บทที่ 2/5 เมียเก่าของสามี
1317 คำ
มาลุลีหืดขึ้นคอ ชัดละ ชัดเจนเลย ผู้หญิงอย่างแพรดาวไม่มีวันยกลูกให้โกมินทร์เฉยๆ แน่ แม่คนนี้น่ะร้ายกาจ!
เสียงโกมินทร์ถอนหายใจ มาลุลีรู้ในทันทีว่าเขากำลังลำบากใจ
“งั้นก็...ค้างสักคืนเถอะค่ะ บ้านช่องออกใหญ่โต หนูเกล...จะได้หายกลัว”
มาลุลีเอ่ยแล้วฝืนยิ้มให้ การเป็นภรรยาที่ดีนี่ทำได้ยากเสียจริง ใจนั่นหรืออยากตะโกนออกไปดังๆ ว่าอย่าได้สะเออะมาอยู่ใกล้สามีของฉัน แต่สิ่งที่ทำได้ มีเพียงแค่เชื้อเชิญเจ้าหล่อนให้พักอาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน ไม่ยุติธรรมเลย
“ขอบใจนะลุลี เก้าโชคดีที่เธอเข้าใจ หวังว่าพวกเราจะเข้ากันได้ดี”
แพรดาวเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม
“ค่ะ ฉันกับพี่เก้าแล้วก็หนูเกล ต้องเข้ากันได้ดีแน่นอน จริงไหมคะพี่เก้าขา...” มาลุลีลากเสียงหวานถามไถ่สามี แต่ได้รับเพียงความเงียบ “ลดา ลดาอยู่ไหน พาหนูเกลไปห้องทีจ้า” เธอร้องหาลดา คนที่หมายมั่นว่าจะให้เป็นพี่เลี้ยงหนูเกล แต่กลายเป็นว่าคนที่เดินเข้ามาคือน้าแรม
“เดี๋ยวฉันพาไปเองค่ะคุณ มามะ แม่คุณของยายแรม” แรมจันทร์แย้มยิ้มขณะจูงมือคุณหนูของนาง แพรดาวตามบุตรสาวไปที่ห้อง มีสายตาของมาลุลีตามติดพวกหล่อน จนลับร่างที่ช่องประตู
“ขอบใจ...ที่ไม่หักหน้าฉันต่อหน้าลูก”
มาลุลียิ้มหวานหยด “เป็นภรรยาที่ดีก็ต้องรู้ใจสามีสิคะพี่เก้าขา...”
เขาส่ายหัวให้เสียงหวานๆ นั่น ฟังแล้วขนลุกพิลึก
“เลิกเรียกฉันแบบนั้นทีเถอะ”
“ทำไมหรือคะพี่เก้าขา...”
“มันตลก”
“ตลกตรงไหนหรือคะพี่เก้าขา...” ยิ่งเขาไม่ชอบก็ยิ่งประชด พูดไปก็กะพริบตาปริบๆ ล้อเลียน
โกมินทร์มองภรรยาแล้วส่ายหน้า ไอ้ท่าทีล้อเลียนนี่ก็น่ารักดี แต่ริมฝีปากที่ขยับไปมานี่สิ มันจุดไฟได้หรือ ทำไมเขารู้สึกร้อนขึ้นมาเพียงเพราะมองริมฝีปากอวบอิ่มนี่นะ
“พอๆๆ ฉันมีแค่สองขา ไม่ใช่ เก้าขา”
“ฮะ? เก้า..ขา...อ่า...จริงด้วย ฮ่าๆๆ” แล้วมาลุลีก็หลุดขำ จากที่อยากจะล้อเขาก็กลายเป็นตัวเองที่หลุดขำเสียก่อน คนอะไรมีเก้าขา ก็สามีเธอนี่ไง
“จริงๆ เลย เธอนี่”
