บทที่ 3/1 ร่วมเตียงเคียงหมอน ก่อน NC++
980 คำ
บทที่ 3
ร่วมเตียงเคียงหมอน
เวลาเดียวกันที่ชั้นสองของบ้าน โกมินทร์ถูกจับอาบน้ำจริงๆ อย่างที่มาลุลีท้าทาย เขาจับหล่อนได้ และหล่อนก็บังคับให้เขาแก้ผ้าลงอ่าง ก่อนจะสระผมให้ แน่นอนว่าชุดอาบน้ำของหล่อนไม่ใช่ชุดวันเกิด แต่เป็นชุดที่มีเสื้อกันฝนคลุมร่างไว้ตั้งแต่หัวจรดเท้า
“พอ...พอแล้ว หนังหัวถลอกหมดแล้ว” คนในอ่างร้องโอดโอย นึกสมเพชตัวเองที่เผลอตกหลุมพรางของนางมารร้าย ต้องมานั่งตัวเปียกอยู่ในอ่างในขณะที่มาลุลีมีเสื้อผ้าครบชุด
“ยังไม่สะอาดเลยนะคะพี่เก้าขา...”
คนที่นั่งอยู่ขอบอ่างส่งเสียงโต้กลับมา
“เปลี่ยนมาถูหลังให้ฉันบ้างสิ ถูน่ะ ถูทั้งตัว”
“จุ๊ๆๆ อย่าใช้แรงงานกันนักสิคะ คุณเก้าไม่ใช่เด็กสามขวบนะ กว่าจะถูตัวจนทั่ว ลุลีก็เหนื่อยพอดี วันนี้สระผมก็พอนะ” คนเจ้าเล่ห์ต่อรอง
โกมินทร์เอือมระอากับคำแก้ต่าง
“แล้วนึกยังไงถึงมาทำอะไร...แบบนี้”
“เพื่อความมั่นคงของสถาบันครอบครัวมั้งคะ ไหนๆ ข้าวสารก็กลายเป็นข้าวสุก ถ้าลุลียังดื้อดึง ไม่ยอมคุณเก้า สักวันเรื่องของเราคงได้ถึงหูคุณท่าน ท่านจะไม่สบายใจเปล่าๆ อีกอย่าง วันหนึ่งข้างหน้า เราก็ต้องแยกจากกัน ลุลีเลยคิดว่า ทำดีกับคุณเก้าไว้หน่อยก็คงไม่เสียหาย ตอนหย่ากันคุณเก้าจะให้แบ่งสินสมรสอย่างอื่นให้ลุลีบ้าง นอกจากบ้านสวนน่ะ”
คนฟังฟังแล้วยิ้มอย่างสมเพช มาลุลีคิดได้แค่นี้จริงหรือ แค่สินสมรสหรือที่หล่อนเปลี่ยนมาว่านอนสอนง่าย หล่อนน่ะตัวร้าย หลอกใครก็หลอกไปเถอะ แต่อย่ามาหลอกเขา ผู้หญิงที่ไม่เสียใจสักนิดตอนโดนเขาปล้นพรหมจรรย์น่ะ คงใจแข็งเป็นก้อนหินเลยล่ะ
“คุณเก้า”
“อือ...”
