วิวาห์เสนอใจ

บทที่ 1/4 เล่ห์เหลี่ยมบุรุษ NC++

มาลุลีหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อเจ้าบ่าวของเธอล้วงมือเข้าไปใต้กระโปรง มืออุ่นๆ นั่นตะปบอยู่ที่ความอวบอูมของอิสตรี ทั้งยังคลึงเน้นๆ เธอได้แต่ดิ้นเพราะความรู้สึกบางอย่างทำให้ทรมาน ขนอ่อนบนร่างลุกชูชัน ปลายถันใต้ชุดสวยหดแข็งจนรู้สึกได้ ยิ่งตอนที่เขาสอดมือเข้าไปใต้กางเกงชั้นใน ใช้นิ้วร้ายๆ แทรกลึกลงไปตรงนั้น มือเธอที่เคยผลักไสก็กลายเป็นว่ากอดคอเขาไว้แน่นๆ ให้เขาจูบแรงๆ

“อือ...ลุลี...ลุลี...”

เสียงโกมินทร์ครางอยู่ข้างหู แต่นาทีนี้มาลุลีไม่สนสิ่งใด แม้เขาจะเลื่อนริมฝีปากลงมาที่ข้างลำคอ เธอก็ไม่ได้ร้องขอให้เขาปล่อย มิได้เอ่ยวาจาร้ายๆ หรือผลักไสเขาอีกต่อไป เอาแต่กอดรัดร่างเขาไว้ ให้เขากระทำต่อร่างเธอเสียให้พอ ให้ตายเถอะ เธอเป็นอะไร ร่างกายไยรุ่มร้อนเช่นนี้ เหมือนมีบางอย่างเรียกร้องให้เธอกอดรัดเขา ร้องขอให้เขาสวมสอดบางสิ่งที่ใหญ่ยิ่งกว่านิ้วอันแข็งแรง ได้โปรด...โกมินทร์ ช่วยเธอด้วย ช่วยด้วย...

“ลุลี...ดีไหม หืม...” เขากระซิบถามยามที่ร่างบอบบางบิดเร่า นิ้วแข็งแรงของเขากำลังส่งเข้ายังช่องทางอันคับแคบ มันอุ่นร้อนและชื้นไปด้วยหยาดธาราแห่งความซ่านสยิว

“อือ...”

เสียงหล่อนครางกระเส่า ยังหลับตาพริ้ม มือสองข้างกอดเขาแน่น

“ลุลี...ลืมตามองฉันหน่อยคนดี...ใช่...แบบนั้น ตอบฉันที ให้ฉันหยุดตอนนี้ไหม”

มาลุลีกลืนน้ำลายหนืดๆ ลงคอ ลมหายใจเธอติดขัด ยิ่งตอนที่เขาถอดถอนนิ้วร้ายออกจากช่องทางรัก เธอก็แทบจะกรีดร้องออกมา เขาเอามันให้เธอดู นิ้วเรียวอันแข็งแรงที่มีหยาดน้ำหวานของเธออาบทาอยู่ทั่ว มิเพียงเท่านั้น เขายังยั่วยวนเธอด้วยการส่งมันเข้าไปในปาก เลียไล้และดูดชิมนิ้วของตัวเองราวกับอร่อยนักหนา ให้ตายเถอะ เธอจะทนไม่ไหวแล้วนะ

“ยะ...หยุด...ได้โปรด...”

“ชู่ว์...ให้หยุดแน่หรือลุลี หยุดจริงๆ ใช่ไหม” เขาถามยั่วเย้า สองมือดึงชุดกระโปรงฟูฟ่องทิ้งเสีย ผ้าเช็ดตัวที่พันเอวอยู่ก็ถูกถอดทิ้งเสียด้วย หล่อนจ้องเขาไม่วางตา โดยเฉพาะส่วนที่อยู่ใต้สะดือ ช่างน่าเอ็นดูดวงตากลมโตของหล่อนนัก นี่ไม่เคยเห็นจริงๆ หรือว่ามันใหญ่โตเกินกว่าที่หล่อนเคยเห็นกันล่ะ

หมับ!

