ฝืนใจไม่ให้รัก

แม่เลี้ยง @ ลูกเลี้ยง

วันนี้เธอตื่นนอนมาด้วยอารมณ์ที่สดใสและดูมีความสุข เธอเดินลงมาทานอาหารเช้าก่อนทุกคนในบ้าน ป้าขวัญที่เห็นเธอลงมาจากชั้นบนก็ตกใจที่เธอยอมลงมาทานข้าวได้แล้วยังดูสดใสร่าเริงมากขึ้น

“นี่คุณพ่อยังไม่ลงมาหรอคะป้าขวัญ”

“ค่ะ”

“ทำไมป้าขวัญ มองเมย์แบบนั่นละคะ แปลกใจหรอที่เมย์ลงมาทานข้าวเช้าได้ วันนี้เมย์อารมณ์ดีไงคะเลยอยากลงมาทานข้าวเช้าพร้อมคุณพ่อ”

ป้าขวัญยิ้มออกมาได้ แต่พอหันไปเห็นใบหน้าของเมย์ษญาที่มองไปอีกทางพร้อมหุบรอยยิ้มนั้นก็หันไปมองตามเธอ

“ตอนนี้เมย์เริ่มอารมณ์ไม่ดีอีกแล้วละคะ”

เธอมองอัทธกานต์ที่เดินมานั่งลงที่โต๊ะทานข้าวแต่เขาทำเหมือนเธอเป็นแค่ธาตุอากาศ

“ใครให้นายมานั่งทานข้าวตรงนี้”

“...”

เขาไม่ตอบแต่หยิบหนังสือพิมพ์มาอ่านแล้วนั่งกินกาแฟไม่สนใจเธอ

“ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง ใครให้นายมาร่วมนั่งโต๊ะกับพวกฉัน...นี่ไอ้หมาอิท แกไม่ได้ยินที่ฉันพูดใช่มั้ย ฉันถามว่าใคร....”

“คุณอาอนุญาตให้ผมมาทานข้าวที่นี่”

เขาหันไปหาเธอแล้วก็หันกลับมาอ่านหนังสือต่อ

“แต่ฉันไม่อยากร่วมนั่งโต๊ะกับนาย ลุกออกไปฉันไม่อยากนั่งโต๊ะร่วมกับคนชั้นต่ำไม่มีหัวนอนปลายเท้า หรือเป็นลูกหลานของคนที่หวังจะรวยทางลัดอย่างพวกนาย”

“คุณเมย์”

เขาหุบหนังสือพิมพ์พูดชื่อเธอเสียงดังแล้วยืนขึ้นด้วยความโมโห

“ทำไมแกจะทำไมฉัน”

ป้าขวัญมองทั้ง 2 คนที่เริ่มจะดูบานปลาย

“คุณเมย์คะ”

ป้าขวัญจับแขนเธอให้เธอใจเย็นลง แล้วพ่อเธอกับอรอุมาว่าที่แม่เลี้ยงก็เดินมาคู่กัน เมย์ษญาหันไปมองทั้ง 2คนที่เดินมา ก็นึกโมโหในใจแต่ก็เก็บอารมณ์ไว้

“อิท เกิดอะไรขึ้นจ่ะ”

อรอุมามองไปที่อัทธกานต์เพื่อถามเขาที่เห็นสีหน้าดูไม่ดีนัก

“ไม่มีอะไรนี่คะ หลานชายของคุณคงไม่อยากนั่งร่วมโต๊ะกับเมย์เพราะรู้สึกเจียมตัวเองนะคะ”

เธอพูดแทรกเขาออกไปแต่สายตาก็หันไปมองทางอรอุมา

“เมย์”

พ่อเรียกเชื่อลูกสาวเพื่อให้เธอหันมาหา

“คุณพ่อ...เมย์อยากทานข้าวกับคุณพ่อแค่ 2 คนไม่ได้หรอคะ เมย์เพิ่งกลับมาจากเมืองนอกเมย์ก็อยากได้มีเวลาอยู่กับคุณพ่อ 2 คน”

เธอเน้นคำว่า 2 คนแล้วหันไปทางอรอุมา จนอัทธกานต์รู้สึกได้ว่าเธอพูดเพื่อประชดน้าสาวของเขา

“เอ่อ... พ่อว่า.”

