ดวงใจเกี่ยวรัก

ตอนที่10

"คุณทำกับข้าวเป็นมั้ย"

พิชญากรปรายตามองคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ถือผ้าอีกผืนรอรับจานไปเช็ด

"ทำได้ค่ะ พี่หมออยากชิมฝีมือหรือไง"

กนิษฐาอมยิ้ม ที่ถามไม่ได้คิดว่าจะได้กินหรอกนะ แต่พอน้องพูดขึ้นมาก็นึกอยากจะลองเหมือนกัน

"ก็ถ้าคุณสะดวกนะ พี่ก็ถามเฉย ๆ อืม แล้วพรุ่งนี้เช้าคุณมาแต่เช้าหรือเปล่าล่ะ ถ้าไม่มีอาหารเช้าก็เดี๋ยวมาสั่งที่โรงอาหารเหมือนเดิมก็ได้เขาขายตั้งแต่ตีห้าแล้ว"

"สงสัยจะได้มาทานนี่แหละค่ะ เพราะห้องของเจคงไม่ได้แช่อาหารสดไว้ อีกอย่างฉันก็คงไม่มีเวลาไปหาซื้อด้วย"

"ถ้างั้นก็ไว้พรุ่งนี้มาถึงค่อยว่ากันค่ะ ตอนนี้ได้เวลากลับแล้ว"

พิชญากรมองนาฬิกาบนข้อมือก็เห็นว่ามันสองทุ่มสิบนาทีแล้ว นี่คุยกันเพลินจนลืมเวลาไปเลย

"เดี๋ยวพี่เก็บของแป๊บนึง หรือคุณจะลงไปก่อน"

กนิษฐาหันมาบอกเมื่อพากันเดินมาถึงหน้าห้องทำงานตัวเอง

"ใครจะกล้าลงไปคนเดียวคะก็พี่เล่นพูดเรื่องแบบนั้นน่ะ"

คำพูดเหน็บเล็ก ๆไม่ได้ทำให้คนเป็นพี่สำนึกสักนิด แต่กลับหัวเราะให้น้องหมั่นไส้เข้าไปอีก พิชญากรรู้เลยว่าโดนอีกฝ่ายแกล้งขู่ แต่ก็นะ นี่มันโรงพยาบาลแล้วสิ่งที่ไม่อยากเจอก็มีคนพูดให้ฟังออกจะบ่อย ประตูห้องทำงานเปิดค้างไว้พอที่จะให้เธอมองเข้าไปเห็นด้านในได้ ก็เหมือนห้องทำงานทั่วไปแต่มีตู้หนังสือและตู้เหล็กวางขนาบมุมห้องด้านหนึ่ง มีโซฟายาวสีเลือดหมูและโต๊ะกระจกเล็กวางอีกมุมของห้อง ตรงกลางเป็นโต๊ะทำงานที่คุณหมอกำลังจัดเก็บแมคบุ๊คลงกระเป๋า 

"เรียบร้อยค่ะ"

"พี่พยาบาลบอกว่าพี่หมอเคยค้างที่นี่เหรอคะ"

"ก็เวลาต้องขึ้นเวรดึกก็ต้องค้างค่ะ หรือไม่บางทีถ้าวันไหนมีเคสคนไข้หนักเกี่ยวกับหัวใจหรือสมอง พี่ก็ต้องอยู่ช่วยถ้ามันดึกก็จะค้างที่นี่เลย"

"แล้วมีบ่อยเหรอคะเคสแบบนั้น"

"นาน ๆ ค่ะ ส่วนมากก็จะเป็นอุบัติเหตุ อย่างกรณีพี่ชายคุณจะบ่อยกว่า"

เมื่อพากันลงมาถึงชั้นจอดรถที่เหลือรถจอดอยู่ไม่กี่คันรวมของเธอสองคนด้วย กนิษฐาเดินมาส่งถึงรถ

"ขับรถดี ๆ ล่ะ"

เป็นคำพูดยอดฮิตเลยมั้งตั้งแต่ออกจากบ้านเมื่อเช้าแล้ว

"ค่ะ ราตรีสวัสดิ์ล่วงหน้านะพี่หมอ"

