“ทำไมท่านต้องทำให้ยุ่งยากด้วยล่ะคะ ก็เห็นๆ อยู่ว่าฟ้ามีพินัยกรรมแค่คนเดียว” ดอกฟ้าเอ่ยท้วงอย่างขัดใจ
“ไม่จริง พินัยกรรมฉบับของจริง ฉันคือคนที่เซ็นเป็นพยาน” นวลจันทร์บอกด้วยสีหน้าตึงๆ ไม่คิดว่าเจ้านายจะเลี้ยงงูพิษ ที่สุดท้ายแล้วก็แว้งมากัดตัวเองเข้าจนได้
“ถ้าคุณฟ้าคิดว่าพินัยกรรมที่ตัวเองถืออยู่คือฉบับจริง ก็ไม่น่าจะมีปัญหานะครับ เพราะยังไงอีกหนึ่งร้อยวันนับจากนี้สมบัติทุกอย่างตามที่กล่าวอ้างมาในเอกสาร ก็จะเป็นของคุณฟ้าโดยสมบูรณ์ครับ” สมพงษ์หันไปบอกหญิงสาว
“ค่ะ” ดอกฟ้าฉีกยิ้มขึ้นราวกับคนที่กำชัยชนะอยู่ในมือ
“แต่หากมีพินัยกรรมอีกฉบับโผล่ขึ้นมา ก็ต้องพิสูจน์กันอีกทีในชั้นศาลว่าของใครเป็นของจริง” สมพงษ์เอ่ยต่อด้วยสีหน้านิ่งๆ
“โอเคค่ะ ยังไงฟ้าก็เชื่อว่าของฟ้าเป็นของจริง ขอตัวก่อนนะคะ” ดอกฟ้าที่เก็บซ่อนความเจ็บปวดจากการถูกรุมยำ รีบเอ่ยขอตัว เพราะเธอต้องรีบไปเช็คร่างกายและใบหน้าต่อ ว่ามีส่วน