“ไม่เป็นรไรครับคุณอา เดี่ยวผมพาน้าอรออกไปทานข้าวข้างนอกก็ได้ คุณอาจะได้มีเวลาอยู่กับคุณเมย์ เพราะถึงพวกเราอยู่คุณเมย์คงจะทานอาหารไม่อร่อย”

“555 นายนี่เก่งนะ รู้ตัวก็ดีแล้วละรีบไปซิจะยืนอยู่ทำไมละ”

เมย์ษญามองหน้าเขาอย่างท้าทาย

“อร”

พ่อหันไปหาภรรยาเขารู้สึกหนักใจมาก

“ไม่เป็นไรค่ะ อรออกไปทานข้าวข้างนอกกับตาอิทก็ได้ แล้วเดี๋ยวเราค่อยเจอกันที่บริษัทนะคะ”

อรอุมามองหน้าสามีแล้วยื่นมือไปจับตัวเขาเพราะเธอรู้ดีว่าเขาคงหนักใจมาก ซึ่งเขาก็มองเธอด้วยความเห็นใจ

“แล้วเจอกันที่บริษัทนะ อาฝากน้าอรด้วยนะอิท”

“ครับคุณอา ไปครับน้าอร”

เขาตอบรับแล้วพาน้าสาวเดินออกไป แต่ก็ไม่วายหันกลับมามองสายตาของเธอที่ดูร้ายการเหมือนนางมารร้าย

“คุณพ่อคะ มานั่งตรงนี้เถอะคะ”

เธอเดินไปจับแขนพ่อไว้แล้วพาเขามานั่งที่หัวโต๊ะ

“เมย์ไม่ได้ทานข้าวเช้ากับคุณพ่อมานานแล้วนะคะ เวลาคุณพ่อไปหาเมย์ที่นู้นคุณพ่อก็อยู่กับเมย์ แค่ 2-3 วันเอง เมย์อะคิดถึงคุณพ่อม๊ากมาก”

เธอยิ้มให้พ่อเธอแล้วก็จับแขนพ่อมองตาปริบๆ

“พ่อต้องทำงาน เมย์ก็รู้พ่อทิ้งงานไปนานไม่ได้ แต่พ่อก็คิดถึงเมย์ตลอดเลยนะ”

เขายิ้มให้เธอแล้วก็ตอบเธอออกไป

“หรอคะ คุณพ่อน่าจะไม่อยากทิ้งอย่างอื่นไปนานมากกว่านะ...”

เธอจ้องไปในแววตาของพ่อตัวเองอย่างหาคำตอบ

“เมย์ คุณอรเขาไม่ใช่...”

“เมย์ไม่อยากพูดถึงผู้หญิงคนนั้นตอนนี้ค่ะ เมย์กลัวจะกินอะไรไม่ลง ทานเถอะคะคุณพ่อ...”

เธอก้มลงทานอาหารโดยไม่ได้สนใจพ่อตัวเองว่าตอนนี้เขารู้สึกหนักใจขนาดไหนที่ลูกสาวกับแม่เลี้ยงอย่างอรอุมาดูจะเข้ากันไม่ได้เลย

“วันนี้เมย์เข้าบริษัทไปกับคุณพ่อด้วยนะคะ เมย์เหงาไม่รู้จะไปไหน”

เธอหันมาบอกพ่อตัวเองแล้วก้มลงไปทานข้าวต่อ

“เมย์ก็เรียนจบแล้ว อยากมาทำงานมั้ยพ่อจะได้ดูตำแหน่งที่เมย์อยากทำให้”

“ไม่อะคะ เมย์จบแฟชั่นมานะคะคุณพ่อ เมย์ไม่ได้จบบัญชีหรือบริหารมาซะหน่อย แล้วเมย์ก็ไม่อยากนั่งทำเอกสารด้วยเห็นแล้วปวดหัว”

เขามองเธอแล้วรู้สึกหนักใจที่ลูกสาวคนเดียวไม่ได้มีใจอยากสานธุรกิจของครอบครัวเลย เขาคิดถึงปัญหาที่จะตามมาแล้วก็กลุ้มใจ

.....