กนิษฐาหลุดยิ้ม

"ค่ะ ฝันดี พรุ่งนี้คงจะได้ทานมื้อเช้าพร้อมคุณนะ"

"เดี๋ยวจะมาสาย ๆ พี่หมอจะหิ้วท้องรอหรือเปล่า"

"ไม่รอหรอกค่ะ แต่พี่จะสั่งอาหารมาไว้ให้ก็แล้วกัน"

"รู้เหรอคะว่าฉันจะกินอะไร"

"เดี๋ยวโทรไปถามคุณปู่ค่ะ ว่าหลานสาวชอบกินอะไร"

พิชญากรไม่รู้จะเขินหรือขำดี ต้องลงทุนขนาดนั้นเลยเหรอพี่หมอ

"ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ค่ะ เอาเป็นว่าพายขอข้าวต้มปลาก็แล้วกัน กลับแล้วนะคะ"

กระจกรถถูกปรับขึ้นจนมองไม่เห็นคนด้านใน กนิษฐายืนมองจนน้องขับรถออกไปนั่นแหละถึงได้กลับไปที่รถตัวเอง ใบหน้าสวยยังคงมีรอยยิ้มแต้มอ่อน ๆ ก็คงไม่ต่างจากคนที่ขับรถล่วงหน้าไปก่อนหรอกมั้ง

     ใช้เวลาเดินทางเพียงครึ่งชั่วโมงพิชญากรก็มาถึงคอนโดของเพื่อนรัก ข้อความของเจติยาที่ส่งมาถามไถ่ตั้งแต่เมื่อตอนเย็นยังไม่ได้ตอบกลับไป

Pie_Phitchaya: เพิ่งถึงห้องจ๊ะเพื่อนรัก

J_Jetiya: นึกว่ายังไม่เลิกกองอีก แล้วนี่ทานอะไรหรือยังพาย

Pie_Phitchaya: เรียบร้อยแล้วจ๊ะ ดีนะในตู้เย็นยังมีน้ำเปล่ากับนมติดไว้น่ะ แล้วงานที่โรงเรียนเป็นไงบ้าง

J_Jetiya:ไม่มีอะไรให้หนักใจหรอก เรากับพี่ทิวาดูแลได้สบาย 

Pie_Phitchaya: ไม่แวะมาค้างกับเพื่อนหน่อยเหรอจ๊ะ คิดถึง (สติกเกอร์หมีหน้าเศร้า)

J_Jetiya: เพิ่งเจอกันไปเมื่อวันเสาร์นี่นะมาบอกคิดถึง เชื่อดีมั้ยพาย มีอะไรหรือเปล่า

พิชญากรอ่านข้อความแล้วหัวเราะออกมาคนเดียว ที่จริงกลุ่มพวกเธอเพิ่งนัดทานข้าวกันไปเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมานี่เอง ก่อนที่กิรากรหรือกระต๊อบจะเดินทางขึ้นเหนือเพื่อไปดูแลดาราน้องใหม่ที่มีถ่ายแบบที่นั่น

Pie_Phitchaya: ทำไมจ๊ะ เดี๋ยวนี้เพื่อนบอกคิดถึงนี่ผิดปกติหรือไง ต้องเป็นคนข้าง ๆ พูดใช่ป่ะถึงจะอินน่ะ

J_Jetiya: รู้ได้ไงเนี่ยว่าปรางอยู่ข้าง ๆ น่ะ 

Pie_Phitchaya: แหม เราแค่เดาเล่น ๆ นี่อยู่จริง ๆ เหรอ อ้อ ลืมไปนี่มันก็จะสามทุ่มแล้วนี่เน๊อะ งั้นเราไม่กวนแร่ะ ให้เวลาปั้มหลาน คิก ๆ ฝันดีนะจ๊ะเพื่อนรัก บอกพี่ปรางขยัน ๆ หน่อยอยากอุ้มหลานแล้ว 

J_Jetiya: บ้า พายนี่ทะลึ่งจริง ๆ บายฝันดีนะคุณเพื่อน

เจติยามองหน้าจอก่อนจะหันมองคนข้าง ๆ ที่เอนตัวพิงหัวเตียงอ่านหนังสืออยู่

"เป็นอะไรคะ ทำไมหน้าแดง ๆ"

