เกลียดขี้หน้า
1098 คำ
เมย์ษญาเดินร้องไห้ออกมาจากห้องทำงานของผู้เป็นพ่อ เธอเดินมาเจอกับอรอุมาและอัทธกานต์ที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว พวกเขาคิดว่าพ่อของเธอคงอธิบายให้เธอรู้แล้วว่าพวกเขาเข้ามาอยู่ในบ้านในฐานะอะไร แต่การที่ทั้ง 2 คนเห็นเธอเดินร้องไห้ออกมาก็น่าจะเดาได้ไม่ยากว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้
“เธอกล้าดียังไงที่จะขึ้นมาแทนที่คุณแม่ฉัน เธอเป็นแค่เลขาหน้าห้องคุณพ่อมีสิทธิ์อะไรขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งที่แม่ฉันเคยยืน?”
เมย์ษญาก้าวท้าวเข้ามาหาอรอุมาว่าที่แม่เลี้ยงคนใหม่ อัทธกานต์จึงรีบเอาตัวเองเข้ามาบังไว้
“แกใช้เสน่ห์อะไรให้คุณพ่อฉันติดกับ แกมันพวกมักใหญ่ใฝ่สูงคิดจะไต่เต้าขึ้นมาเป็นเมียประธานบริษัท แกคิดเรื่องนี้มานานตั้งแต่ก่อนที่คุณแม่ฉันจะเสียแล้วใช่มั้ย?”
อรอุมาหลบหลังของอัทธกานต์ไว้ เมย์ษญาด่าไม่แคร์หน้าของเขาที่ยืนกันอยู่เลย โดยมีป้าขวัญช่วยห้ามอีกแรง
“พอคุณแม่ฉันเสียแกก็ได้ทีขึ้นมาจับคุณพ่อฉัน แกไม่มีสิทธิ์ได้ยินมั้ย แกมันเป็นแค่ผู้หญิงชั้นต่ำแกไม่มีสิทธิ์มาแทนที่คุณแม่ฉัน ไม่มีสิทธิ์”
เธอตะโกนใส่หน้าเขาที่ยืนบังตัวของอรอุมาไว้จนเขาไม่พอใจรู้สึกโกรธแทนน้าตัวเอง
“ก่อนที่คุณจะว่าใครต่ำใครสูง ผมว่าคุณควรดูตัวเองก่อนดีกว่านะครับ เพราะคนที่อยู่สูงคงไม่ใช่ถ้อยคำที่ดูต่ำแบบนี้แน่ๆ”
“กรี๊ดดดดดด ไอ้..ไอ้บ้า”
ทุกคนที่ได้ยินเสียงกรี๊ดของเมย์ษญาเดินออกมาดู รวมถึงพ่อของเธอด้วยที่ออกมาเห็นเหตุการณ์
“ผมบ้าคุณก็หมาบ้านั่นแหละ คนปกติที่ไหนเขามายืนกรี๊ดกันแบบนี้”
“ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ ออกไป”
“ผมไม่ไป คุณท่านให้ผมอยู่ที่นี่ คุณท่านเป็นคนเดียวที่จะมีสิทธ์ไล่ผมไม่ใช่คุณ” เขาพูดกระแทกใส่หน้าเธอ จนเธอโมโหกำมือแน่น
“กรี๊ดดดดดดด”
เธอกรี๊ดออกมาอีกครั้ง
“อิท พอเถอะน้าขอ”
อรอุมาห้ามหลานชายตัวเอง ที่ยืนเถียงกับเมย์ษญาอย่างไม่ลดละ
“อย่าหวังนะว่าพวกแก 2 คนจะอยู่ในบ้านนี้อย่างมีความสุข ฉันจะทำให้เธอออกไปจากบ้านหลังนี้ให้เร็วที่สุดรวมทั้งแกด้วยไอ้บ้า”
เธอชี้หน้าเขาแล้วจ้องหน้าเขาอย่างอาฆาต
“อรจะไม่ไปไหนทั้งนั้นเพราะเธอเป็นเมียพ่อ ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาไล่เธอ หรือทำอะไรเธอ”
ผู้เป็นพ่อเดินออกมาแล้วเดินไปที่อรอุมาจับมือเธอขึ้นมาแล้วโอบไหล่เธอไว้เพื่อปลอบใจที่เธอคงตกใจที่เห็นเมย์ษญาพูดจาไม่ดีใส่
“คุณพ่อเรียกมันว่าเมียได้เต็มปากเลยนะคะ นี่หรอคะที่คุณพ่อพูดว่าจะไม่เอามันมาแทนที่คุณแม่”
เธอหันไปมองพ่อที่พูดถึงเมียคนใหม่แบบปกป้องโดยไม่แคร์ความรู้สึกเธอเลย ตอนนี้ใจเธอเริ่มสั่นไปหมดจนน้ำตาคลออกมา
“พ่อไม่เคยเอาใครมาแทนที่แม่นะเมย์ คุณอรก็คือคนที่จะมาช่วยพ่อดูแลเมย์ ดูแลทุกคนในบ้าน...”
