chapter 10
1335 คำ
“คุณย่ากลับมาแล้วเหรอคะ เออ...ใช่เนอะ ฉันจะถามอะไรแบบนี้ ก็คุณ...” เจอสายตาเข้มและแสนจะเย็นชาตวัดมองมาทำให้พันดาวตัวสั่นจนต้องรีบเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้อย่างเร็ว “พี่เหนือบอกอยู่นี่เนอะ ดีใจจังเลย คิดถึงคุณย่ามาก ถ้าอย่างนั้นคุณ...พี่เหนือกลับไปก่อนนะคะ หนูดาวอาบน้ำเสร็จจะรีบไปหาคุณย่าเอง”
“ไปอาบน้ำ จะได้ไปด้วยกัน”
อยากจะมีแต่อยู่นะ แต่กลทีป์กลับสะกิดและส่ายศีรษะเตือนให้พันดาวรับฟังคำพูดของแดนเหนือ รีบไปจัดการกับตัวเองให้เรียบร้อย ของที่มันกลาดเกลื่อนจนเต็มห้องอยู่ก็ค่อยมาเก็บทีหลัง ส่วนเรื่องงานที่คุยกันไว้นั้น...ก็ค่อยโทรนัดกันอีกทีละกัน
“แต่...” เธอรู้ว่าควรจะรีบไปทำตามคำสั่ง! ของคนบ้าอำนาจก่อนที่แดนเหนืออดทนรอไม่ไหว จับลากเธอไปโยนในห้องน้ำแล้วจับอาบเอง แค่คิด...เธอก็หนาวจนขนหัวลุกแล้วล่ะ
“ถ้าอย่างนั้น...พี่เหนือก็รอหนูดาวสักครู่นะคะ” พันดาวกัดฟันพูดและลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องนอน เพื่อจัดการกับตัวเองให้เรียบร้อย ทั้งที่ความจริงแล้วอยากจะจับไอ้พี่แดนเหนือทุ่มซ้ายทุ่มขวาก่อนจะเอาของที่เธอกองอยู่ในห้องรับแขนนั่นแหละละเลงใส่หัวให้แตกไปเลย
“กูกลับก่อนนะดาว”
“เออ...เดี๋ยวเสร็จธุระกับคุณย่าแล้วกูค่อยโทรหานะมึง” แต่พันดาวไม่รู้เลยว่า...สิ่งที่เธอคิดนั้นมันจะถูกใครบางคนขัดขวางโดยที่ตัวเองไม่สามารถโต้ตอบอะไรได้เลย...
“คุณย่าขา...” พันดาวลงจากรถได้ก็รีบถลาเข้าไปในบ้านหลังกระทะรัดของคุณย่าครองขวัญโดยไม่คิดจะช่วยใครอีกคนที่ก้าวตามลงมาถือข้าวของเข้ามาในบ้านเลย “คิดถึงคุณย่ามากเลยค่ะ” หญิงสาวถลาไปนั่งใกล้กับคุณครองขวัญ
“คิดถึงแต่ไม่คิดมาหาเนี่ยนะ คิดถึงแต่ปากหรือเปล่าฮึ”
“ไม่ใช่นะคะ...หนูดาวมาหาคุณย่าออกบ่อย” พันดาวพยักหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มหวานสำทับ เธอไม่จำเป็นต้องบอกว่าทำไมถึงไม่ค่อยได้ใกล้ชิดกับคุณย่า ที่ท่านเองก็รู้แก่ใจดี
“คุณย่ากลับมาเมื่อไหร่คะ แล้วทำไมไปคราวนี้ถึงไม่ชวนหนูดาวไปด้วย” พันดาวถามน้ำเสียงกระเง้ากระงอดเล็กน้อยแต่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“ย่าก็อยากจะชวนเราเหมือนกัน แต่ตัดสินใจปุ๊บปั๊บมาก พอเพื่อน ๆ ชวนย่าก็ไปเลย” ครองขวัญยกมือลูบผมพันดาวอย่างค่อนข้างแปลกใจ “ทำไมหนูถึงตัดผมละลูก”
“ตัดแล้วเป็นยังไงบ้างคะ น่ารักเหมือนเดิมหรือเปล่า ตอนที่หนึ่งมาเห็น มันก็ตกใจเหมือนกันค่ะ ไม่คิดว่าหนูดาวจะบ้าบอตัดผมเสียจนสั้นเต่อเลย” พันดาวยกมือลูบผมตัวเองที่ถูกซอยจนสั้นอย่างรู้สึกไม่ค่อยชินเหมือนกัน
“หนูดาวอยากเปลี่ยนแปลงตัวเองบ้างนะคะ ไว้ผมยาวมานานมากแล้ว การดูแลรักษาก็วุ่นวาย สระแล้วต้องทำให้แห้ง ต้องหมักต้องบำรุงรักษา ก็เลยคิดว่าตัดไปเลยดีกว่า” พันดาวเหลือบตาไปมองคนที่หิ้วข้าวของตามหลังมา ก่อนจะส่งไปให้แม่บ้านรับไปต่อ แล้วมานั่งอยู่ตรงข้ามกับคุณย่า ตอนที่นั่งมาด้วยกันในรถ เธอก็รู้สึกเหมือนกับว่าเขาคอยเหลือบมองอยู่หลายครั้งแหละ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรและเธอเองก็ไม่คิดอยากที่จะสนทนากับเขาด้วย
