เมื่อร่างบางหมุนตัวกลับเข้ามาในบ้าน ชายหนุ่มก็ขยับปลายเท้าตามติด แต่เพียงเดินเข้ามาด้านใน เสียงเรียกของแบรดก็ดังขึ้น พร้อมๆ กับก้าวยาวๆ ตรงมาหาและยื่นโทรศัพท์ในมือให้
“สายตรงจากคุณลูกพีชครับ”
ชายหนุ่มทำพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะกรอกเสียงห้าวลงไป
“ว่าไงฮึ!”
“ไม่คิดจะรับโทรศัพท์น้องเลยนะคะ ถ้าไม่โทรเข้าอีกเบอร์ น้องก็คงไม่ได้คุยกับพี่ชายหรอก”
เสียงกระเง้ากระงอดชุดใหญ่ดังกระทบโสตประสาท มุมปากของชายหนุ่มจึงยิ้มน้อยๆ ขณะปลายเท้ากำลังเดินเอื่อยๆ ขึ้นสู่ชั้นสองของบ้าน
“งอนพี่ชายแล้ว ไม่คิดถึงน้องบ้างเลย”
“พี่กำลังดูว่าน้องคิดถึงพี่มากแค่ไหน รู้ไหมว่าพี่นั่งรอโทรศัพท์เราอยู่”
ลูกคนโตประจำตระกูลแฮคตันรีบเอาใจน้องนุชสุดท้อง คุยกับอภิชญาทีไร ชายหนุ่มเป็นต้องยิ้มไม่หุบทุกที ทุกคนในบ้านล้วนต้องศิโรราบต่อนางมารร้ายตัวน้อยๆ ไม่เว้นแม้แต่ผู้เป็นบิดาบังเกิดเกล้า
“ไม่ต้องมาพูดแบบนี้เลย เห็นไหมลูกพีชก็ท
