัน แล้วถ้าเจ้าป้าโอเลี้ยงเป็นอะไรไป หลายคนในมหา’ลัยคงจะเสียใจ ”
“ แล้วทำไมไม่นึกถึงตัวเอง ถ้าหนูเป็นอะไรไปก็ต้องมีคนเสียใจเหมือนกัน ” ดวงตาหญิงสาวเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างก่อนเอ่ยเบา ๆ
“ ไม่หรอกค่ะ ไม่มี ”
“ มีสิ นั่งอยู่ตรงนี้ไง ” ชายหนุ่มว่า เธอหันมามองอย่างงง ๆ
“ คะ ? ”
“ ก็พี่ไง ” เขาว่าพลางหันมายิ้มให้ ดวงตาคมฉ่ำหวาน มือที่วางบนหัวเข่าของเธอบีบเบา ๆ หญิงสาวได้สติ รีบผลักมือเขาออก
“ เอ่อ... พี่ธาวินขับรถสองมือสิคะ ” เขาหัวเราะร่วน
“ นี่มันเกียร์ออโต้ เหยียบอย่างเดียว บังคับพวงมาลัยมือเดียวก็ได้ ”
“ แต่สองมือน่าจะปลอดภัยกว่านะคะ ” เขาหัวเราะร่วนก่อนเปลี่ยนเรื่องคุย
“ แล้วเรารู้จักพี่ได้ยังไง ” เจ้าหล่อนหน้าแดงระเรื่อดวงตาเสมองออกไปนอกรถเพื่อหลีกเลี่ยงที่จะตอบ ทว่ามือที่วางอยู่บนหัวเข่าขยับบีบเบา ๆ เพื่อเร่งเร้าคำตอบ
“ บอกพี่หน่อยนะคะ หรือแค่ตามกรี๊ดเหมือนสาว ๆ คนอื่น ” หัวใจสาวน้อยไหวยวบ เธอไม่เคยเข้าใกล้ผู้ชายคนไหน ไม่เคยมีแฟน การที่ได้มาชิดใกล้หนุ่มหล่อล่ำแถมเธอยังแอบรักแบบนี้มันยิ่งกว่าฝัน การโดนออดอ้อนและสัมผัสนั่นยิ่งทำให้ละลาย
“ พี่เคยช่วยหนูไว้ตอนเข้าปีหนึ่ง หนูเป็นลมตอนรับน้องค่ะ พี่อุ้มหนู หาน้ำให้ดื่ม แถมยังเรียกแท็กซี่ให้ด้วย หนูก็เลยจำพี่ได้ ” คำตอบนั้นเรียกยิ้มตาฉ่ำจากเขาได้ทันที
“ อ๋อ น้องคนนั้นนั่นเอง ” เขาว่าทั้งที่จำไม่ได้อะไรทั้งนั้นล่ะ ตอนนั้นหล่อนคงจะยังไม่สวยเข้าตากระมัง เขาเลยไม่ได้ใส่ใจ เพราะถ้าหน้าตาดีล่ะก็เสือร้ายอย่างเขาไม่มีทางปล่อยให้หลุดมือแน่ ไม่เหมือนตอนนี้ที่เธอดูน่ารักสวยใสดี แม้จะไม่ได้โฉบเฉี่ยวเปรี้ยวยั่วเหมือนผู้หญิงที่ชอบเข้าหาเขาพวกนั้น
สรุปว่าตอนนี้เธอน่ากิน แล้วเขาก็อยากเขมือบลงท้องเป็นบ้าถ้ามีโอกาส !