“ผมที่ตัดก็เอาไปบริจาค รู้สึกสบายใจมากเลยค่ะ” ผมก็ตัดแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่แหวนในกระเป๋าเท่านั้นที่จะส่งคืนสู่เจ้าของ...หลังจากที่คืนของให้กับคุณย่าเสร็จแล้ว เธอก็คงจะไม่มีหน้ามาที่บ้านหลังนี้อีกแล้ว เพียงแค่คิด...พันดาวก็รู้ว่าในอกมันโหวงเหวง ในใจก็ราวกับถูกเกลียวเชือกที่มีหนามผูกรัดจนเจ็บไปหมด
“ถ้าทำแล้วสบายใจก็ทำไปเถอะ”
พันดาวละจากการกอดคุณย่าครองขวัญไปนั่งบนเก้าอี้ที่อยู่ห่างจากแดนเหนือไปสามตัว “คุณย่าดูสดชื่นนะคะ”
“จ้ะ ที่นั่นอากาศดีมาก ย่าว่าถ้าหากมีโอกาสจะกลับไปอีก หนูดาวจะไปกับย่าไหม”
“หนูไม่รับปากนะคะ เผื่อว่าตอนนั้นหนูดาวทำงานแล้ว” พันดาวทำหน้าหมองเล็กน้อย คราวนี้เธอเลือกที่จะไปทำงานยังที่ห่างไกลจากบ้านเกิดหลายร้อยกิโล...คงหลายปีกว่าจะได้มาที่บ้านนี่อีก ถ้าหากรับปากคุณย่าไปแล้วทำไมได้ เธอก็เท่ากับหลอกลวงผู้ใหญ่ เธอไม่อยากให้คุณย่าผิดหวัง
แดนเหนือหันไปมองพันดาวทันที คิ้วหนาขมวดมุ่นเข้าหากัน ในสายตาเต็มไปด้วยความแปลกประหลาดใจ
“หนูคิดจะทำงานอะไรละลูก หางานได้แล้วหรือลูก ถ้ายัง ไปทำที่บริษัทเหนือไหม เดี๋ยวย่าฝากให้” ครองขวัญเอ่ยถามด้วยความปรานี
ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอกระโดดตะครุบในทันทีเลย แม้งานนั้นจะไม่ตรงกับสายงานที่เคยเรียนมาและมีความยากมากก็ตามเถอะ แต่ถ้ามันเป็นเหตุผลให้เธอได้อยู่กับแดนเหนือละก็...ไม่มีอะไรที่เธอทำไม่ได้ แต่ตอนนี้แม้ใจส่วนใหญ่ยังอยากจะเข้าใกล้กับเขา ทว่า...ตัดใจตั้งแต่ตอนนี้ดีกว่าจะต้องเจ็บปวดชอกช้ำไปชั่วชีวิตดีกว่า
“ขอบคุณมากเลยค่ะคุณย่า แต่ไม่เอาดีกว่า หนูดาวเกรงใจคุณย่า เกรงใจพี่เหนือด้วย อีกอย่างงานที่หนูดาวอยากทำก็ไม่ตรงกับงานของพี่เหนือด้วย ถ้าทำได้ก็ดีไป ทำไม่ได้ คนฝากฝังก็จะเสียชื่อไปด้วย” เธอปฏิเสธให้แล้วนะ ที่นี่แดนเหนือก็ไม่ต้องทำตาขุ่นเขียวมองเธอจนจะขย้ำให้เละแล้วล่ะ
“เดี๋ยวผมดูให้นะครับคุณย่า อาจจะตำแหน่งไม่สูงมาก แต่น่าจะอยู่สบายและงานไม่หนักหนามาก คิดว่าเป็นงานที่หนูดาวทำได้แน่นอน”
หะ! พันดาวได้แต่อ้าปากค้างด้วยคาดไม่ถึง ไม่ว่าแดนเหนือจะยอมทำตามคำขอของคุณย่า รับเธอเข้าไปทำงานด้วย เอ่อ...อีตาแดนเหนือไปกินอะไรผิดสำแดงมาใช่ไหม ถึงได้ยินยอมให้เธอไปทำงานด้วย มันช่างเป็นอะไรที่ น่าประหลาดใจมากเกินไปแล้วนะ
“มะ...ไม่ต้องหรอกค่ะ หนูดาวเกรงใจพี่เหนือ ไม่อยากจะรบกวน อีกอย่างหนูดาวก็พอมีงานที่สนใจอยู่แล้วด้วย” พันดาวรีบบอก พลางคิดหาทางเปลี่ยนเรื่องก่อนที่ตัวเองจะหลุดบอกความจริงเรื่องงานที่กำลังคิดจะไปทำ เพราะถ้าคุณย่ารู้เข้า ท่านย่อมไม่ยินดีและยินยอมให้เธอเดินทางไปไกลถึงเพียงนั้นแน่
“เกรงใจอะไร รบกวนอะไรกัน ในเมื่อเป็นคู่หมั้นกัน พี่จะหางานที่ดีให้คู่หมั้นทำ มันจะผิดแปลกตรงไหน ใช่ไหมครับคุณย่า”
รอยยิ้มที่มุมปากกับสายตาวามวาวของแดนเหนือทำให้ขนบนหลังพันดาวลุกเกรียว กับความรู้สึกที่ว่า...เป็นอะไรที่ผิดปกติอย่างแรงแล้วนะ เกิดอะไรขึ้นกับแดนเหนือ หรือว่าเมื่อวานระหว่างทางกลับบ้านเขาถูกคนทำร้ายจนสมองเลอะเลือน ก็เขาไม่ชอบไม่อยากให้เธอเข้าใกล้ไง แล้วทำไมถึงได้หางานให้ทำ หรือว่าคุณย่าจะบังคับแกมขอร้อง
“หนูดาวสนใจอยากทำงานอะไรละลูก”
- ผู้เขียน