“อย่ากลับไปคืนดีกับเธอนะ” มาลุลีตัดสินใจเอ่ย มือของเธอจับฝักบัวล้างฟองสีขาวบนเส้นผมให้สามี โกมินทร์ยังนิ่งเงียบ ไม่ได้ยืนยันอะไรกลับมา
“ฉันไม่ชอบพูดอะไรซ้ำๆ ฉันบอกไปแล้วในเรื่องนี้”
“ลุลีก็ไม่ชอบพูดซ้ำค่ะ แต่ว่า...พอได้เผชิญหน้ากับผู้หญิงคนนั้น มันกวนใจลุลีจริงๆ เธอสวยมาก พูดก็เก่ง ยิ้มก็หวาน แถมพวกคุณยังมีลูกด้วยกันอีก อ้อ...ไม่ใช่เพราะลุลีรักคุณเก้าหรอกนะคะ แต่ว่า...ถ้ามีเรื่องไม่ดีไม่งามเกิดขึ้นตอนที่เรายังแต่งงานกัน ลุลีกลัวคุณท่านไม่สบายใจ”
ตอนแรกก็เหมือนจะดีละนะ แต่พอได้ยินว่าที่หล่อนพูดมาไม่ใช่เพราะรักเขา มันก็อดเคืองไม่ได้จริงๆ เขาขี้ริ้วขี้เหร่หรือ ทำไมหล่อนไม่คิดจะรักบ้างล่ะ
โกมินทร์คิดอย่างเคืองใจ เขาลุกปุบปับยังผลให้น้ำในอ่างที่มีอยู่ครึ่งค่อนกระเพื่อมไหว หยดน้ำใสๆ จากกายเขากระเด็นโดนร่างของมาลุลี หล่อนลุกหนีแต่ช้าเกินไป เขาดึงหล่อนเข้ามาหา ใช้มือข้างนั้นดึงทีเดียวกระดุมเสื้อกันฝนของหล่อนก็หลุดพรวดๆ
“นี่! จะทำอะไรคะ เดี๋ยวก็เปียกหมดหรอก”
“จะอาบน้ำก็ต้องเปียกสิ” เขาท้วง ไม่อยากได้ยินคำพูดไร้สาระของมาลุลีหรอก เอาเวลาตรงนั้นมาทำอย่างอื่นที่มันน่าบันเทิงเริงใจดีกว่า
มาลุลีหน้าร้อนผ่าว พยายามไม่มองลงไปข้างล่าง รู้ละว่าเขาไม่ได้สวมอะไรเลย เขา...ล่อนจ้อน!
“ใคร? ใครจะอาบ ลุลีไม่อาบ คุณเก้าปล่อยลุลีนะ” บอกกับเขาดีๆ ในตอนที่สองมือของสามีกุมที่ข้อมือของเธออยู่ เขายิ้มนิดๆ ที่มุมปาก ยิ้มเจ้าเล่ห์เสียด้วย
“ขนาดแพรดาวที่หนีฉันไปแต่งงานกับคนอื่นยังดันด้นกลับมาเพื่อหวังว่าจะได้คืนดีกับฉัน แล้วเธอล่ะลุลี ไม่คิดจะทำอะไรสักอย่างเพื่อรักษาฉันไว้ในฐานะสามีเหรอ” เขาถามชิดใบหูบาง สองมือเลื่อนไปยังแผ่นหลังของหล่อน ดึงเสื้อกันฝนให้หล่นไปกองอยู่แทบเท้า ก่อนจะวางฝ่ามือไว้ที่บั้นท้ายงอนงาม ดันหล่อนจนร่างถอยไปชิดติดผนัง
“ลุลี...ไม่อยาก...รักษาอะไรทั้งนั้น ลุลีไม่อยากเจ็บตัว การรักคนที่ไม่ได้รักเราน่ะ นรกคงรอลุลีอยู่แน่ๆ” ชี้แจงให้เขาฟังแล้วหลับตาลงแน่นๆ รับรู้ถึงมืออันเปียกชุ่มที่กำลังสอดเข้าไปใต้ชายกระโปรง
“อย่ากลัวตั้งแต่ยังไม่เริ่มสิ ให้เธอเริ่มก่อน แล้วฉันจะตัดสินเองว่าอะไรจะรอเธออยู่ข้างหน้า นรกหรือว่าสวรรค์ แต่ว่าตอนนี้น่ะ ฉันจะให้เธอรู้จักมันพร้อมกันทีเดียวเลย พร้อมกัน!”
สิ้นคำประกาศนั้นกางเกงชั้นในตัวจ้อยจิ๋วก็ถูกรูดลงไปตามเรียวขา ริมฝีปากถูกบังคับให้เผยออ้าเพื่อรับจุมพิตหวานบาดทรวง ฝ่ามือเขาปัดป่ายไปทั่วกายสาวอย่างรู้หน้าที่ มาลุลีดิ้นหนีพอเป็นพิธี พอรสจุมพิตหวานคืบคลานเข้ามา กายสาวที่สั่นผวาก็กลายเป็นสั่นสู้อย่างรู้ความ
สาวน้อยจากบ้านสวนไม่ยอมแพ้แม้เวทีใดๆ จริงอย่างที่โกมินทร์ว่า อย่างน้อยเธอต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อรักษาเขาไว้ในฐานะสามี อย่างน้อยที่สุดในเรื่องนี้ หากภรรยาเติมเต็มให้อิ่มเปรม สามีคงไม่มีเรี่ยวแรงไปหาเสพที่อื่นกระมัง
“จูบอีก คุณเก้าจูบลุลีอีกที...อื้อ...”
- ผู้เขียน