โกมินทร์ลุกจากเก้าอี้ มาลุลีตามมา มองคนที่ก้าวฉับๆ หนีตน เธอยื่นมือออกไปอย่างกล้าๆ เกรงๆ สุดท้ายก็จับหมับเข้าที่แขนเขา
“อะไร?” เขาถาม มองมือที่จับแขนตนอยู่
“จะไปไหนคะ”
“ขึ้นข้างบน มีงานต้องทำ”
“ไปด้วยค่ะ”
“ไปทำไม”
“เกาะแข้งเกาะขาไปเรื่อย น้องว่างค่ะพี่เก้าขา...” บอกเขาแล้วยิ้มขัน โกมินทร์ก็ยิ้มด้วย บางทีชีวิตแต่งงานที่มีมาลุลีก็ไม่ได้จืดชืดเกินไปนัก อันที่จริง...หล่อนก็น่ารักดี
ชายหนุ่มสะบัดแขนเบาๆ
“อะไรเล่า” เธอท้วง
“อย่ามาเกาะแกะ ร้อน”
“ร้อนเหรอ อาบน้ำไหมคะพี่ เดี๋ยวน้องอาบให้”
“เชอะ...” โกมินทร์มองหล่อนอย่างไม่เชื่อ หล่อนหรือจะกล้ามาอาบน้ำให้เขา
“ไม่เชื่อละสิ ถ้าจับลุลีได้ ลุลีจะอาบน้ำสระผมให้จริงๆ” เธอเอ่ยจริงจัง หางตาแลเห็นใครบางคนที่ประตูบานหนึ่งซึ่งเป็นห้องของหนูเกล
“อย่ามาท้า”
“เปล่าท้า มาสิคะ มาเร็ว จับลุลีให้ได้นะคะสามีขา...”
มาลุลีพูดยิ้มๆ เหมือนจะเย้าสามีอยู่ในที เธอก้าวขาวิ่งขึ้นบันได ทีแรกโกมินทร์เดินเร็วๆ ตามหลังมา ก่อนจะเริ่มวิ่งเร็วขึ้นเพื่อตามภรรยาให้ทัน
ด้านล่างของบ้านนั้น แพรดาวมองคนที่วิ่งหยอกล้อกันขึ้นไปชั้นสองด้วยดวงตาอันวาวโรจน์ ที่ตรงนั้นควรเป็นของเธอ ไม่ใช่มาลุลี
“ต้องมีสักทางที่จะได้เขากลับคืนมา ได้ตัวเขา ความรักของเขา แล้วก็...” ดวงตาคมของม่ายสาวกวาดมองไปรอบบ้านหลังใหญ่โต นี่สิถึงจะคุ้มกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอลงแรงไป ตั้งแต่วินาทีนี้ เธอจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้โกมินทร์คืนมา ทำ...ทุกวิถีทาง!
“คุณแพรคะ น้าเอาเสื้อผ้าของหนูเกลเข้าตู้เลยนะคะ”
แรมจันทร์เอ่ยถามอยู่ข้างใน กระเป๋าใบใหญ่เปิดอ้าทิ้งไว้ในขณะที่คุณหนูคนดีนอนเล่นสมาร์ตโฟนอยู่บนเตียง
แพรดาวปิดประตูลงแล้วกลับมานั่งที่เก่า โบกไม้โบกมือให้น้าแรมจัดเสื้อผ้าของหนูเกลเข้าตู้ ส่วนตัวเองก็ปีนขึ้นเตียง ก่อนจะกวาดตามองห้องสีชมพูอีกรอบหนึ่ง
“ชอบไหมลูก”
เด็กหญิงกวาดตามองไปทั่วๆ บ้านเก่าที่เคยอยู่ก่อนที่บริษัทบิดาจะล้มละลายน่ะ ใหญ่กว่านี้เยอะ
“ก็ดีค่ะ แต่แคบไปหน่อย” ตอบคล้ายไม่พอใจ
“โธ่...ไม่แคบหรอกน่า อย่างน้อยก็ใหญ่กว่าคอนโดฯ เรานี่”