ปรางวรัญมองคนรักที่หันมามองเธอเมื่อกี้เห็นพิมพ์อะไรยิก ๆ ในมือถือ หรือว่าโดนเพื่อนแซวอะไรมาอีก ริมฝีปากสวยระบายยิ้มออกมาเมื่อนึกขึ้นได้

"เปล่าค่ะไม่มีอะไร คุยกับพายน่ะ ชวนแวะไปค้างที่คอนโดเป็นเพื่อน"

"เหรอคะ จะว่าไปเราก็ไม่ได้ไปค้างเกือบสองเดือนแล้วนะ เจอยากไปมั้ยล่ะ"

มือเรียวเอื้อมลูบผมนุ่มอย่างอ่อนโยนเมื่ออีกคนทิ้งศรีษะมาซบไหล่

"ไปก็ดีค่ะ ไม่รู้มีอะไรหรือเปล่าพูดแปลก ๆ"

"หืม แปลกยังไงคะ"

"ก็ บอกคิดถึง ทั้งที่เพิ่งเจอกันวันก่อนนี่เอง"

หึ ๆ

"เพื่อนบอกคิดถึงนี่แปลกเหรอคะ แสดงว่าปกติพายไม่พูดใช่มั้ย"

"ก็พูดค่ะ ถ้าไม่เจอกันเกินครึ่งเดือนน่ะ อืม ถ้างั้นไปค้างคอนโดสักสองสามวันนะคะ"

ใบหน้าหวานเงยขึ้นมาบอก

"ตามใจค่ะ จะอยู่จนเพื่อนกลับบ้านก็ไม่เป็นไรนี่ พายจะได้มีเพื่อนอยู่คนเดียวอาจจะเหงาก็ได้ ปกติก็ค้างที่บ้านตลอดไม่ใช่เหรอคะ"

"ค่ะ ถ้างั้นก็ถือว่าเปลี่ยนไปพักคอนโดสักอาทิตย์แล้วกัน"

ฟอดด จมูกโด่งกดเข้าที่แก้มนุ่ม

"อยู่ที่ไหนก็ได้แค่ได้นอนกอดคนนี้ค่ะ"

เจติยาอมยิ้มบางก่อนจะซุกใบหน้าเข้าซบไหล่ มองหนังสือในมืออีกคน

"ง่วงหรือยังคะ นอนเลยมั้ย"

"ยังค่ะ ปรางอ่านไปเถอะ"

"พายแซวอะไรอีก"

"เรื่องเดิมแหล่ะค่ะ เดี๋ยวนี้ชักจะทะลึ่งใหญ่แล้ว ไว้เจจะเอาคืนบ้าง เมื่อไหร่น๊า พระพรหมจะส่งเนื้อคู่มาให้ยัยพายสักที"

ปรางวรัญยิ้มไปกับคำพูดของคนรัก

"เจเชื่อเรื่องอาถรรพ์ดอกไม้งานแต่งหรือเปล่าล่ะ แล้วตอนนี้พายเขาไปอยู่ใกล้ใครที่โรงพยาบาล"

เจติยาฟังแล้วก็คิดตาม ก่อนที่จะหลุดยิ้มออกมาเมื่อนึกขึ้นได้

"นั่นสินะ แบบนี้เจต้องสวดมนต์ช่วยมั้ยเนี่ย"

หึ ๆ

"ไม่ต้องหรอกค่ะ แต่ตอนนี้เรามาปั้มเจน้อยดีกว่า เรื่องนั้นให้เป็นหน้าที่พระพรหมท่านเถอะ"

"อื้อ ปรางน่ะ ไหนบอกคืนนี้จะให้พักไงคะ"

"เปลี่ยนใจแล้วค่ะ อีกไม่กี่วันเจก็ติดไฟแดง ตอนนี้ขอกินก่อน"

จมูกโด่งกดลงที่แก้มนุ่มก่อนไถลลงหาลำคอขาว

"อื้อปรางขี้โกง พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้ามีประชุมไม่ใช่หรือไงคะ"

มือบางรั้งใบหน้าที่แกล้งซุกไซร้ลำคอขึ้นมา

"ประชุมก็ไม่เห็นเกี่ยวกับอยากรักเมียสักหน่อยนี่คะ หืม เพิ่งสามทุ่มเอง มาค่ะปรางจะกล่อมให้หลับไว ๆ"

