[ค่ะคุณอา]
[รู้ไหมครับคุณหนู ตลอดเวลาที่ผมซมซานหนีตายจากมือปืนที่ตามไล่ล่า ดวงวิญญาณของคุณท่านอยู่กับผมตลอดเลย ฮึก...ท่านบอกให้ผมต้องมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อจัดการกับคนที่ทำร้าย และให้คุณหนูได้ถือครองในสมบัติของท่านต่อไปครับ] ดิลกเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
[ขอบคุณนะคะคุณอา] ดารินน้ำตาไหลอาบแก้มเป็นทาง
[ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ ชีวิตของผมน่ะอยู่เพื่อรับใช้คนในตระกูล สิรันปรียา อ้อ! หลังจากที่ผมวางสายไปแล้วให้คุณหนูปิดมือถือหรือถอดซิมออกได้เลยนะครับ] ปลายบอกจบก็กดวางสายไปทันที
ตู๊ดๆ
“ฮึก...” ดารินซบหน้าลงกับฝ่ามือกำลังร้องไห้ออกมาได้เพียงครู่ ก็ถูกใครบางคนเข้ามาสะกิดเบาๆ ที่ด้านหลัง เธอจึงหยุดร้อง แล้วเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย
“หนูจ๊ะ เป็นอะไรหรือเปล่า?” มาลี หญิงวัย 48 ปี รูปร่างอวบ แต่ยังคงความสวย เอ่ยถามเด็กสาวที่กำลังก้มหน้าร้องไห้อย่างเป็นห่วง
“คะ...คือว่าหนูมีปัญหานิดหน่อยค่ะ” ดารินบ