“เมย์ไม่ต้องการให้ใครมาดูแลโดยเฉพาะมัน เพราะมันไม่ใช่แม่เมย์แล้วก็จะไม่มีวันใช่ด้วย”
“อย่าใช้คำว่ามันกับคุณอรนะเมย์”
ผู้เป็นพ่อเริ่มโมโห
“มันไม่ได้เป็นอะไรกับเมย์ เมย์จะเรียกมัน มัน มัน มัน มัน มัน”
เพี๊ยะ>> เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าของเมย์ษญา ของผู้เป็นพ่อที่พลั้งมือด้วยความไม่ตั้งใจ จนทุกคนตกใจกับสิ่งที่เห็น
“เมย์”
ผู้เป็นพ่อเรียกลูกสาวตัวเองที่ตอนนี้ยืนอึ้งพร้อมกับนำตาที่ไหลลงมาอาบแก้ม
“...”
“เมย์ .... พ่อขอ...”
เขาจะเดินเข้าหาเธอ
“อย่ามาแตะต้องตัวเมย์ ....”
หน้าเธอแดงด้วยฝ่ามือของผู้เป็นพ่อ แล้วสิ่งที่เห็นคือน้ำตาที่ไหลลงมาด้วยความเสียใจและเจ็บปวด อัทธกานต์ที่มองเธออยู่ก็รู้สึกสงสาร
“เมย์ตั้งใจว่าจะมาเซอร์ไพรส์คุณพ่อที่เมย์กลับมา แต่เมย์ได้มาเจอเรื่องเซอร์ไพรส์กว่า .... อึกๆๆ ....คุณพ่อผิดสัญญากับเมย์ คุณพ่อเคยบอกว่าจะไม่เอาใครมาแทนที่คุณแม่ คุณพ่อจะไม่รักใครมากกว่าคุณแม่แล้วก็เมย์ อึกๆๆ .... คุณพ่อทำมันทุกอย่าง คุณพ่อปกป้องมันจนถึงขนาด .....อึกๆๆ ...ตบ..หน้า..เมย์ ..อึกๆ ...เมย์เกลียดมัน เมย์เกลียดพวกมัน แล้วเมย์ก็เกลียดคุณพ่อด้วย อึกๆๆ ...”
เธอวิ่งร้องไห้ขึ้นห้องไปโดยไม่ฟังเสียงเรียกของทุกคน
“คุณท่านคะ เดี๋ยวป้าขึ้นไปดูคุณเมย์ให้เองค่ะ คุณท่านไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”
“ฝากด้วยนะครับป้า”
ผู้เป็นพ่อกังวลมากกับสิ่งที่เขาได้ลงมือกับลูกสาวไปวันนี้ เขารู้สึกผิดมากที่พรั้งมือไปตบหน้าเมย์ษญาจนเธอเสียใจอย่างหนักจนนอนไม่หลับ
“คิดเรื่องคุณเมย์อยู่หรอคะ?”
อรอุมามองสามีที่นอนอยู่บนเตียงเอามือก่ายหน้าผากไว้เหมือนมีอะไรคิดอยู่ในใจ
“ลูกคงโกรธผมมาก ผมไม่ควรทำแบบนั้นกับแกเลย”
“คุณไม่ได้ตั้งใจนะคะ ให้เวลากับคุณเมย์เธอหน่อยนะคะ ให้เธอเย็นลงกว่านี้หน่อย อรจะลองคุยกับเธอดูนะคะ”
“อย่าเลยอร ยัยเมย์เป็นเด็กยังไงผมรู้จักลูกผมดี แกไม่มีวันยอมคุณง่ายๆ หรอก”
ทั้ง 2 คนเครียดเรื่องนี้มากว่าจะทำยังไงเพื่อให้เมย์ษญายอมรับดี
อัทธกานต์ที่นอนคิดถึงเรื่องตอนเย็นที่เห็นเมย์ษญาโดนตบหน้าในตอนนั้นที่จนเธอร้องไห้ เขารู้สึกสงสารเธออย่างบอกไม่ถูก แววตาของเธอมันดูทั้งเศร้า เสียใจ และเจ็บปวด เขานอนคิดถึงปัญหาที่จะตามมาอีกเรื่อยๆ เพราะเขามั่นใจว่าเมย์ษญาไม่มีวันจบแค่นี้แน่ เขากับน้าสาวคงต้องอยู่อย่างไม่เป็นสุขไปอีกนาน
- ผู้เขียน
