ฝืนใจไม่ให้รัก

ยัยตัวร้าย

เมย์ษญานั่งรอพ่อของเธอเพื่อไปทานอาหารเที่ยงพร้อมกันแต่วันนี้ดูเหมือนพ่อจะงานยุ่งมากทั้งวัน จนไม่มีเวลาออกไปทานข้าวเที่ยงพร้อมเธอ ซึ่งตอนนี้เธอก็รู้สึกหิวมากจึงตัดสินใจออกไปหาอะไรทานเองแถวๆ บริษัท แล้วตั้งใจจะซื้อเข้ามาฝากพ่อด้วย

“นี่...เธอวันนี้คุณอิทไปทานข้าวร้านข้าวข้างบริษัทนะ คุณอิทน่ารักนะดูติดดินมากเลยอะ เป็นถึงหลานชายของผู้ช่วยประธานบริษัทแต่ดูไม่ถือตัวเลยนะ แต่เสียดายอะ”

เมย์ษญาได้ยินพนักงานสาวพูดคุยกันในลิฟต์ที่มีเธอยืนอยู่ด้วยตอนแรก ซึ่งทั้ง 2 คนที่เพิ่งเดินเข้ามาไม่ได้มองว่าเธอยืนอยู่ในนั้นด้วย

“เสียดายที่คุณอิทมีแฟนอะหรอ ฉันรู้หรอกว่าแกจะพูดแบบนี้”

“รู้ดี ก็ฉันอิจฉาแฟนคุณอิทนี่ ได้คุณอิทเป็นแฟน คนอะไรไม่รู้ หล่อก็หล่อ แถมยังเป็นสุภาพบุรุษ แล้วยังเป็นคนมีน้ำใจอีกอะ ต้องทำบุญอีกกี่ชาตินะถึงจะได้แบบนี้บ้าง”

เมย์ษญามองท่าทางของผู้หญิงที่พูดถึงอัทธกานต์มีท่าทางเหมือนกำลังฝัน

“10 ชาติ ก็คงไม่ได้ย่ะเขา2คนเหมาะสมกันแล้ว คุณณีเป็นประชาสัมพันธ์ของบริษัทเรา ส่วนคุณอิทก็เป็นหัวหน้าฝ่ายบริหาร ทั้งหล่อดูดี แล้วคุณณีก็สวยอ่อนหวาน แกอะฝันไปเถอะ 5555”

ทั้ง 2 หัวเราะให้กันจนถึงชั้นล่างประตูลิฟต์เปิดออก

“อุ๊ย!”

ทั้ง 2 คนอุทานพร้อมกันเพราะมีคนเดินมากระแทกไหล่ออกมาจากด้านในลิฟต์เพื่อแทรกออกมา

“คุณเมย์ษญา”

ทั้ง 2 พูดพร้อมกันที่เห็นเป็นเมย์ษญาเดินไปโดยที่ไม่หันมามอง พวกเธอก็รู้สึกใจเต้นแรงที่เมื่อกี้ยืนอยู่ในลิฟต์กับลูกสาวท่านประธาน แต่พวกเธอไม่ได้สังเกตุแต่แรกหันมามองหน้ากันด้วยความกังวลใจ

….

ร้านอาหารข้างบริษัท

“อยู่นี่เอง ฉันหาตั้งนาน”

เมย์ษญาเดินมาที่โต๊ะทานข้าวที่มีอัทธกานต์นั่งอยู่กับผู้หญิงอีกคนหนึ่ง เขาเงยหน้าขึ้นมามองเธอพร้อมกับผู้หญิงที่นั่งร่วมโต๊ะด้วย

“คุณพ่อให้นายพาฉันไปทานข้าว เพราะท่านติดประชุมยังไม่เสร็จ”

เธอกอดอกพูดขึ้นกับเขาแต่เขาก็ทำหน้าแปลกใจขึ้นมา

“แล้วทำไมต้องเป็นผม คุณไปเองไม่ได้หรอคุณก็ขับรถไปเองซิครับ หรือจะทานที่นี่ก็ได้”

“ฉันไม่อยากทานอาหารกระจอกๆ แบบนี้ แล้วอีกอย่างฉันก็เพิ่งกลับมาจากเมืองนอกด้วย ฉันจะรู้เส้นทางที่นี่ได้ไง ใบขับขี่ฉันก็ยังไม่มี แต่...”