บริษัท เมซาญา ไทยแลนด์

ธุรกิจนำเข้าส่งออกทุกอย่างที่เป็นของคนไทยผลิตเพื่อนำออกไปขายต่างประเทศ และ ของต่างประเทศมาขายในไทยเพื่อแลกเปลี่ยนกัน เป็นบริษัทรายใหญ่ที่สุดในประเทศไทย

“คุณพ่อไปทำงานเถอะคะ เดี่ยวเมย์เดินเล่นรอบบริษัทเอง จะได้ไม่รบกวนคุณพ่อด้วย แล้วตอนเที่ยงเมย์รอทานข้าวพร้อมคุณพ่อนะคะ”

พ่อยิ้มให้เธอแล้วพยักหน้ารับแล้วเขาก็เดินเข้าห้องทำงานไป

“คุณเป็นเลขาคนใหม่ของท่านประธานหรอ”

เมย์ษญาเดินมาหาเลขาหน้าห้องของพ่อ

“ค่ะ ดิฉันนันทาพร หรือเรียกว่านันก็ได้นะคะ นันเป็นเลขาของท่านประธานค่ะ” เธอลุกขึ้นตอบเมย์ษญาด้วยท่าทางนอบน้อม

“เธอมาทำงานที่นี่กี่ปีแล้ว”

“นันมาเป็นเลขาท่านได้ 3 ปีแล้วคะ”

เธอเริ่มทำสีหน้าไม่พอใจ

“แล้วคุณอรอุมาเขาไปไหน.?”

นันทาพรเลขาของพ่อเธอมองหน้าด้วยความลำบากใจ

“เอ่อออ คือ คุณอรอุมาเธอเป็นผู้ช่วยประธานบริษัทนะคะ”

“ผู้ช่วยประธานบริษัท.?”

เธอทวนคำตอบแล้วทำหน้าไม่พอใจ รีบเดินออกจากตรงนั้นเพื่อตรงไปที่ห้องผู้ช่วยบริษัททันที

…..

ห้องทำงาน

ผู้ช่วยประธาน: อรอุมา อโนชีวิน

“สวัสดีค่ะ ผู้ช่วยประธานบริษัทคนใหม่ คุณอรอุมา อโนชีวิน”

เมย์ษญาเปิดประตูเข้ามาแล้วตะโกนพูดชื่อเธอออกมาจนสะดุ้ง

“คุณเมย์....”

เธอมองเมย์ษญาด้วยความแปลกใจที่เธอเข้ามาที่นี่ได้ยังไง

“เป็นยังไงคะได้นั่งในที่ที่แม่ฉันเคยนั่ง ได้อยู่ในห้องที่แม่ฉันเคยอยู่ แล้วยังได้สามีของแม่ฉันไปครองได้อีก คุณนี่เก่งนะได้เลื่อนจากเลขาหน้าห้องมาเป็นผู้ช่วยท่านประธานได้เร็วดีจริงๆ .”

เมย์ษญามองหน้าอรอุมาว่าที่แม่เลี้ยงที่เธอรู้สึกเกลียด

“ทำงานกับพ่อฉันมาตั้งหลายปีคงจะคิดเรื่องนี้มานานแล้วซินะ”

“คุณเมย์คะ อรไม่ได้ต้องการอะไรจากคุณพ่อของคุณเลยนะคะ อรรัก....”

“หยุด อย่ามาพูดคำนี้กับฉัน เพราะฉันไม่มีวันเชื่อว่าเธอจะรักพ่อฉันจริง เธอบอกว่าเธอไม่ต้องการอะไร แต่ดูนี่...”