หื้อ คิก ๆ "ปราง จั๊กจี้"

ร่างบางดิ้นไปมาเพราะอีกคนแกล้งกดจมูกถูไถตามลำคอ ไหนจะมือซนที่เลื้อยผ่านหน้าท้องนุ่มขึ้นมากอบกุมอกอิ่ม แค่ปลายนิ้วสะกิดโดนยอดถันเสียงประท้วงก็ครางอือ

อ๊ะ ปราง อือ เสียงหวานถูกดูดกลืนหายไปกับริมปากอุ่นที่กดทับลงมาบดเบียดเคล้าคลึง ปลายลิ้นอุ่นสอดแทรกเข้ากวาดต้อนเอาความหวานที่ไม่เคยเหือดหาย สุดท้ายแล้วความรักความปรารถนาที่มีต่อกันก็ถูกใครคนหนึ่งนำพาไปจนสุดปลายทางอย่างทุกครั้ง

Rrrrr

"ฮัลโหลค่ะ"

"นิน ศิมาถึงแล้วนะคะ คุณถึงหรือยัง"

"กำลังเลี้ยวเข้าโรงพยาบาลค่ะ คุณจอดรถชั้นไหนเดี๋ยวขึ้นไปหา"

"ชั้น3A ค่ะ"

"รอแป๊บค่ะเดี๋ยวขึ้นไป"

   ศศิกานต์วางสายก่อนจะลงไปตรวจดูของที่ท้ายรถ เมื่อวานชญานินโทรสั่งของพวกเครื่องดื่มกับแก้ว นึกแปลกใจอยู่เหมือนกันว่ารอบนี้ทำไมพี่หมอสั่งแก้วมาเยอะ เพราะสัปดาห์ก่อนก็เพิ่งสั่งเอง ตั้งแต่เริ่มเปิดร้านขายกาแฟและวัตถุดิบสำหรับทำเครื่องดื่มหลากหลายประเภทเธอก็ได้ลูกค้าในกลุ่มพี่หมอในโรงพยาบาลที่คอยสั่งกันเรื่อย ๆ

เสียงย่ำเท้าใกล้เข้ามาให้ได้ยินพอหันไปมองก็เจอกับชญานิน รอยยิ้มบางที่ส่งมาให้ศศิกานต์ระบายยิ้มตอบกลับไป

"ยังไม่ทานอาหารเช้าใช่มั้ยคะ"

ชญานินทักขึ้นเมื่อเดินมาถึง

"ยังค่ะ ก็รีบออกมากลัวรถติดน่ะ"

"ถ้างั้นไปทานข้าวต้มด้วยกันนะ มีเวลาอีกตั้งชั่วโมงกว่า"

ศศิกานต์พยักหน้ารับ 

"ว่าแต่พี่หมอเกมส์มาหรือยังนิน"

"ไม่แน่ใจนะคะ ไว้เราเอาของขึ้นไปไว้ที่แพนทรี่ถ้าพี่เขามาแล้วก็คงอยู่ที่นั่นแหละค่ะ"

สองสาวช่วยกันถือของตรงไปยังทางเข้าตึกที่เป็นส่วนโรงพยาบาล

"มีงานเลี้ยงอะไรหรือเปล่าคะเห็นสั่งแก้วมาหลายใบ"

ศศิกานต์ถามด้วยความสงสัย แต่คนได้ยินกลับอมยิ้ม

"สงสัยพี่หมอใจดีสั่งมาเลี้ยงกองถ่ายละครมั้งคะ"

"หือ จริงเหรอคะ ไม่ใช่ว่ากองถ่ายต้องเลี้ยงพี่หมอเกมส์เหรอนิน ก็พี่หมอเป็นตัวประกอบเข้าฉากให้ฟรี ๆ"

ศศิกานต์พูดออกมาขำ ๆ

"อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่ที่แน่ ๆ นินว่าพี่หมอไม่ได้สั่งชาเขียวมาชงกินเองแน่"

