ชายหนุ่มไม่สนใจเสียงแวดๆ ไม่สนใจคำแก้ต่างของหล่อนสักนิด ช่างหล่อนสิ ตอนนี้เขาอยากได้ยินที่ไหน ที่เขาอยากได้ยินคือเสียงครางต่างหาก เสียงครางกระเส่าอันเร่าร้อนนั่นน่ะ
“คุณเก้า...พะ...พอ พอก่อน ไม่ได้นะ ยังไม่ค่ำเลยนะ”
“ฉันไม่สน” เขาตอบหน้าตาย สองมือเปลื้องชุดของมาลุลีออกเสีย กลิ่นเนื้อนางช่างหอมนัก หอมอย่างที่เขาไม่เคยได้สูดดมจากสตรีคนใดมาก่อน มันเหมือนฟิโรโมนที่กำลังล่อลวงให้เขาเข้าหา ให้เขาปรารถนาจนขาดหล่อนไม่ได้ นั่งทำงานอยู่แท้ๆ ยังไม่มีสมาธิ สมองคอยแต่จะคิดถึงมาลุลีอยู่เรื่อยเลย
มาลุลีสุดจะห้ามปราม ห้ามได้อย่างไรในเมื่อทั้งตัวเหลือเพียงนาฬิกาข้อมือกับแหวนแต่งงาน เขาจ้องเธออยู่ จ้องเธอที่นั่งเปลือยเปล่าอยู่ปลายเตียง ในขณะที่เขากำลังปลดเข็มขัดที่รัดรอบเอว เธอมองมือแข็งแรงคู่นั้นอย่างตะลึงลาน มันกำลังจะปลดปล่อยเจ้าสิ่งนั้นออกมาสินะ สิ่งที่ทำให้เธอต้องร้องครางปานจะขาดใจ มันเติบโตขึ้นจนเป
