ชายาบำเรอของท่านอ๋องไร้ใจ

บุรุษในหอโคมเขียวน่าตรึงใจกว่าเจ้า

“ปล่อย”ร่างเล็กบอบบางจะหนีอย่างไรได้พ้นดิ้นรนออกจากอ้อมแขนทั้งๆ ที่เพิ่งจะสะดุ้งตื่นจากหลับไหล

“ได้โปรดท่านอ๋องข้าเจ็บ ได้โปรดอย่าทำแบบนี้”ไป๋กวานอ๋องกับรู้สึกว่าเขากระในตัวกิมฮวนขึ้นมาอย่างจริงจัง

“จะบอกว่าเจ้าอ้อนแอ้นดังอิสตรีให้ข้าปรานีอย่างนั้นหรือ หากจะให้ข้าปรานีกับเจ้าเจ้าก็คงต้องคลอดลูกหญิงชายให้ข้า ข้าจึงจะยอมอ่อนโยนกับเจ้า”เย้ยหยันทั้งน้ำเสียงและแววตา ทั้งๆ ที่ต้องการร่างนี้ทำไมถึงไม่อ่อนโยนเสียหน่อย

กิมฮวนสะอื้นเบาๆ ด้วยความกลัวและเจ็บปวดที่ใจและกาย เอวหนากระแทกเข้าใส่ไม่ยั้งกดเอวลงไปอย่างแรง กิมฮวนฟุบหน้าร้องไห้บนแท่นนอน ไป๋กวานจุมพิตที่หน้าผากเบาๆ ก็เขาสุขสมเพียงนี้กิมฮวนทำให้เขาเป็นสุขได้เพียงนี้

“ข้ายังติดใจในรสสวาทของเจ้า ข้าจะขังเจ้าไว้จนกว่าจะเบื่อหน่ายระหว่างนี้อย่าได้คิดหนีไปไหนเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นบิดาและตระกูลถังทั้งหมดจะต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของเจ้าจนกว่าข้าจะหายโกรธ”พูดจาข่มขู่

“ข้าอยู่ที่นี่แล้วจะทำอะไรก็ตามใจ แต่จงจำไว้สิ่งเดียวที่ท่านจะได้จากข้าคือความเกลียดชัง”ใบหน้าสลดลงทันที

“ข้าหาสนใจไม่แค่ร่างกายของเจ้าก็เกินคุ้มแล้ว น้องชายหน้าหวานเป็นชายาบำเรอพี่สาวเป็นชายเอกข้าไม่โชคดีจะเรียกว่าอะไรอยู่ๆ ก็ได้ชายาบำเรอมาไว้ปรนเปรอยามที่หิวโหย”

“ไปตายเสีย”มือใหญ่จิกลงไปบนผมยาวสลวย ก้มลงกดริมฝีปากกับปากบางบดขยี้อย่างแรงเหมือนเช่นทุกครั้งแต่เพียงครู่เดียวก็เปลี่ยนเป็นจูบหวานเลาะเล็มที่ริมฝีปากวนเวียน

“พรุ่งนี้ข้าจะมาใหม่อย่าลืมแช่น้ำบุปฝาและน้ำปรุงให้ผิวกายหอมหวน ข้าจะได้พอใจหากเจ้าปรนนิบัติข้าได้ถึงใจไม่แน่ข้าอาจปล่อยเจ้าไปก็ได้”กิมฮวนสะอื้นเบาๆ ร่างสูงก้าวขาออกจากห้องไปกิมฮวนปล่อยน้ำตาไหลรินยกมือขึ้นกอดรอบร่างบางของตัวเองที่บัดนี้เจ็บปวดไปทั้งตัว

ห้องบรรทมไป๋กวานอ๋อง เจียจิวเร้นกายทางประตูหลังเอนกายลงนอนบนแท่นนอนด้วยอาภรณ์สีขาวบางเบา ห่มผ้าคลุมถึงเท้า ไฟในห้องมืดมิด เจียจิวยิ้มมุมปากเมื่อเสียงดังที่หน้าห้องเสียงเสี่ยวกุน เอ่ยทัก

“ท่านอ๋องกลับมาแล้ว”

ร่างสูง ก้าวเดินมาหยุดที่แท่นนอน ทิ้งตัวลงนอนแต่กลับสะดุ้งสุดตัวเมื่อมือบางของเจียจิวลูบไล้ไปทั่วแผงอกอุ่น มือใหญ่คว้ามือบางของเจียจิวอย่างแรงบีบจนเจ็บ

“โอ๊ยท่านอ๋องทำไม่รุนแรงแบบนี้”

“ใครให้เจ้าเข้ามา”เสียงเข้มด้วยความไม่พอใจอย่างที่สุด

“ท่านอ๋องคืนนี้อากาศหนาวเจียจิวนอนเพียงลำพัง ท่านอ๋องไม่เห็นใจหรือไร”น้ำเสียงออดอ้อนอ่อนหวาน

“ข้า ไม่พอใจเจ้ากับน้องของเจ้ายิ่งนักเจียจิว แม้ว่าข้าจะถูกตาต้องใจเจ้าเพียงใดทว่า ตอนนี้ข้ายังไม่อภัยให้เจ้า จำไว้หากข้าต้องการตัวเจ้าเมื่อไหร่ข้าจะเรียกหาเจ้าเองไม่จำเป็นที่เจ้าจะต้องเขามายั่วยวนข้าถึงในนี้”

“ท่านอ๋องแต่เจียจิวไม่ได้หวังสิ่งใดตอบแทนแค่อยาก..คลายหนาวให้ท่านอ๋อง”ยังไม่เลิกล้มความพยายามล้วงมือบางเข้าไปใต้สะดือ

“ข้าเพิ่งจะไปร่วมรักกับน้องชายของเจ้ามา หากเจ้าคิดว่าข้ายังพอมีแรงเหลือ หรือว่าเจ้าอยากจะเป็นฝ่ายที่ปรนเปรอข้าเอง”

เจียจิวนิ่งงันกับสิ่งที่ได้ยินแม้จะรู้สึกว่าไม่แปลกอะไรเพราะกิมฮวนงดงามกว่าหญิงงามบางคนด้วยซ้ำไปแต่รู้สึกว่าคำพูดนั้นจงใจให้เจียจิวกระดากอายเพราะเจียจิวเป็นหนึ่งเสมอไม่มีทางยอมเป็นรองกิมฮวน

ลุกขึ้นจากแท่นนอนด้วยความรู้สึกขุ่นเคืองที่ต้องมากินน้ำใต้ศอกของกิมฮวนน้องชายที่แย่งทุกสิ่งไป แม้แต่ใบหน้าของกิมฮวนยังงดงามกว่าเจียจิวด้วยซ้ำไป