คำตอบพร้อมรอยยิ้มมีเลศนัยทำให้ศศิกานต์ยิ่งทำหน้างงสงสัยเข้าไปอีก

"พูดอะไรแปลก ๆ นะนิน ยังกับว่าพี่หมอสั่งมาให้ใครงั้นแหละ"

หึ ๆ

"พวกเราก็กำลังสงสัยเหมือนกันค่ะ แต่เดี๋ยวคงรู้วันนี้แหละ"

เมื่อขึ้นมาถึงชั้นสี่ชญานินเดินนำไปยังห้องแพนทรี่ ผ่านห้องทำงานของกนิษฐาที่ตอนนี้ยังมืดและเงียบสนิท ไม่ต่างจากห้องตรงข้ามที่เป็นห้องทำงานของหมอนนทวัชร์

"อ้าว พี่กุลวันนี้ขึ้นเวรเช้าเหรอคะ"

กุลนารีที่นั่งดื่มกาแฟเตรียมตัวเข้างานส่งยิ้มให้คุณหมอแผนกสูติ-นรี และหญิงสาวหน้าตาดีอีกคนที่เคยเห็นมาที่นี่หลายครั้ง

"แลกเวรกับศจีน่ะค่ะ แล้วนี่ใครสั่งคะหมอนิน"

กุลนารีถามถึงข้าวของที่สองสาวหอบเข้ามาวางบนโต๊ะ

"พี่หมอเกมส์ค่ะ สั่งมาเลี้ยงใครก็ไม่รู้"

"นินน่ะพูดไปเรื่อย พี่หมอเขาอาจจะสั่งมาไว้ดื่มเองก็ได้หรอก"

ศศิกานต์ดุคนที่พูดไปยิ้มไปมีเลศนัยอะไรก็ไม่รู้ กุลนารียิ้มขำก่อนจะช่วยนำของที่ทั้งคู่ยกมาจัดเรียงไว้ตามชั้น

"เอ๊ะ! นั่นโถคุ้กกี้เหรอคะพี่กุล"

ชญานินทักขึ้นมาเมื่อสายตากวาดไปเจอโหลใสใบหนึ่งที่บรรจุขนมบางอย่าง กุลนารีหันไปมองก่อนพยักหน้าให้

"ค่ะ ของหมอเกมส์พี่ทานไปสามชิ้นกับกาแฟเมื่อกี้อร่อยดีไม่หวานมาก"

"ไหนนินลองชิมหน่อย เมื่อวานเห็นบอกว่าแม่คุณพายทำขนมคุ้กกี้มาให้ ไปสนิทกันยังไงก็ไม่รู้นะคะ"

"หืม จริงเหรอคะหมอนิน"

ชญานินพยักหน้าพลางยิ้ม ก่อนที่พี่พยาบาลจะเผยยิ้มออกมาบ้าง

"อืม อร่อยดี คุณชิมดู รสชาติเหมือนที่ร้านเลยค่ะ"

ชญานินส่งคุ้กกี้ให้กับศศิกานต์ เมื่ออีกคนได้ชิมรสชาติก็พยักหน้าเห็นด้วย

"สงสัยแม่คุณพายไปเรียนที่เดียวกับยัยธรมั้งคะ"

ทั้งคู่จึงพากันหัวเราะออกมาพร้อมกัน ก่อนจะขอตัวกับพี่พยาบาลเพื่อลงไปโรงอาหาร

ส่วนคนที่โดนน้อง ๆ แอบพูดถึงกึ่งนินทากำลังเลี้ยวรถเข้ามาภายในตึก

"สวัสดีครับคุณหมอ"

หนุ่มรปภ.ประจำป้อมเอ่ยทักทายเมื่อกนิษฐาลดกระจกลงยิ้มให้

เมื่อขับรถมาถึงที่จอดประจำสายตาก็มองไปยังฝั่งตรงข้าม สงสัยจะมาสายอย่างที่บอกเอาไว้จริง ๆ เรียวปากระบายยิ้มออกมาเล็ก ๆ เมื่อฝั่งตรงข้ามมีเพียงรถตู้จอดคู่กับรถกระบะอีกหนึ่งคัน มือถือถูกนำขึ้นมากดโทรหารุ่นน้องที่เธอฝากให้สั่งของมาให้

" ค่ะพี่เกมส์ มาถึงแล้วเหรอคะ"

