ป่าเถื่อน
1268 คำ
“ท่านพ่อท่านพลาดแล้วท่านอ๋องงดงามผึ่งผายท่านกลับส่งกิมฮวนเข้าไปแทนข้า รู้หรือไม่ตอนนี้ท่านอ๋องโปรดปรานกิมฮวนยิ่งกว่าข้า”
“เป็นเจ้าที่ผิด เจียจิว หนีไปกับคนผู้หนึ่งซึ่งคิดว่าเขารักมั่นสุดท้ายเขากับเอาตัวรอดเพราะเกรงว่าอ๋องไป๋กวานจะส่งคนตามล่า ทิ้งเจ้าไว้กลางป่าน่าอนาถนัก”
“ท่านพ่อท่านจะรื้อฟื้นมันทำไมกัน ข้าเดิมอย่างไรก็ไม่มีใครรู้ว่าหนีไปกับคนรักของข้า หากท่านจงใจปิดบังเรื่องนี้ แต่เพราะท่านนำเรื่องนี้ไปบอกกล่าวกับกิมฮวนท่านพ่อท่านไว้ใจกิมฮวนได้หรือในเมื่อที่ผ่านมา ท่านไม่เคยดีกับนางคิดว่านางไม่แค้นเคืองพวกเราหรือไร”ยุยงบิดา
“ข้าเชื่อว่าสิ่งที่ข้ากำชับเขาไว้เขาจะไม่มีทางฝ่าฝืนมัน ตอนนี้ไป๋กวานอ๋องโปรดปรานเขาก็ย่อมดี เพราะอย่างน้อยก็มั่นใจได้ว่า ไป๋กวานอ๋องจะไม่แค้นเคืองข้าที่หลอกลวง เขาด้วยข้าอย่างไรเสียก็เป็นบิดาของกิมฮวน”
“ท่านคิดไว้แบบนี้อยู่แล้วใช่ไหม บุรุษที่ร่วมรักบุรุษด้วยกันย่อมไม่กล้าเปิดเผยให้อับอายผู้อื่น ท่านจึงอาศัยกิมฮวนใช่ไหม”ใต้เท้าถัวยิ้มมุมปาก
“หึหึหึ ไม่มีใครรู้ว่ากิมฮวนเป็นบุรุษ ก็เหมือนที่เจ้าเห็นว่า กิมฮวนน่าเอ็นดูเพียงใด อีกทั้งกิริยาของกิมฮวนยังตราตรึงยิ่งนัก เกรงว่าไป๋กวานอ๋องคงไม่พ้นจะช่วยปิดบังเรื่องนี้เพื่อกิมฮวน นั่นยิ่งถือว่าเป็นโชคดีของข้า ไป๋กวานอ๋องเป็นอ๋องที่ฝ่าบาทโปรดปรานที่สุด”
“ท่านพ่อแล้วข้าเล่า ข้าที่เดิมไป๋กวานอ๋องจะต้องเป็นของข้าเป็นสามีข้า ท่านลืมคำมั่นที่ให้ไว้กับข้าแล้วหรือืหากข้ายอมแต่งกับไป๋กวานอ๋องท่านจะส่งเสริมข้า”
“เจ้าทำตัวเองทั้งนั้น ต่อไปก็คงเป็นเจ้าที่ต้องพยายามเพียงลำพัง ข้าอย่างไรเสียตอนนี้ก็มีไพ่ในมือนามว่ากิมฮวน”
ปฏิเสธที่จะช่วยเหลือ เจียจิวเสียดีเสียอีกหากไป๋กวานอ๋องจะโปรดปรานกิมฮวนอย่างน้อยเขาก็กำความลับน่าอับอายของไป๋กวานอ๋องไว้ ตราบใดที่ไป๋กวานอ๋องดีกับเขา เขาก็จะไม่พูดถึงเรื่องของกิมฮวนแต่หากวันใดที่ไป๋กวานอ๋องผิดต่อเขาใต้เท้าถัง ยิ้มเยือกเย็น