เธอหันไปมองหน้าผู้หญิงที่นั่งตรงข้ามกับเขา

“ถ้านายจะนั่งทานข้าวที่นี่ต่อก็ได้นะ ฉันจะได้ไปบอกคุณพ่อว่านายไม่สะดวกเพราะนั่งกินข้าวกับผู้หญิงอยู่”

เธอพูดขึ้นโดยไม่ได้สนใจผู้หญิงคนที่นั่งกับเขา

“ก็ได้ครับ ผมจะพาคุณไป แต่ผมขอเวลาสักครู่”

“กี่นาที ฉันหิว?”

เธอทำหน้าไม่พอใจใส่เขา

“5 นาที คุณออกไปรอผมข้างนอกก่อน เดี่ยวผมตามไป”

เขาพูดกับเธอ เธอมองหน้าเขาแต่ก็พยักหน้าแล้วก็เดินออกไปรอเขานอกร้าน แล้วยังหันมามองว่าเขาจะทำยังไงต่อไปกับผู้หญิงคนนี้

“ณีครับ พี่ต้องพาคุณเมย์ลูกสาวของคุณอาไปทานข้าว พี่ไม่อยากขัดคำสั่งของคุณอานะครับ ณีเข้าใจพี่นะ”

ณีแฟนสาวของเขาที่ตอนนี้ทำสีหน้าดูเศร้าลงไปอย่างเห็นได้ชัด

“ไว้เย็นนี้พี่ไปรับมาทานข้าวเย็นด้วยกันนะ อย่าโกรธพี่เลยนะครับ ถ้าณีโกรธพี่พี่คงไม่เป็นอันทำอะไรแน่ๆ”

“ณีไม่โกรธพี่หรอกคะ ณีเข้าใจ คุณเมย์เธอคงรอแย่แล้วนะคะ พี่อิทรีบออกไปเถอะคะ”

เธอมองหน้าเขาด้วยความเห็นใจที่เขาคงฝืนใจมาก

“ครับ เดี๋ยวตอนเย็นเราค่อยเจอกันนะครับ”

เขายิ้มให้เธอแล้วก็เอื้อมมือไปจับมือเธอขึ้นมาจุ๊บ แล้วเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเธอที่ยิ้มอ่อนหวานให้ ทำให้คนในร้านอาหารมองด้วยสายตาแห่งความอิจฉา แล้วยิ้มตามทั้ง 2 คน แต่เมย์ษญาที่มองเข้ามาก็นึกหมั่นไส้คนทั้งคู่

“คุณอยากทานอะไรครับ?”

เขาเดินออกมาทำหน้าเหมือนแบกทั้งโลกไว้

“ไม่รู้ ก็หาไปเรื่อยๆ”

เธอเดินนำเขามาเดินลอยหน้าลอยตามาตามทางแอบยิ้มสะใจที่แกล้งหลอกเขาสำเร็จ ความจริงพ่อเธอไม่ได้ให้เขาพาไปทานข้าวหรอก เธออยากแกล้งเขามากกว่า หมั่นไส้ตั้งแต่ได้ยินผู้หญิง 2 คนในลิฟต์พูดถึงเขาแล้ว

“คุณเมย์ สรุปได้หรือยังครับว่าจะไปทานข้าวที่ไหน ผมไม่ได้มีเวลาทั้งวันนะครับ ผมต้องกลับไปทำงาน?”

