ตอนที่ 3 อย่าใว้ใจผู้ชายคนไหนง่ายๆ แม้แต่ผม
1420 คำ
รถกอล์ฟก็แล่นเข้าสู่ไร่ธารารินเป็นส่วนที่ปลูกองุ่นที่กำลังออกลูกสีเขียวขจีไปทั้งไร่ ตั้งแต่ที่รถแล่นเข้ามาวิวทั้งสองข้างทางทำเอาพริมาแทบไม่อยากจะละสายตา
"สวยไหมครับคุณพริม"
"สวย สวยมากๆเลยค่ะ"พริมาตอบอย่างคนเพ้อฝัน
"มุมโน้นคือฟาร์มโคนมครับ"วายุภัครชี้ไปที่อีกมุมนึงของไร่
หลังจากนั้นพริมาก็ค่อยๆซึมลงเมื่อคิดถึงไร่พริมาของเธอ เธอรู้ดีว่าบิดาของเธอรักไร่มาก แต่เธอกลับไม่สามารถรักษามันใว้ได้
"คุณพริมครับ....คุณพริม"พริมาหลุดจากภวังค์เมื่อวายุภัครสกิดเรียก
"ค่ะๆคุณลม"
"เป็นอะไรไปครับ ผมเห็นสีหน้าคุณพริมไม่ดีเลย"วายุภัครเลี้ยวรถจอดที่ข้างทางก่อนจะหันมาคุยกับพริมา
"พริมคิดถึงบ้านนะค่ะ พริมไม่ได้กลับไปที่นั่นมา4ปีแล้ว"พริมาพยายามกลั้นเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา
"ถ้างั้นเราเปลี่ยนที่ไปเที่ยวไร่พริมาดีไหมครับ"วายุภัครเอ่ยชวนทำเอาคนที่กำลังเศร้าๆถึงกับยิ้มออกมา
"เราไปที่นั่นได้ด้วยหรอคะ"
"ทำไมจะไม่ได้ละครับมันคือบ้านของคุณนะ"วายุภัครพูดจบก็สตาร์ทเครื่องพร้อมหักพวงมากลับไปอีกทางเขาใช้เวลาเพียงไม่นานก็มาถึงไร่พริมา จริงๆไร่สองไร่นี้มีอณาเขตที่ติดกันเลยแหละ
ทันทีที่รถกอล์ฟวิ่งเข้าสู่อณาเขตของไร่พริมา เธอแทบจะไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเพราะมันเปลี่ยนไปเยอะมากผิดกับภาพสุดท้ายก่อนที่เธอและบิดามารดาจะออกจากที่นี่ ทุกอย่างเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นและทันทีที่รถวิ่งเข้ามาถึงบริเวณบ้านไม้ทรงไทยบ้านที่เธออยู่มาตั้งแต่เกิดและเป็นที่สุดท้ายที่เธอได้อยู่กับครอบครัว พริมาเดินลงมาจากรถจนลืมชายหนุ่มที่พาเธอมาที่นี่ พริมาเดินเข้าไปในบ้านและพบว่าทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม รูปครอบครัวของเธอยังอยู่ที่เดิม พริมมายืนมองรูปครอบครัวอยู่นานจนวายุภัครเดินเข้ามาจับไหล่เป็นเชิงปลอบ
"พริมไม่เป็นอะไรค่ะ แค่ดีใจเพราะไม่คิดว่าจะได้เห็นภาพนี้อีกก็แค่นั้น"พริมายกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตา
"พี่ดินให้คนมาดูแลอย่างดีครับ คุณพริมหายห่วงได้เลย"
คำพูดของวายุภัครทำให้พริมานึกถึงคำพูดที่ปฐพีเคยพูดกับเธอว่าจะเก็บที่ดินผืนนี้เอาใว้ให้เป็นมรดกของลูกเขา เขาน่าจะรู้ดีว่าเธอรักบ้านหลังนี้แค่ไหน ยังจะพูดจาทำร้ายจิตรใจเธออีก ถึงแม้ว่าเข้าจะมีสิทธิ์ก็ตาม
"อีกหน่อยมันคงไม่ใช่บ้านของพริมแล้วแหละค่ะ"พริมาพูดพร้อมยกมือขึ้นลูบที่รูปภาพนั้นอย่างแผ่วเบา
"ไม่หรอกครับ ที่ยังเป็นของคุณพริมเหมือนเดิม"
"พริมเป็นหนี้เขาอยู่นี่คะ ถ้าเขาจะยึกพริมจะทำอะไรได้"
"เราอย่าพึ่งคิดไปไกลเลยนะครับ ผมว่าตอนนี้เราเข้าไปดูข้างในไร่กันดีกว่าถ้าคุณพริมเห็นต้องอึ้งแน่ๆเลย"วายุภัครเปลี่ยนเรื่องชวนพริมาไปเที่ยวในไร่ เพื่ออยากให้เธออารมณ์ดีขึ้น
พริมาและวายุภัครใช้เวลาทั้งวันในการเยี่ยมชมส่วนต่างๆของไร่พริมา นี่ถ้าวายุภัครไม่พาเธอเข้ามาเธอคงไม่รู้ว่าไร่ของเธอนั้นเจริญขึ้นมากขนาดไหน หรือเธออาจจะต้องกลับไปขอบคุณ ปฐพี ที่ทำให้ไร่พริมากลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งนึง
@อีกด้าน ของปฐพี
ปฐพีออกมาทำธุระในเมืองตั้งแต่เช้ากับปาริตาหรือปริมตั้งแต่เช้ากว่าจะได้กลับเข้ามาก็บ่ายกว่าแล้ว ชายหนุ่มกลับเข้ามาในบ้านแต่กลับไม่พบหญิงสาวที่เขาอยากเจอมาทั้งวันเลยต้องเดินไปถามเด็กๆในบ้านจนได้ความว่าออกไปข้างนอกกับเจ้าลมตั้งแต่เช้า ปฐพีขบกรามเน้นด้วยความโกรธก่อนจะเดินปึงปังเข้าไปที่ห้องทำงานโดยสั่งห้ามใครรบกวน