"จ๊ะ แล้วนี่อยู่ไหนคะ ศิเอาของมาส่งแล้วใช่มั้ย"

"เรียบร้อยแล้วค่ะ เอาไปเก็บไว้ในห้องแพนทรี่แล้ว ตอนนี้นินกับศิอยู่ที่โรงอาหารค่ะ"

"โอเค งั้นเดี๋ยวพี่ลงไปหาค่ะ จะได้จ่ายค่าของให้ศิด้วย"

"เดี๋ยวพี่หมอลงมาค่ะ"

หลังวางสายจากรุ่นพี่ชญานินก็บอกคนที่นั่งทานอาหารมื้อเช้าด้วยกันให้รับรู้ ไม่นานก็เห็นรุ่นพี่เดินตรงมาที่โต๊ะ

"พี่หมอสวัสดีค่ะ"

ศศิกานต์กล่าวทักทายออกไปด้วยรอยยิ้ม

"หวัดดีจ๊ะ มานานแล้วเหรอคะ"

"มาถึงนี่เจ็ดโมงค่ะ กลัวรถติด พี่หมอทานอะไรมาหรือยังคะ สั่งมานั่งทานด้วยกันมั้ย"

"ตามสบายเลยจ๊ะ เดี๋ยวนะพี่ไปสั่งข้าวต้มก่อน"

กนิษฐาลุกออกไปให้น้องสองคนมองตามไปด้วย

"รับอะไรดีคะหมอเกมส์ โจ๊กหรือข้าวต้ม"

"เอาข้าวต้มปลาถุงนึงแล้วก็โจ๊กหมูสับถุงนึงค่ะป้า เอาน้ำเต้าหู้อีกสองถุงด้วยค่ะ"

"หมอเกมส์ครับหมอเกมส์"

เสียงเรียกของผู้ชายที่อยู่ถัดไปอีกสองร้านทำให้กนิษฐาหันไปมองก่อนจะเดินเข้าไปหาเฮียเจ้าของร้านสะเต็ก

"คะเฮีย"

"พอดีเจ้าไผ่มันฝากเสื้อกีฬามาจะให้ดาราเซ็นต์ให้ แต่ผมยุ่ง ๆ เลยยังไม่ได้เอาขึ้นไปรบกวนฝากคุณหมอขึ้นไปได้มั้ยครับ เห็นมันมาเล่าให้ฟังเมื่อคืนว่าคุณพายบอกฝากไว้กับหมอเกมส์ได้"

"อ๋อ ได้ค่ะ เฮียเอามาสิ"

เฮียโกกล่าวขอบคุณรีบไปหยิบถุงกระดาษมาส่งให้คุณหมอ

"ขอบคุณนะครับคุณหมอ เดี๋ยวตอนเย็นมันเลิกเรียนแล้วจะขึ้นไปเอาครับ"

"ค่ะ"

กนิษฐาเดินกลับมาร้านข้าวต้มอีกครั้งก่อนจะกลับไปที่โต๊ะที่สองสาวนั่งอยู่

"หิวเหรอคะพี่หมอสั่งตั้งสองถุง"

กนิษฐามองหน้าคนถามที่ดูสายตาที่ส่งมาก็พอจะรู้ว่าถามไปอย่างนั้นแหละ เด็กพวกนี้นี่นะเมื่อก่อนไม่เห็นจะเป็นแบบนี้

"มีคนสั่งค่ะ ค่าของเท่าไหร่น้องศิ"

ศศิกานต์ที่นั่งยิ้มอยู่จึงเปิดเอาบิลออกมาจากกระเป๋ายื่นให้คุณหมอ

     พิชญากรจอดรถเสร็จมองไปฝั่งตรงข้ามก็เห็นว่ารถของคุณหมอจอดประจำที่อยู่ก่อนแล้ว วันนี้ทำไมพี่เขามาถึงก่อนเธอ เมื่อขึ้นมาถึงชั้นทำงานก็แวะเข้าไปในห้องประชุม

"หวัดดีจ๊ะน้องพาย มาแต่เช้าทานอะไรหรือยังคะ เนี่ยวันนี้พวกพี่ลงไปสำรวจโรงอาหารมาค่ะ อุ๊ย อาหารน่าทานเยอะแยะเหมือน food court ในห้างเลยค่ะ เดี๋ยวมื้อกลางวันจะโทรสั่งมากินกัน"