เขาขับรถพาเธอออกมาได้ 30 นาทีแล้ว เธอก็ยังไม่บอกซักทีว่าอยากไปทานร้านไหน จนเขาเริ่มรำคาญ เขาก็พยายามแนะนำร้านนั่น ร้านนี้ เธอก็ไม่สนใจ

“ก็ฉันไม่อยากกินร้านนี้นี่ ไปร้านอื่น”

“นี่คุณเมย์ ถ้าคุณไม่เลือกร้านอาหารมาสักร้านนะครับผมจะกลับแล้วนะ แล้วคุณก็หาร้านเอาเองแล้วกัน”

เขาหันมาหามองเธอจากเบาะหลังที่เธอเห็นเขาเป็นแค่คนขับรถ

“ฉันไม่อยาก. (จ็อกกก จ็อกกก เสียงท้องร้อง) อุ๊ย!”

“เสียงท้องร้องขนาดนี่คุณยังทนไปร้านอื่นอีกมั้ย ร้านนี้แหละผมก็หิวเหมือนกันเมื่อกี้ผมกินข้าวมานิดเดียวเอง ถ้าคุณไม่กินผมกินนะครับเพราะผมหิว แล้วผมก็ต้องรีบกลับไปทำงานด้วย”

เขาจอดรถหน้าร้านแล้วเดินลงไปโดยไม่รอเธอ เธอทำหน้าบึ้งแต่ก็เริ่มแสบท้องแล้ว เธอยอมเดินลงมานั่งโต๊ะคู่กับเขา

“ผมสั่งไว้ให้แล้ว ร้านนี้อร่อยผมมาทานที่นี่บ่อยกับแฟนผม คุณน่าจะชอบ”

เธอมองไปรอบๆ ร้านก็เป็นแค่ร้านข้าวหมูแดง หมูกรอบธรรมดา

“ร้านดูธรรมดามากจะอร่อยได้ไง ถ้าฉันกินไม่ได้นะนายเจอดีแน่”

เขามองหน้าเธออย่างระอาจริงๆ ผู้หญิงอะไรไม่รู้เรื่องเยอะเขาคิดในใจ

ผ่านไป 15 นาที

“เอาแบบนี้เพิ่มอีก 1 จานซิ”

เขามองที่จานตรงหน้าเธอที่ตอนนี้ไม่เหลือข้าวสักเม็ดในจาน

“ฉันพูดไม่ได้ยินหรือไง เอาแบบนี้เพิ่มอีกจานนึง เร็วซิ ฉันหิวฉันยังไม่อิ่ม”

เขาสั่งพนักงานแล้วก็มองเธอที่คอยชะเง้อมองไปที่เด็กเสิร์ฟ เขามองเธอก็ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวที่เห็นเธอทำตัวเหมือนเด็ก พอเด็กเสิร์ฟเอาอาหารมาให้เธอก็ดูดีใจมาก มันเป็นรอยยิ้มที่ดูสดใสแล้วก็ดูมีความสุขมากจนเขาเผลอยิ้มตาม

“อิ่มแล้วใช่มั้ยครับ?”

“อื้ม...”

เธอพยักหน้ารับเขา

“ก็ต้องอิ่มอะนะ กินไปตั้ง 2 จาน เห็นมั้ยครับผมบอกแล้วว่าคุณต้องชอบ”

“ก็งั้นๆ อะ”

เขามองหน้าเธอที่ทำเป็นลอยหน้าลอยตาไม่สนใจ เขาก็อดอมยิ้มไม่ได้

“ผมเช็คบิลเลยนะครับ?”