ทั้งสองกลับมาถึงไร่ธารารินก็เลยเวลาเข้าพลบค่ำแล้ว พริมาและวายุภัครเดินคุยกันเข้ามาตั้งแต่ลานจอดรถจนถึงทางเข้าบ้านแต่ก็ต้องชะงัก เพราะมีสายตาเคร่งขรึมจ้องมาที่คนทั้งคู่
"พี่ดินกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับเนี่ย"เป็นวายุภัครที่เริ่มพูดก่อนเพื่อทำลายความเงียบ
"ไปไหนกันมาทั้งวัน"ปฐพีเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงไปด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียว
"ผมพาคุณพริมไปดูไร่มานะครับ"ปฐพีมองทั้งสองด้วยใบหน้านิ่งขรึม จากที่อารมณ์กำลังขุนมัวอยู่แแล้วกลับยิ่งทวีคูณเป็นสองเท่ากับท่าทีที่สนิทสนมของทั้งสองคน
"ไปรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่"ปฐพีถามต่อ แต่สายตากลับจ้องตาพริมานิ่ง
"เมื่อเช้านี้ครับพอดีคุณพริมอยากเข้าไปดูไร่ผมเลยอาสาพาไป"วายุภัครหันไปมองหน้าพริมาสลับกับพี่ชายของเขาด้วยสีหน้าเป็นกังวล
"ง่ายดีนี่" คำว่าง่ายของปฐพีทำเอาพริมาที่ยืนเงียบๆอยู่นานจำต้องเอ่ยปากออกมาบ้าง
"คนมันถูกคอกัน อะไรๆเลยง่ายไปหมดค่ะ"พริมาเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"ฮึ!!!"ปฐพีทำเสียงในลำคอก่อนที่เดินนำไปที่โต๊ะกินข้าวแล้วหลังจากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีกจนกระทั่งทั้งสามคนทานข้าวเสร็จ
"พริมากินข้าวเสร็จตามผมไปที่ห้องทำงานด้วยนะ"ปฐพีออกคำสั่งเสร็จก็รวบช้อนแล้วเดินขึ้นไปที่ชั้นสองซึ่งเป็นส่วนของห้องทำงาน
จริงๆพริมาอิ่มข้าวนานแล้วแต่เธอถ่วงเวลาโดยเข้าไปช่วยคนในครัวล้างจานเก็บจานจนเวลาล่วงเลยไปนานเธอจึงเดินตามเขาขึ้นไปที่ห้องทำงาน
"ปิดประตูด้วย"เขาออกคำสั่งหลังจากที่หญิงสาวเดินเข้ามาแต่ไม่ปิดประตู
"ต้องปิดด้วยหรอคะ"
"ทำไม? กลัวผมหรอ" คำพูดของปฐพีทำเอาหญิงสาวมีอารมณ์เล็กน้องก่อนจะเดินไปปิดประตูเสียงดัง
"มีอะไรกับพริมคะ??"
"นั่งลงสิ"ปฐพีผายมือไปที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน พริมานั่งลงตามคำสั่งของปฐพี
"ทีหลังผมขอสั่งห้ามไม่ให้คุณไปไหนมาไหนกับผู้ชายสองต่อสองอีกเพราะผมไม่อยากให้มันเกิดเรื่องเสื่อมเสีย"
"คุณไม่ใว้ใจพริม หรือคุณไม่ใว้ใจน้องชายของคุณกันแน่คะ"พริมาเชิดหน้าขึ้นอย่างถือดี
"อย่ามาย้อนผมนะพริม คุณเป็นผู้หญิง สมควรแล้วหรือที่จะทำตัวให้ใครว่าได้ ถึงแม้ผู้ชายคนนั้นมันจะเป็นไอ้ลมก็ตาม"
"ในโลกนี้มีใครดีบ้างคะในสายตาคุณ"
"พริมา"
"ดิฉันมีศักดิ์ศรีมากพอค่ะ แล้วถึงจะมีเรื่องเสื่อมเสียดิฉันจะไม่ให้มันมาเดือดร้อนคุณเด็ดขาดค่ะ"พริมาพูดจบก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้เตรียมที่จะเดินออกจากห้อง
"เดี๋ยว!!!"ปฐพีอาศัยความไวไปถึงตัวพริมา มือหนากระชากไหล่บางเข้าหากายแกร่ง พริมาตกใจร้องว้ายขึ้นมาเสียงดัง
"คุณจะทำอะไร??"
"จำใว้นะพริม"ปฐพีเค้นเสียงลอดไรฟัน แล้วกระชับเอวบางเข้ามาอีก
"ผู้ชายทุกคนอันตราย อย่าใว้ใจใครง่ายๆ"
"แม้แต่คุณใช่ไหมคะ"หญิงสาวย้อนถามด้วยน้ำเสียงเย็น
"ใช่ !!! แม้แต่ผม"เขาพูดก่อนจะหลุบเปลือกตามองที่ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อแล้วค่อยๆก้มต่ำลงไปหา ในวินาทีนั้นพริมาตัดสินใจรวบเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีผลักเขาให้ออกห่าง
"บ้าที่สุด!!"
"นี่แค่เตือนว่าอย่าดื้อกับผมอีกนะสาวน้อย"ปฐพียกมือขึ้นมาลูบที่ริมฝีปากทำเอาพริมาโมโหจนกระทืบเท้าเดินออกจากห้องไป
- ผู้เขียน