เมย์ษญาผายมือไปรอบๆ ห้อง เธอมองไปตามมือแล้วก็ก้มหน้าลง

“นี่คือสิ่งที่เธอได้มันมาทั้งหมด แล้วเธอยังบอกอีกหรอว่าเธอไม่ต้องการอะไร ฉันอยากจะรู้นักว่าก่อนหน้าที่ฉันไม่อยู่เธอคงจะไม่ได้เป็นแค่เลขา.... แต่คงเลียทั้งขาทั้งตัวคุณพ่อเลยมากกว่า”

“มันจะมากไปแล้วนะคุณเมย์”

อัทธกานต์เปิดประตูเข้ามาแล้วพูดตะโกนแทรกเธอด้วยความไม่พอใจ เขารู้ว่าเมย์ษญามาที่บริษัท แล้วได้ยินคนในบริษัทซุบซิบว่าเมย์ษญาเข้ามาในห้องของผู้ช่วยท่านประธานเขาจึงรีบมาทันที

“น้าอร ไม่ต้องไปคิดมากกับคำพูดของคนที่หวงพ่อเหมือนเด็กไม่รู้จักโตหรอกครับ”

เขาเดินมาหาน้าสาวที่ตอนนี้ยืนร้องไห้อยู่ด้วยความเสียใจที่เธอกำลังเข้าใจผิด

“ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ แล้วฉันก็เรียนจบแล้วด้วย”

“หรอครับ ผมนึกว่าคุณยังดูเป็นเด็กอยู่เลยนะ เพราะเห็นนมก็ยังไม่ขึ้นเลย แล้วยังทำตัวเหมือนเด็กที่ไม่รู้จักโตอีก”

เธอรีบเอามือปิดหน้าอกตัวเอง

“ไอ้ ไอ้ ไอ้บ้าาา ถ้าแม่ฉันยังอยู่พวกแกไม่มีทางขึ้นมาอยู่จุดนี้ได้หรอก พวกแกอย่านึกนะว่าคุณพ่อเป็นคนให้พวกแกขึ้นมาชูคอบนนี้ได้ แล้วฉันจะทำอะไรพวกแกไม่ได้”

“ผมมาอยู่จุดนี้ได้ด้วยความสามารถของผมเอง น้าอรก็ทำงานกับพ่อคุณมาเป็น 10 ปี ก็ไม่ผิดที่พ่อคุณจะไว้ใจ เชื่อใจน้าอรจนได้มายืนตรงจุดนี้ คุณอย่าใช้ความอคติของคุณมาตัดสินว่าผมและหน้าอรจะเป็นอย่างที่คุณคิด เพราะมันไม่ใช่”

เขาพูดกระแทกใส่หน้าเธอ เธอเดินเข้ามาใกล้าเขาแล้วพูดใส่หน้าเขา

“ฉันไม่ได้อคติ เพราะฉันวัดจากสิ่งที่ฉันเห็น พวกแกมายืนจุดนี้ได้ยังไงฉันไม่สน เพราะฉันนี่แหละจะเป็นคนทำให้พวกแกลงไปอยู่จุดเดิมเอง”

“ผมจะคอยดู...”

เขามองเธออย่างท้าทาย ทั้ง 2 คนจ้องหน้ากันด้วยความรู้สึกที่เกลียดกันอยากเอาชนะกัน

อรอุมามองทั้งคู่ด้วยสายตาแห่งความหนักใจ แล้วกังวลใจเรื่องของท่านประธานขึ้นมาว่าจะทำยังไงต่อไปยิ่งถ้าเขารู้ว่าเมย์ษญายังเป็นแบบนี้ เขาคงเครียดมากจนทำให้เธอเป็นห่วงอาการของเขาว่าจะเป็นหนักขึ้น ยิ่งใกล้เวลามากขึ้นเท่าไหร่เธอยิ่งกังวลใจ