ชายาบำเรอของท่านอ๋องไร้ใจ

“พี่สาวของเจ้าหนีออกจากบ้านไปกับคนรักของนางข้าให้แต่งกับท่านอ๋อง กับเล่นแง่ อ้างว่าอ๋องผู้นี้โฉดชั่วไม่มีหญิงใดอยากเข้าใกล้ ทั้งๆ ที่อ๋องไป๋กวานหล่อเหลา อีกทั้งยังไร้ซึ่งชายา” “ท่านพ่อ กิมฮวนไม่มีสิ่งใดช่วยท่านได้ท่านก็รู้ดี”ทอดอาลัยในน้ำเสียง “กิมฮวน หากไม่แต่งเจ้าคิดถึงการภายหน้า ท่านอ๋องไป๋กวานผู้นี้ เหี้ยมโหดไร้ปรานี เจ้าคิดว่าบิดาเจ้าจะมีชีวิตรอดได้อย่างไรอีกทั้งตระกูลถังของเรามิต้องล่มจมไม่ได้ผุดได้เกิดหรือไร โธ่ตระกูลถังที่สั่งสมบารมีมายาวนานมีอันต้องตกต่ำในขณะที่ข้าและพวกเจ้ายังมีชีวิตหรือไร” “แต่ท่านพ่อก็รู้ว่าข้า…”กลืนน้ำลายลงคอยากเย็น “เจ้างดงามดังอิสตรีอีกอย่างกิริยาเจ้าก็งดงามยิ่งกว่าพี่สาว ไม่มีใครรู้ว่าเจ้าเป็นชายด้วยซ้ำไป ข้าเองเก็บซ่อนแม่เจ้าไว้ที่นี่ ไม่มีใครรู้ว่าเจ้าเป็นหญิงหรือชาย กิมฮวนถือว่าบิดาขอร้องเจ้า แต่งแทนพี่สาวเจ้ารอให้ทุกอย่างผ่านไปข้าจึงจะแก้ไขเรื่องราวได้ตอนนี้ข้าอับจนหนทางคิดสิ่งใดไม่ออกจริงๆ ” “ท่านพ่อ”กิมฮวนทรุดกายลงนั่งอับจนหนทาง “กิมหยงเจ้าช่วยพูดกับเขาให้ข้าที”มารดานั่งนิ่ง ไม่ยอมเอ่ยคำมาแต่ต้นกลับเดินเขามาลูบหลังให้กิมฮวนเบาๆ “กิมฮวน หากยอมทำเรื่องนี้ ให้บิดาเจ้าต่อไปแม่จะไม่ขอร้องสิ่งใดจากเจ้าอีก”ใบหน้างาม ก้มมองมือตัวเองที่เรียวบางดังมือหญิงสาวในหอคณิกา ทว่ากับด้านแข็งเพราะทำงานแบกหาม “พี่สาวเจ้าหนีไปเมื่อรุ่งสาง ข้าแอบนำเกี้ยวมารับเจ้ากิมฮวน ท่านอ๋องไม่เคยเห็นหน้าเจียจิวเจ้าก็แค่ช่วยข้านึกว่าตอบแทบบุญคุณที่ให้เกิดมา อีกอย่างใบหน้าของเจ้าไม่ต่างจากพี่สาวเจ้า เช่นไรจึงปฏิเสธที่จะช่วยข้าเล่า”ตอบแทนบุญคุณที่ให้เกิดมาหลายปีมานี้หากไม่มีเรื่องร้อนใจบิดาเช่นไรจึงจะมาเยี่ยยมกรายที่กระท่อมพุพังนี้กัน “ท่านพ่อกิมฮวน เป็นลูกของท่านที่ผ่านมาท่านดีกับข้ามาตลอดแต่การหลอกลวงเบื้องสูง บางที่การพูดความจริงว่าพี่สาวหนีไปเสียท่านอ๋องอาจปรานี” “ไม่มีคำว่าปรานี อ๋องไป๋กวานใครบ้างจะไม่รู้ว่าโหดร้ายเพียงใดไม่ถามไถ่ก็ฆ่าแกงง่ายดายผิดกับใบหน้าที่หล่อเหลานั่น”รู้ถึงเพียงนั้นก็เท่ากับผลักกิมฮวนให้ตกเหว “ท่านพ่อข้า ข้า” “กิมฮวนได้โปรด ข้ารู้ว่าเจ้าไม่อยากหลอกลวงผู้ใดเจ้าน้ำใจงามเช่นมารดาอีกทั้งยังไม่เคยคดโกงใครทว่าครั้งนี้เป็นความเป็นความตายของบ้านถังเจ้าควรจะ เห็นแก่ข้าบ้าง”นับว่าแปลกยิ่งที่ใต้เท้าถังยอมขอร้อง “แล้วต่อจากนั้นเล่า ข้าเช่นไรจึงจะเอาตัวรอดหากท่านอ๋องรู้ความจริง” “กิมฮวน บางที่หากท่านอ๋องรู้ว่าเจ้าเป็นชาย อาจอับอายจนไม่กล้าเปิดเผยความจริง เมื่อนั้นเจ้าก็แค่...ถอยออกมาเงียบๆ ” กิมฮวนก้มหน้านิ่ง “เกี้ยวมารอรับที่ด้านหน้าแล้ว กิมฮวนฤกษ์เข้าหอใกล้เข้ามาแล้วรีบไปเถิด”ชุดแดงสดใสสะบัดขึ้นห่มคลุมร่างอ้อนแอ้นราวหญิงงามในภาพวาดของจิตกรเอกผิวขาวอมชมพูริมฝีปากแดงระเรื่อ เผลอขึ้นก่อนจะงับเอาสีชาดแดงระเรื่อป้ายไปบนริมฝีปากบางหยักได้รูปทั้งๆ ที่ กิมฮวนเป็นบุรุษอายุ18ปีแต่ด้วยมีมารดาที่เลี้ยงดูเพียงลำพัง ใบหน้างดงามที่ละม้ายพี่สาวร่วมบิดา บางครั้งถึงกับมีคนทักผิด กิมฮวนนั่งบนเกี้ยวที่โยกเยกไปมา ภายในใจสงบร่มเย็นไม่ได้มีความรู้สึกตื่นตระหนกแม้แต่น้อย ป้ายหน้าจวนอ๋องที่มองเห็นแต่ไกล ...จวน เทียมเมฆ... ไม่มีงานแต่งไม่มีสุรามงคลไม่มีแม่สื่อมีเพียงเกี้ยวสีแดงที่ถูกหามเข้ามาก็เท่านั้นอีกทั้งหญิงสาวไม่ใช่หญิงสาวทุกอย่างผิดที่ผิดทาง “พระชายา ท่านอ๋องให้ท่านรอที่ห้องหอ ยามซวี (19.00-20.59) ท่านอ๋องจึงจะกลับจากวังหลวงตอนนี้ท่านอ๋องถวายงานฝ่าบาทหารือเรื่องในราชสำนัก”กิมฮวนเพียงแต่พยักหน้าน้อยๆ ก้าวขาเข้าไปในจวน ไม่ได้เอ่ยคำใด แสงไฟจากเปลวเทียนสีส้มแดงสลัวๆ ทั่วห้อง มือเล็กประสานกันตรงหน้านั่งลงบนแท่นนอนนิ่งงัน สลัดความคิดในหัวที่มีทั้งความกลัวและความตื่นเต้นทิ้งไปเสีย กลัวมากแล้วช่วยอะไร ไม่กลัวเสียอีกจึงจะคิดหาทางเอาตัวรอดได้