“ หนูขอบคุณพี่มากเลยนะคะ ”
“ ไม่เป็นไรครับ พี่ยินดีมาก ” เขาตอบ นั่นยิ่งทำให้หล่อนหน้าแดงก่ำ ไม่รู้ทำไมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
“ จำพี่ได้ขนาดนี้ แปลว่าแอบมีใจให้พี่หรือเปล่าคะ ” หล่อนอ้าปากค้างแล้วส่ายศีรษะรุนแรง
“ มะ... ไม่ ไม่ใช่นะคะ เปล่าค่ะ ” เขาหัวเราะร่วน
“ โอเค ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ ” แต่ในใจรู้แน่ว่าหญิงสาวแอบชอบตัวเองแน่ ก็เหมือนสาว ๆ คนอื่น ๆ ที่กรี๊ดกร๊าดชายหนุ่มหล่อหุ่นดีสูงใหญ่ แถมมีดีกรีเดือนคณะพ่วง บวกกับนักกีฬามหาวิทยาลัย แค่นี้ก็เพียงพอที่พวกหล่อนส่วนมากอยากจะอ้าขาถวายตัวให้เขาสวาปามแล้ว และถ้าเขาอยาก เขาก็จะกิน ตามประสาผู้ชายมักมาก
เขาก้มหน้าลงมามองด้วยสายตาหวานฉ่ำ เธอยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่เลยรีบหาโอกาสชิ่งจะดีกว่า
“ พี่จอดหน้าตึกพยาบาลแค่นั้นก็พอ เดี๋ยวหนูเดินเข้าไปเองค่ะ แค่นี้ก็รบกวนมากแล้ว ”
“ พี่ขับรถชนหนูนะ พี่ต้องรับผิดชอบสิ ไม่ถือเป็นการรบกวนอะไรเลย ถ้าอย่างนั้นพี่จะประคองหนูลงไปส่งนะคะ ”
เขาว่าพลางจอดรถหน้าตึกแล้วรีบวิ่งไปเปิดประตู พลางประคองเธอลงจากรถไปสู่ด้านในห้องพยาบาล ที่มีพยาบาลสาวสวยประจำการอยู่ที่นั่น
“ อ้าว วิน เป็นอะไรคะ มาห้องพยาบาลแต่เช้าเชียว มีอะไรให้พยาบาลดูแลเอ่ย ” เจ้าหล่อนทักทายธาวินด้วยประกายตาวิบวับผิดปกติ ชายหนุ่มส่งยิ้มให้เช่นกัน
“ วันนี้ผมไม่ได้เป็นไร แต่ฝากน้องคนนี้หน่อยครับ หัวเข่าถลอก รบกวนคุณพยาบาลคนสวยดูแลเป็นพิเศษด้วย ”
“ น้องสาวเหรอคะ ”
“ น้องสาวที่น่ารักครับ ” เขาเล่นลิ้น พยาบาลนางนั้นส่งสายตาให้ชายหนุ่มอย่างโจ่งแจ้งจนริสารู้สึกหงุดหงิด เพราะเมื่อครู่เขายังออดอ้อนหยอดคำหวานกับเธออยู่เลย
พี่ธาวินคงหว่านเสน่ห์แบบนี้กับผู้หญิงทุกคนสินะ แล้วหล่อนจะคลั่งเป็นบ้าเป็นหลังไปเพื่ออะไรวะ ยัยริสา
“ เดี๋ยวรบกวนคุณพยาบาลทำแผลให้หนูด้วยนะคะ หนูจะรีบเข้าห้องเรียนค่ะ ” เธอเอ่ยขัดจังหวะการส่งสายตาอ่อยเหยื่อ ซึ่งเหยื่อตัวโตก็ดูท่าทางจะชอบให้อ่อยอีกนั่นแหละ
“ พี่ธาวินไปเถอะค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่กรุณามาส่ง หนู ” ริสายกมือขึ้นไหว้ขอบคุณ มือใหญ่เข้ามาแตะประคองสองมือเธอเอาไว้
“ ด้วยความยินดีครับ ถ้างั้นพี่ไปเลยนะ ไปนะครับ คุณพยาบาลคนสวย ”
“ ค่ะ ” เธอตอบสั้น ๆ ส่วนแม่พยาบาลนางนั้นก็โบกไม้โบกมือส่งสัญญาณอะไรริสาก็ไม่ทราบได้ เขาลุกขึ้นยืนหมุนตัวเดินจากไป
ริสาพยายามไม่มองตาม ไม่อะไรใด ๆ ทั้งนั้น บอกตัวเองว่าให้เอาตัวออกห่างผู้ชายเจ้าชู้คนนี้ให้พ้น ไม่อย่างนั้นก็คงต้องตกเป็นหนึ่งในคอลเล็คชั่นของเขาเป็นแน่
ผู้ชายที่เธอเคยตกหลุมรักมาตลอด หลงมองว่าทั้งรูปร่างหน้าตาดี ทั้งอบอุ่น แต่ตอนนี้แค่ได้ใกล้ชิดไม่กี่นาทีก็เห็นสันดานแล้วว่ามักมากแค่ไหน
ดูสิ ขนาดเธอชื่ออะไรเขายังไม่ถามเลย หว่านเสน่ห์เจ้าชู้ไปเรื่อยเปื่อย
พอกันที หนูไม่อยากชอบพี่อีกแล้ว !
- ผู้เขียน