จวนไป๋กวานอ๋อง
เสี่ยวกุนใช้ลูกกุญแจเปิดประตูห้องของกิมฮวนออกเดินไปเปิดหน้าต่างเพื่อระบายอากาศ
“นายหญิง นายท่านรีบกลับมาที่นี่เพื่อเสวยพร้อมท่าน”กิมฮวนยิ้มบางๆ ใบหน้างดงามอ่อนหวานจนเสี่ยวกุนไม่อยากจะเชื่อแม้แต่เพียงสักนิดว่ากิมฮวนแท้จริงแล้วคือบุรุษเช่นเขา
“ข้ายังไม่หิว”น้ำเสียงเรียบเฉย
“แต่นายหญิง ท่านอ๋องไม่ยอมเสวยแม้ฝ่าบาทจะบอกว่าให้เสวยเสียพร้อมกัน”เรียกนายหญิงเพราะกิมฮวนเหมาะที่จะเป็นนายหญิงของจวนอ๋องจริงๆ หลายปีมานี้ตั้งแต่รับใช้ไป๋กวานอ๋องมาไม่มีครั้งไหนที่เขาจะเห็นว่าไป๋กวานอ๋องใส่ใจที่จะกลับมาเสวยที่จวนอ๋องส่วนมากจะเสวยมาจากในวังหลวงเสียมากกว่า
“ช่างเขา”
ร่างสูงมุดตัวเข้าประตูห้องเข้ามา ดวงตาอ่อนโยนกว่าทุกครั้ง เหลือบตามองกิมฮวนที่ยังอยู่ในอาภรณ์ของอิสตรีทว่าเขากลับคิดว่าหากกิมฮวนสวมอาภรณ์ของบุรุษเขาก็คงคิดว่ากิมฮวนนำอาภรณ์บุรุษมาสวมก็เท่านั้นก็กิมฮวนงดงามจนเขามองข้ามเรื่องอื่นไปเสียสิ้นวันนี้ทั้งวันเขากลับคิดถึงแต่กิมฮวนไม่เป็นอันทำอะไร
นั่งลงบนเก้าอี้ สาวใช้ยกอาหารวางบนโต๊ะ อาหารคาวหวานละลานตา กิมฮวนขยับกายลุกขึ้นไปนั่งที่เก้าอี้ข้างหน้าต่างเสีย
“กิมฮวนมาเสวยเสียพร้อมกัน”กิมฮวนเบือนหน้าหนีออกไปมอง ด้านนอกหน้าต่าง แสร้งไม่ได้ยินเสีย
“ข้าหิวแล้ว มานี่มานั่งบนตักข้า”ไป๋กวานอ๋องตวาดกิมฮวนดังๆ เสี่ยวกุน พยักหน้าให้กับกิมฮวน เหมือนจะบอกว่ายอมๆ ท่านอ๋องไปก่อน
“กิมฮวนลุกจากแท่นนั่ง ก้าวไปข้างหน้าทรุดกายลงบนตักอุ่นอ้อมแขนแข็งแรงรวบจากด้านหลัง
“เสี่ยวกุนออกไป”ไล่เสี่ยวกุนเสียดื้อๆ เสี่ยวกุนประสานมือ อดที่จะเหลือบตามองใบหน้าซีดขาวไร้สีเลือดของกิมฮวนที่เหมือนจะอ้อนวอนให้เขาอยู่ต่อ แต่เขาหรือจะกล้า
เสี่ยวกุนหันหลังกลับออกไปยังไม่ทันจะพ้นประตู ไป๋กวานอ๋องกดจมูกโด่งเป็นสันลงบนแก้มเนียนของกิมฮวนอย่างแรง
“วันนี้ข้าอารมณ์ดี และคิดถึงเจ้าเสียจริง”กิมฮวนยังคงนิ่ง ไม่มีท่าทีขัดขืนหรือยินยอม
