อคินณ์แพ้พ่าย

“กว่าจะกลับมาได้นะแก” “พ่ออุตส่าห์ใจกว้างรับกาฝากมาเลี้ยงทั้งทีผมก็ต้องมาดูหน่อยสิ” “ไอ้คินณ์” เสียงกัมปนาทของอธิปดังลั่นแต่ผู้เป็นลูกชายและต้นเหตุของอารมณ์ดังกล่าวไม่แม้จะสะทกสะท้าน อคินณ์ ทิ้งตัวนั่งไขว่ห้างขณะที่นัยน์ตาคมกริบไล่มองหญิงวัยไล่เลี่ยกันนั่งก้มหน้าอยู่ข้างบิดา ดวงหน้าของเธอถูกเส้นผมปิดบังไปกว่าครึ่งทำให้อคินณ์ไม่เห็นหน้า แต่ไม่ว่าอย่างไรเธอคนนี้ก็คงแพศยาไม่ต่างไปจากมารดาของเจ้าหล่อน “แค่นี้จะโมโหทำไมครับ” เสียงเข้มไม่ยี่หระ “แก-” วันนี้อธิปตั้งใจเรียกลูกชายกลับบ้านเพื่อแนะนำให้รู้จักกับเหมือนฝัน หลังจากที่เขาตามหาตัวอยู่นานหลายปี แต่ลูกชายตัวดีกลับทำให้เสียบรรยากาศ “เตรียมอาหารเรียบร้อยแล้วค่ะ” ไม่ทันที่สองพ่อลูกจะได้ปะทะอารมณ์กันไปมากกว่านี้ แม่บ้านก็เข้ามาขัดเสียก่อน บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารหน้าตาน่ารับประทานและยังส่งกลิ่นหอมชวนให้ลิ้มลอง ทว่าเหมือนฝันไม่กล้าแม้แต่จะหยิบช้อนขึ้นมาด้วยซ้ำ เพราะบรรยากาศบนโต๊ะอาหารมีเพียงความเงียบชวนให้อึดอัด ไหนจะสายตาดุดันของคนที่นั่งเยื้องกันที่จ้องมองเธออยู่ตลอดเวลา ทำให้เหมือนฝันกดดันจนแทบหายใจไม่ออก คนตัวเล็กก้มหน้างุด สองมือบนตักจับกันไว้แน่น ตั้งแต่ที่รู้ว่าวันนี้จะได้เจอกับลูกชายของคุณลุง เหมือนฝันนึกกลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่ต้อนรับเธอและมันก็จริงอย่างที่คิด ดูเหมือนชายหนุ่มจะตั้งแง่รังเกียจเธอทั้งที่เราไม่เคยได้รู้จักหรือคุยกันเลยสักครั้ง “ทานอาหารเถอะ เรื่องอื่นเดี๋ยวค่อยคุยกัน” เสียงผู้เป็นเจ้าของบ้านดังขึ้นเป็นสัญญาณให้ทุกคนทานอาหารเย็นร่วมกัน แต่เหมือนคนเจ้าอารมณ์จะไม่ยอมให้อาหารมื้อนี้ผ่านไปอย่างเรียบง่าย เคร้ง ! เหมือนฝันสะดุ้งโหยง ตอนที่เธอกำลังจะส่งอาหารเข้าปาก อคินณ์ดันทิ้งช้อนทองเหลืองเนื้อดีลงกับจานกระเบื้องจนเกิดเสียงดังก้องไปทั้งห้องอาหาร “ทำตัวเป็นครอบครัวสุขสันต์แบบนี้มันน่าคลื่นไส้เป็นบ้า” “อคินณ์ !” “ทำไมครับ พอไม่ได้คนแม่เลยจะเคลมเอาคนลูกมาเป็นเมียแทนเหรอ หรืออยากเปิดตัวแต่ไม่จำเป็นหรอก บอกตรง ๆ นะ ผมกินไม่ลงวะ” “แก !” “คุณลุงคะ” เหมือนฝันรีบคว้าแขนคนข้างตัว เธอกลัวจะมีการใช้กำลังเพราะแม้อธิปจะอายุเข้าสู่เลขห้าแล้วแต่ร่างกายยังแข็งแรงไม่ต่างไปจากหนุ่ม ๆ “หึ เอาอกเอาใจกันเก่งจังเลยนะ เพราะอย่างนี้หรือเปล่าพ่อฉันเลยหลงหัวปักหัวปำ” “ฉันไม่เข้าใจที่คุณพูด” “ตอแหลเก่งนี่ เข้ามาเกาะกินสมบัติของพ่อฉันคงอร่อยมากสินะ” เสียงดุดันไม่พูดเปล่า เขาใช้นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มไล่มองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า เหมือนฝันอยู่ในเสื้อผ้าเนื้อดียี่ห้อดังที่อธิปจัดหาไว้ให้ และยังบอกอีกว่านี่คือของขวัญต้อนรับเข้าสู่บ้านหลังนี้ แม้เธอจะปฏิเสธหัวชนฝาเพราะเกรงใจแต่ชายวัยห้าสิบกลับดื้อด้านกว่าที่คิด และเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจจึงยอมรับเสื้อผ้าและเครื่องประดับไว้อย่างจำยอม “เสื้อผ้าราคาแพงก็จริงแต่มันปิดสันดานเน่าเฟะไม่ได้หรอกนะ หรือแม่เธอสอนมา” “นี่คุณ ! มันจะมากเกินไปแล้วนะ” เหมือนฝันที่จ้องมองคนปากเสียอย่างเอาเรื่อง เธอไม่พอใจตั้งแต่ที่เขาว่าเป็นกาฝากของคุณลุงแล้ว แต่เมื่อคิดว่าตอนนี้เธอก็ใช้เงินของอธิปจริง ๆ จึงได้แต่เก็บศักดิ์ศรีและยอมให้อีกฝ่ายต่อว่ากันอย่างกล้ำกลืน แต่ที่เขาลามปามถึงแม่สุดที่รักของเธอเหมือนฝันยอมไม่ได้ อีกอย่างเธอก็ไม่ได้มาอยู่ที่นี่เพื่อทำเรื่องอย่างที่อีกฝ่ายกล่าวหาด้วย หนึ่งเดือนที่แล้ว… ขณะที่เหมือนฝันกำลังเดินกลับบ้านหลังจากเลิกงานจากร้านสะดวกซื้อเหมือนอย่างทุกวัน แต่หน้าห้องเช่าเธอกลับมีชายร่างสูงใหญ่ในชุดซูตที่ถูกตัดเย็บอย่างประณีตทุกกระเบียดนิ้วยืนตระหง่านอยู่ “เหมือนกันเสียจริง” “คุณเป็นใครคะ” ดวงตาดอกท้อมองร่างสูงอย่างหวาดระแวงเพราะกลัวอีกฝ่ายจะทำอันตราย และท่าทางเหมือนแมวขี้ระแวงอย่างนั้นทำให้มุมปากหยักยกยิ้มเพราะมันช่างคล้ายกับตอนที่เขาเจอกับ เดือนดาราเหลือเกิน “นี่ ถ้าไม่ตอบมาดี ๆ แล้วจะอย่ามาหาว่าฉันไม่เตือนนะ” คนอายุน้อยกว่าควานหาของที่พอจะป้องกันตัวเองได้ แต่ไม่พบสักอย่างจึงคิดว่าการหนีน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด ยิ่งเห็นว่าอีกคนเอาแต่มองกันนิ่ง ๆ ร่างเล็กก็หันหลังเตรียมจะวิ่งก่อนที่เสียงทุ้มต่ำจะขัดขึ้นก่อน “เดือนดารา…” กึก ! เหมือนฝันชะงักไปครู่หนึ่งเพราะนานแล้วที่เธอไม่ได้ยินชื่อของมารดาที่จากไป “คุณรู้จัก-” “รู้จักชื่อแม่เธอได้ยังไงงั้นเหรอ เรื่องมันยาวน่ะ” “คุณลุงชื่ออะไรคะ” “อธิป” เหมือนฝันนิ่งค้างเพราะนี่คือชื่อที่เธอได้ยินจากมารดาบ่อย ๆ “ฉันมีเรื่องอยากคุยกับเธอ” “เรื่องอะไรหรือคะ” ดวงหน้าสวยผินมองคนตรงข้ามอย่างไม่เข้าใจ “ฉันเคยให้สัญญากับแม่หนูไว้ว่าจะดูแลเธอให้ดี แต่ฉันกลับไม่เคยได้ทำอย่างที่ว่าไว้ และในวันที่เดือนมาขอความช่วยเหลือเธอยังฝากฝังให้ฉันดูแลหนูต่อไปด้วย” “หนูไม่เข้าใจ” อธิปเล่าเรื่องราววุ่นวายในอดีตให้เหมือนฝันฟังอย่างไม่ปิดบังและมันทำให้หญิงสาวแทบล้มทั้งยืน “อย่างน้อยก็ขอให้ฉันได้รับผิดชอบกับสิ่งที่ภรรยาฉันทำเถอะนะ” “ไม่รบกวนหรอกค่ะ หนูสามารถรับผิดชอบชีวิตตัวเองได้” เหมือนฝันปฏิเสธอย่างนอบน้อม แม้จะได้ยินชื่ออีกฝ่ายจากมารดาแต่เธอไม่ได้รู้จักเขาเสียหน่อย “หนูไม่อยากเรียนหนังสือเหรอ ไหนจะค่าใช้จ่ายอีกตั้งมาก คิดว่าการที่จะทำงานรับจ้างไปวัน ๆ จะอยู่รอดได้จริงเหรอ” “...” “ฉันไม่มีข้อแม้หรือข้อห้ามอะไรทั้งนั้น แต่ให้ฉันได้รับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น อย่างน้อยก็เพื่ออนาคตของหนู หรือถ้าไม่สะดวกใจหรือเกรงใจก็คิดเสียว่าเป็นการให้ทุนการศึกษาพอเรียนจบหนูก็ค่อยมาทำงานใช้ทุนที่บริษัทฉันก็ได้” อธิปชักแม่น้ำทั้งห้ามาเพื่อโน้มน้าวคนใจแข็งและมันได้ผล... “นี่คุณ มันจะมากเกินไปแล้วนะ” “อะไรที่ว่าเกินไปล่ะ” นี่เป็นครั้งแรกที่อคินณ์ได้เห็นใบหน้าของคนที่เอาแต่ก้มงุดมาเป็นชั่วโมง ดวงหน้าเรียวได้รูป แพขนตางอนยาวรับกับดวงตากลมโตและนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม จมูกเรียวที่ปลายรั้นเชิดขึ้นดูดื้อดึงและริมฝีปากอวบอิ่มสีระเรื่อที่กำลังเม้มแน่นเพราะคำพูดของเขา น่ารัก...นี่คือสิ่งแรกที่แวบเข้าหาในความคิดของอคินณ์ก่อนที่เขาจะปัดออกไปอย่างรวดเร็วเพราะแม้หญิงสาวจะไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่แต่อคินณ์ที่ควงดารานางแบบมานับไม่ถ้วนนั้น หน้าตาอย่างเหมือนฝันถือว่าธรรมดามาก “ก็คุณเอาแต่ต่อว่าฉัน” “นั่นก็เพราะเธอทำตัวเป็นปลิงเข้ามาดูดเลือดพ่อฉันไงล่ะ” คำพูดร้ายกาจถูกพ่นออกจากปากหยักอย่างต่อเนื่องโดยไม่สนใจความรู้สึกของคนที่ได้ยิน “ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น” “แล้วคิดยังไง “…” “ถึงพ่อฉันจะหลงมารยาหน้าโง่นั้น แต่ฉันไม่-” เพียะ ! “คุณอธิป / คุณลุง !” “ฉันสั่งสอนแกมาอย่างดีทำไมเอาแต่พ่นคำพูดขยะพวกนั้นออกมาอยู่ได้” อธิปพ่นลมหายใจระบายความโกรธหลังจากที่ฟาดมือใส่หน้าลูกชายเต็มแรงเพื่อหวังจะให้อคินณ์หยุดวาจาร้ายกาจ “สั่งสอน ? พ่อเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า คนที่สั่งสอนผมคือแม่ต่างหาก คนที่พ่อทิ้งเอาไว้ด้านหลังแล้วนอกใจไปเอากับผู้หญิงแพศยาคนนั้น !” “มันจะมากเกินไปแล้วนะ !” “มันไม่มากไปหรอกสำหรับสิ่งที่ผมต้องเจอ”