บทที่ 8
แด่นางร้ายที่อดอยากปากแห้ง
โกมินทร์มองหน้ามาลุลีที่เอาแต่จ้องสองแม่ลูก เมื่อไหร่จะปลงนะ ถ้าหล่อนใจกว้างสักนิด เขาคงไม่ต้องเห็นดวงตาจับผิดให้ระอา
“เลิกมองได้แล้ว พวกเธอไปแล้ว” เขาเอ่ยแล้วก้าวขึ้นไปนั่งบนรถยุโรปสีดำเงาวับ เขาสะดวกขับรถเองมากกว่าให้ลุงชมขับให้ มันควบคุมความเร็วได้ นั่นแหละสิ่งที่เขาโปรดปราน ไม่ได้โปรดปรานความเร็วหรอกนะ แต่โปรดปรานที่ได้ควบคุมต่างหาก
“ฉันจะไปแล้วนะ”
“ค่ะ เชิญสิคะ” เธอผายมือให้คนที่ลดกระจกลงมาบอก อะไรของเขาล่ะ จะไปก็ไปสิ
“มานี่”
“อะไรอีก” ถามกลับหน้ายุ่ง
“บอกให้มาก็มาเถอะน่า มีอะไรติดสายเบลท์ฉันก็ไม่รู้ มันดึงไม่ได้” เขาบอก หน้ายุ่งไม่ต่างจากมาลุลี
หญิงสาวขยับไปหา ชะโงกหน้าเข้าไปในรถ ทว่าไม่เห็นอะไรผิดปกติสักอย่าง สายเบลท์ก็ถูกคาดเรียบร้อยดี
“อะไรของคุณนี่...อื้อ...”
เพียงแค่อ้าปากถาม ริมฝีปากก็ถูกจูบดูดดื่ม มิใช่แค่จูบๆ แตะๆ แต่เขาส่งลิ้นเ