“เดี๋ยว...ฉันอยากสั่งกลับไปให้คุณพ่อบ้าง ท่านยังไม่ได้ทานอะไรเลย มัวแต่ประชุมทั้งวัน”

“ได้ครับ”

เขาเรียกเด็กเสิร์ฟให้มารับออเดอร์

“เอาข้าวหมูแดงพิเศษ 1 กล่อง เอาแต่ไข่แดงได้มั้ยคะ...ขอ 2 ลูกนะคะ เพิ่มข้าวให้อีกนิดนึง ขอขิงดองเยอะๆ กับน้ำซุปอีก 1 ถุงนะคะ เพิ่มฟักให้ด้วยนะ...ขอบคุณค่ะ”

เขามองดูเธอสั่งอาหารแล้วเขารู้สึกไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเธอถึงรู้สึกหวงพ่อเธอนัก แล้วคุณอาถึงได้รักเธอมากอีกด้วย

“กลับกันเถอะ ป่านนี้คุณพ่อไม่รู้ได้ทานข้าวหรือยัง”

เธอเดินออกนำไปขึ้นรถเบาะหลัง เขามองเธอก็ส่ายหัวที่เธอเห็นเขาเป็นแค่คนขับรถ

“พ่อคะ เมย์ซื้อข้าวหมูแดงมาฝากคะพิเศษไข่แดง 2 เพิ่มข้าว มีน้ำซุปฟักเต็มถุงเลยของโปรดของคุณพ่อนะคะ”

เธอยิ้มให้เขาพร้อมชูกล่องข้าวขึ้นมาให้พ่อเธอ

“พ่อทานแล้วเมย์ เมย์เอาไปทานเถอะลูก”

เธอได้ยินแล้วรู้สึกเสียใจจนหน้าเธอนิ่งไป อัทธกานต์เห็นสีหน้าเธอแล้วก็เห็นใจ

“คุณอาครับ ทานสักหน่อยนะครับ คุณเมย์ออกไปซื้อมาให้เลยนะครับ อย่าให้เธอเสียน้ำใจเลยนะครับ ผมว่า...”

เขาพยายามทำหน้ายื่นให้พ่อของเธอหันไปมองที่ลูกสาวซึ่งตอนนี้นั่งทำหน้าบึ้งอยู่

“อ่อ เอ่อได้ๆ เมื่อกี้พ่อก็ยังไม่ค่อยรู้สึกอิ่มเลย เมย์ไปเอาข้าวใส่จานมาให้พ่อหน่อยนะ พ่อจะได้ทานสักหน่อย”

เธอเงยหน้าขึ้นพร้อมกลับยิ้มขึ้นมาได้ เธอรีบตอบตกลงแล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องเพื่อจะไปเตรียมข้าวใส่จานมาให้พ่อตัวเอง

“ค่อยยังชั่ว ขอบคุณมากนะอิทที่ช่วยบอกอา ไม่งั้นยัยเมย์งอนอาอีกแน่ แล้วนี่ทำไมถึงออกไปทานข้าวด้วยกันได้”

อัทธกานต์มองกน้าเขาด้วยสายตาแห่งความแปลกใจ ก็เป็นเขานี่ที่เป็นคนบอกให้พาเมย์ษญาไปทานข้าวเอง

“เอ่อออ...พอดีคุณเมย์เธอหิวข้าวแล้วผมเห็นว่าเธอไม่ค่อยรู้จักเส้นทางดีเท่าไหร่ ผมเลยขออาสาพาเธอไปนะครับ”

เขาต้องพูดโกหกออกไป เพราะเขาเพิ่งรู้ว่าความจริงแล้วเขาโดนเมย์ษญาหลอก

“มาแล้วค่ะคุณพ่อ”

เธอยกจานข้าวมาตั้งบนโต๊ะตรงหน้าคุณพ่อของเธอ

“เมย์ ขอบคุณตาอิทเขาด้วยนะที่เขาพาไปทานข้าวมา ทีหลังไม่ต้องไปรบกวนพี่เขานะลูก นายชวนคนรถพ่อก็อยู่ให้พาไปก็ได้นะวันหลัง”

เธอมองหน้าพ่ออย่างอึ้งๆที่พูดออกมาจนเขาจับได้ว่าเธอโกหก

ทั้ง 2 คนมองจ้องกันด้วยสายตาคนละแบบ เมย์ษญามองเขาด้วยความสะใจ แต่เขามองเธอด้วยสายตารังเกียจผู้หญิงที่ร้ายกาจแบบเธอ