มาลุลีใจเต้นถี่ยิบยามที่เขาจับมือเธอไปกำท่อนลำอันแข็งแกร่ง ลมหายใจเธอสะดุด ดวงตาไม่อาจละไปจากมันได้ ยิ่งยามที่เขาจับมือเธอเพื่อให้สาวรูดเจ้าสิ่งนั้นขึ้นลง เธอก็เหมือนถูกสะกดด้วยมนตร์ดำแห่งราคะที่มิอาจถอดถอน ชั่วพริบตาโกมินทร์ก็ทำได้สำเร็จ เขาล่อลวงเธอด้วยสิ่งที่เธอไม่เคยพบพาน พาเธอไปพบเจอโลกอีกใบที่น่าตื่นตะลึงพรึงเพริศ

อึดใจถัดมาเขาก็ดึงมือเธอออก ก่อนจะเลื่อนกายลงเบื้องล่าง ใช้ริมฝีปากอุ่นๆ ละเลงกับสามเหลี่ยมอวบอูมของเธอ ความรู้สึกแรกนั้นคือเกรงกลัว ทว่าพอลิ้นเปียกชื้นปาดไล้ขึ้นลง กลับรู้สึกเพียงความอุ่นและนุ่ม นุ่ม...แบบที่อธิบายไม่ถูก สะโพกของเธอเริ่มบิดส่ายช้าๆ กระทั่งว่าไม่สามารถแนบชิดติดผิวเตียงได้อีกต่อไป

โกมินทร์ยกบั้นท้ายงอนงามด้วยฝ่ามือทั้งสอง เขาประคองส่วนนั้นของอิสตรีให้มาจ่อที่ริมฝีปาก ทั้งปาดไล้จ้วงชิมและดูดดึงให้เจ้าสาวตัวร้ายได้ครางกระเส่า ให้ร่างหล่อนได้บิดเกลียวด้วยความเสียวซ่าน เขาบอกแล้วอย่างไร เขาไม่มีวันข่มขืนหล่อนหรอกนะ มันคือการสมยอมอย่างที่หล่อนคงไม่เต็มใจนัก แต่ใครสนกันเล่า คืนนี้คือคืนส่งตัว เจ้าบ่าวอย่างเขาไม่ยอมนอนจับมือจนถึงเช้ากับเจ้าสาวหรอกนะ

“อ๊า! คุณเก้า!” เธอร้องเสียงหลงเมื่อความสุขที่เหมือนลอยในอากาศถูกขัดจังหวะจนแทบหายใจไม่ออก เขาล่อลวงเธออย่างจริงแท้ ทำให้เธอหลงระเริงในเพลิงกระสันแสนรัญจวน ก่อนจะดึงเธอลงสู่ความเจ็บปวดราวถูกแทงด้วยคมมีด เขาพาเจ้าสิ่งนั้นเข้ามาในร่างเธอได้อย่างไรโดยไม่บอกสักคำ!

“ชู่ว์...”

“เจ็บนะ! เจ็บ! อื้อ...”

ริมฝีปากที่อ้าร้องถูกปิดกั้นด้วยริมฝีปากชาย เขาจูบเธอแรงๆ ทั้งจูบทั้งส่งแรงกระแทกเข้ามาจนเธอหัวสั่นหัวคลอน ไม่เพียงเท่านั้น ริมฝีปากร้ายๆ ยังเที่ยวซุกไซ้ไปทั่วทั้งลำคอ ทั้งขบเม้มดูดดึงจนเจ็บไปหมด นี่คือตัวตนเขาใช่ไหม ตัวตนของเจ้าบ่าวตัวร้ายที่เคยมองเธอเป็นเพียงฝุ่นในอากาศ เขาเก็บกดมาหรือ ทำไมถึงได้หื่นขนาดนี้ ในชีวิตไม่เคยพบเจอผู้หญิงหรืออย่างไร!

“ใช่...”

หญิงสาวมึนงง นั่นเขาตอบคำถาม?

“เธอคงสงสัยในสิ่งที่ฉันกำลังเป็น ใช่ไงล่ะลุลี ฉันเคยเจอผู้หญิงมามากนัก แต่ไม่มีใครที่เหมือนเธอ และไม่มีวันที่ใครจะเหมือนเธอด้วย เพราะตอนนี้เธอคือผู้หญิงของฉัน เป็นเมียของฉัน เป็นสมบัติของฉัน แต่เพียงผู้เดียว” นั่นคือสิ่งที่โกมินทร์เอ่ยกับเจ้าสาว ไร้ความอ่อนหวานอ่อนโยน เป็นเหมือนคำประกาศให้รับรู้มากกว่าการปลอบโยนพรหมจรรย์ที่เขาเพิ่งทำลาย

มาลุลีซึ้งในหัวจิตหัวใจ แม้จะยอมพลีกายอยู่ใต้ร่างเขา เธอก็มีค่าเพียงสมบัติชิ้นหนึ่งที่เขาเพิ่งได้ครอบครอง ไม่มีคำว่ารักจากใจของชายผู้นี้ ไม่มี...สักนิดเดียว...