ไม่เอาแบบนี้นะ ไม่...
ดวงหน้าหวานสั่นส่ายจนเหงื่อเม็ดเล็กผุดซึมทั่วกรอบหน้า เส้นผมยุ่งเหยิงกระจายทั่วพื้นเตียงสีขาว แต่ร่างกายที่บิดเร้ากลับทำให้คนใจร้ายคิดไปเป็นอย่างอื่น
“แอ่นให้กันขนาดนี้คงผ่านผู้ชายมานับไม่ถ้วน”
อคินณ์เย้ยหยัน เขานึกถึงวันแรกที่เหมือนฝันไปมหาวิทยาลัยแล้วเจ้าตัวเอาแต่ส่งยิ้มหวานให้ผู้ชายไปทั่ว เชื้อจากแม่คงไม่ทิ้งแถว และท่าทางอย่างนั้นมันทำให้เขาไม่พอใจ
ทั้งที่กับคนอื่นเชิญชวนและส่งยิ้มให้ แต่กลับเขาเอาแต่ผลักไสและแสร้งทำเป็นเล่นตัว
“ไม่ใช่ อ๊ะ”
อคินณ์ไม่รับฟัง มือหนาบีบเคล้นและนวดคลึงไปทั่วร่างเนียนอย่างถือวิสาสะ และถึงแม้ว่าเหมือนฝันจะยังมีเสื้อยืดติดกายแต่มันไม่ได้ช่วยปกปิดร่างกายเลยแม้แต่น้อย ในยามที่เขาสัมผัสกลีบดอกไม้สีสวย ร่างเล็กก็จะสะดุ้งพร้อมกับอาการสั่นเทิ้ม
“คุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย รังแกคนไม่มีทางสู้ อ๊า !” เสียงหวานร้องลั่นเมื่อคนด้านหลังสอดนิ้วยาวทั