"ได้เบอร์ร้านมาแล้วเหรอคะ พายก็ว่าจะมาแนะนำพี่ ๆ อยู่เหมือนกัน พอดีเมื่อวานสั่งสะเต็กมาทานอร่อยดีค่ะ"

"ได้มาแล้วค่ะ แล้วน้องพายไปสั่งตอนไหนคะ"

พิชญากรหัวเราะ

"หลังแยกกับพวกพี่เมื่อวานพอดีเจอคุณหมอก็เลยสั่งขึ้นมากินรอเวลาถนนโล่งค่ะ"

"อ๋อ ถ้าน้องพายบอกอร่อยงั้นวันนี้พี่ต้องจัดแล้วค่ะ"

"ค่ะ งั้นพายขอไปหาอะไรทานก่อนนะคะเดี๋ยวมาแต่งหน้า"

"จ้า"

คิ้วสวยขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อมาถึงหน้าห้องทำงานของคุณหมอ ไฟไม่เปิด หรือจะอยู่ห้องแพนทรี่ 

"อ้าว ไปไหนหรือว่ามีเคสฉุกเฉิน แต่นี่มันก็ยังเช้าอยู่นี่นา ไหนบอกจะสั่งอาหารไว้รอไงอย่าบอกว่าพี่หมอพูดเล่นนะ"

ใบหน้าสวยยับยุ่งหันมองซ้ายขวาในห้องที่ไม่ได้กว้างมาก ก่อนจะนั่งลงค้นเอากระดาษใบเล็กที่ซุกไว้ในกระเป๋าสะพายออกมา หมายเลขสิบหลักถูกกดโทรออกทันที

ถ้าพี่เขาทำงานก็ต้องไม่รับสาย แต่รอไม่นานปลายสายก็กดรับ

"สวัสดีค่ะ"

"พี่หมอทำงานแล้วเหรอคะ"

น้ำเสียงหวานคุ้นหูที่แว่วมาตามสายทำให้คุณหมอหลุดยิ้มออกมา

"ยังค่ะ ตอนนี้พี่อยู่โรงอาหารมาถึงนานแล้วเหรอคะ"

"เฮ้อ โล่งอก นึกว่าชิ่งลืมสั่งอาหารให้พายอีก ถึงเมื่อครู่นี่เองค่ะ"

"จะลืมได้ไงคะก็พี่รับปากแล้ว รอแป๊บนึงนะคะเดี๋ยวพี่ขึ้นไป"

"ค่ะ พายอยู่ห้องแพนทรี่นะคะ นี่ใครมาเจอจะคิดว่าพายมาแอบขโมยอะไรในห้องครัวนี่หรือเปล่า พี่หมอรีบขึ้นมาเลย"

กนิษฐาฟังแล้วก็อดขำไม่ได้

"ไม่มีใครว่าหรอกค่ะ ที่จริงท่านผอ.ก็บอกให้ทีมงานมาใช้ได้ แต่คุณหวานเธอเกรงใจขอใช้ห้องประชุมแทน วันนี้มีเมนูชาเขียวนะคะ คุณลองดูในชั้นน่ะ"

กนิษฐาวางสายพร้อมกับเอ่ยขอตัวกับน้องสองคนที่มองเธอด้วยรอยยิ้มล้อกันชัด ๆ

"พี่ขอตัวก่อนนะคะ เดี๋ยวจะมีคนโมโหหิวกินหัวพี่แทนอาหารเช้า"

คิก ๆ

"ค่ะ ทานมื้อเช้าให้อร่อยนะคะพี่หมอ"

ชญานินเอ่ยออกมา โอ๊ย คันปาก เรื่องนี้พี่หมอแก้มต้องรู้ ก้าวหน้าถึงขั้นโทรมาตามกันขนาดนี้เชียว พี่เราสุดยอดไปเลย ศศิกานต์มองคนที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก็อดขำไม่ได้ ไม่รู้มีลับลมคมในอะไรกันแต่คิดว่าน่าจะเป็นเรื่องดี ๆละมั้ง