แพรดาวบอกยิ้มๆ ก้มลงจุมพิตกระหม่อมลูกสาวทีหนึ่ง
“ห้องข้างบนต้องกว้างกว่านี้แน่ๆ” จิรกานต์ว่า
“กว้างกว่าค่ะ เตียงใหญ่กว่านี้ด้วย” แรมจันทร์บอก เอาเสื้อผ้าขึ้นแขวนเกือบเต็มตู้ แต่ยังเหลือในกระเป๋าอีกตั้งสองใบใหญ่ๆ “ตู้จะเต็มแล้ว เดี๋ยวค่อยบอกคุณเก้าให้เอาตู้มาเพิ่มนะคะ” นางแนะแล้วมานั่งอยู่ข้างเตียง ก่อนที่แบงก์พันสองใบจะถูกยื่นมาให้
“โธ่...จะให้ทำไมละคะ น้าก็มีเงินเดือนของน้า”
แรมจันทร์ว่า อันที่จริงแล้ว นางรู้จักกับแพรดาวมาก่อน ตั้งแต่ที่เจ้าตัวยังเล็กๆ ด้วยว่าเคยทำงานที่บ้านของแพรดาว เคยได้เลี้ยงแพรดาวมาก่อน จะว่าไปก็เอ็นดูแพรดาวเหมือนลูกหลาน
“เอาไปเถอะน่า น้าแรมก็ใช่คนอื่นคนไกล ถ้าตอนนั้นน้าไม่ลาออกไปซะก่อน ฉันก็คงไม่มีวันนี้”
“โธ่...แม่คุณของน้า ขอบคุณนะคะคุณแพร”
แรมจันทร์ซาบซึ้งในน้ำจิตน้ำใจของเจ้านายเก่า
“ดูหนูเกลให้ฉันด้วยนะน้าแรม อย่าให้ใครมารังแกลูกฉันล่ะ ฉันจะพยายามมาหาแกบ่อยๆ”
“ค่า อย่าห่วงเลยค่ะ แรมจะดูแลให้อย่างดีเลย”
“ดี...อีกไม่นาน...เราคงจะได้เจอกันบ่อยขึ้น หรือบางที อาจจะได้เจอกันทุกวัน” แพรดาวเอ่ยอย่างมาดมั่น โกมินทร์แต่งงานแล้ว เธอไม่ลืมหรอก แต่ว่า...แต่งได้ก็หย่าได้นี่นา
“จริงหรือคะ ดีค่ะคุณแพร” นางประจบพร้อมรอยยิ้มหวาน
“แล้ว..เอ่อ...คืนพรุ่งนี้คุณหนูจะนอนคนเดียวได้หรือคะ”
“นั่นสิ หนูเกล...ให้ยายแรมมานอนเป็นเพื่อนไหม”
“ไม่ค่ะ” เด็กหญิงตอบทันควัน มองลงไปยังสตรีสูงวัย เห็นหยดซอสเปื้อนเปรอะที่มุมหนึ่งของผ้ากันเปื้อนของนาง สกปรก!
“ไม่กลัวเหรอ” คนเป็นมารดาถาม
เด็กหญิงจิรกานต์ทำเมิน “ปกติหนูก็หลับคามือถืออยู่แล้ว แม่อย่าห่วงเลย ไปทำงานของแม่เถอะ”
“น่ารักจริงลูกคนนี้” แพรดาวบอกลูกสาวแล้วยีหัวเจ้าตัวเล่น แต่อีกฝ่ายปัดมือคนเป็นแม่ออกด้วยว่าทำให้ผมสลวยเสียทรง
จิรกานต์ทำงานของเธอเสร็จแล้ว คืนนี้มารดาจะได้นอนที่นี่ตามที่ปรารถนา เธอไม่รู้หรอกว่ามารดาคิดอะไรอยู่ แต่ตราบใดที่เธอได้กินอยู่อย่างสุขสบาย มีคนคอยรับใช้ มีบ้านหลังโตๆ ไว้ถ่ายรูปอวดเพื่อน เด็กอย่างเธอทำได้ทุกอย่างนั่นแหละ ทุกอย่างเลย!
- ผู้เขียน