“จะอยู่ที่ไหนก็คิดถึงรสสวาทของเจ้า กิมฮวนเราสองคนจะพูดดีดีกันไม่ได้หรือไร”
“ปล่อยกิมฮวนไปเสีย”ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึงขึ้นมาทันที
“เกลียดโกรธข้าเพียงนั้นเชียวหรือ”เอ่ยปากถามด้วยเสียงเศร้าๆ
“ท่านอ๋องก็รู้แก่ใจ”
“ไม่เอาวันนี้ข้าไม่ชวนเจ้าทะเลาะ ดูสิเครื่องเสวยวันนี้มีแต่ของอร่อยข้าป้อนเจ้าดีไหม”
คีบดึงเนื้อไก่ตุ๋นมาจ่อที่ริมฝีปากของกิมฮวน ที่เบือนหน้าหนีเสีย
“กิมฮวนยังไม่หิว”
ไป๋กวานอ๋องงับเอาเนื้อไก่ไว้ในปากเอี้ยวตัวกดริมฝีปากกับปากอวบอิ่ม ส่งเนื้อไก่เปื่อยนุ่มเข้าไปในปากของกิมฮวน ที่ดิ้นรนแต่ทว่ากับถูกรวบไว้แน่นด้วยอ้อมแขนแข็งแรง
“ข้าจะป้อนแบบนี้จนกว่าจะอิ่มดูรึว่าเจ้าจะกินเองหรือต้องให้ป้อนแบบนี้”
“ท่านอ๋องอย่าทำแบบนี้ อย่าหวังว่าทำแบบนี้ได้ กิมฮวนจะไม่มียอมท่านอ๋องไม่มีทาง”
“ต้องมีสิ ในเมื่อเจ้าเป็นชายาข้าจะปฏิเสธอย่างไรก็ไม่มีทางเป็นอื่น กิมฮวน เจ้าจะต้องยอมจำนน ไม่มีทางหลีกเลี่ยงในเมื่อความจริงก็คือเราสองคน เป็นผัวเมียกันแล้วข้ารุกล้ำร่างกายเจ้า ถึงสองครั้งก็ถือว่าเจ้าเองก็ยินดีไม่อย่างนั้นจะยอมให้ข้าถึงสองครั้งสองคราหรือไร”
“หยาบช้าที่สุดเป็นท่านอ๋องที่ขืนใจข้า”ใบหน้าแดงระเรื่อด้วยความอาย
“ขืนใจหรือฮ่าาฮ่าาาา ขืนใจเจ้าจนร้องครางด้วยความสุขสมอย่างนั้นหรือที่เรียกว่าขืนใจเสียงร้องครางดังไปทั่วจวนอ๋อง”
กิมฮวน กัดฟันยกมือขึ้นฟาดบนใบหน้าหล่อเหลาจนสั่นสะท้าน
“ข้ารู้แล้ว กิมฮวนคนงามนิยมใช้ความรุนแรงปลุกเร้าอารมณ์พิศวาสของข้าให้หื่นห่ามด้วย.. ความเจ็บปวด"ลากร่างบางโยนขึ้นไปบนแท่นนอน
“ปล่อยข้าปล่อยข้านะกรี๊ดดดด”ถลกชายเสื้อขึ้น กัดเม้มที่เม็ดบัวสีชมพูระเรื่ออย่างจงใจ มืออุ่นขย้ำที่สะโพกผายอย่างเมามัน
“ดีชอบแบบนี้ข้าก็จะตอบสนองเจ้าเองอย่างสาสม ข้าเองก็ชอบรสสวาทหื่นห่ามเช่นนี้เหมือนกัน”กิมฮวนอ้าปากค้าง เมื่อสายรัดเอวของอีกคนถูกแกะออกมัดข้อมือของ กิมฮวนไว้เสีย
- ผู้เขียน
