หนีไปเสีย
1019 คำ
“ข้าจะอยู่ที่นี่เพื่อรอท่านอ๋อง รอว่าท่านอ๋องยินดีให้ข้าไปหรือไม่”
“ตอนนี้ฝ่าบาทระแคะระคายเรื่องนี้แล้ว ได้ส่งคนมาสืบเรื่องของเจ้าคาดว่าที่ทรงเรียกท่านอ๋องเข้าเฝ้าก็ด้วยเรื่องนี้เจ้าคิดว่าท่านอ๋องจะกล้ายอมรับต่อหน้าฝ่าบาทหรือว่ามีเจ้าเร้นกายในจวน”
“ข้า ข้า”
“กิมฮวน เจ้าก็ควรจะรู้ว่าฝ่าบาทตั้งความหวังไว้กับท่านอ๋องเพียงใดหลายปีมานี้พยายามจัดหาหญิงงามเลื่องชื่อจนได้พบข้า ข้าผู้ซึ่งเป็นบุตรีคนโตของท่านพ่อผู้ซึ่งมีอำนาจต่อรองในราชสำนัก เจ้ายังคิดว่ามีใครเหมาะสมกับท่านอ๋องเท่าข้าอีก เจ้าเข้ามายิ่งทำให้ท่านอ๋องมัวหมอง”
“พี่สาวท่านจะดูแลท่านอ๋องใช่ไหม”
“แน่นอน น้องรัก ข้าจะดูแลท่านอ๋องเองต่อจากนี้เจ้าไม่ต้องกังวล ความจริงแต่แรกท่านอ๋องก็ไม่ได้ปักใจอะไรกับเจ้า แต่ที่ท่านอ๋องยอมดีกับเจ้าเพราะเห็นว่า ท่านอ๋องตกกระไดพลอยโจน มีเจ้าเป็นชายาไปแล้ว จะว่าไปกิมฮวนเจ้าไม่ละอายใจหรือไรหลอกลวงท่านอ๋องจนต้องกลายเป็นสามีภรรยากับเจ้า ทั้งๆ ที่บางทีท่านอ๋องอาจไม่ได้อยากจะข้องแวะกับ ชายาที่เป็นสตรีเพียงจิตใจก็ได้”
“พี่สาวข้ายินดีจากไป แต่ท่านควรจะสงบปากของท่านเสีย อย่าได้ดูแคลนข้านัก ใครกันที่ทิ้งการแต่งงานใครกันที่ให้ข้าต้องจำใจทำเรื่องเช่นนี้ แล้วใครกันที่สับปลับกลับมาทวงทุกอย่างคืน”
“หุบปากเจ้ากิมฮวน ข้ากลับมาเพื่อช่วยท่านพ่อไม่เช่นนั้นท่านพ่อให้จะถูกท่านอ๋องประหารเพียงดาบเดียว ข้ากลับมาเพื่อตระกูลถังหาได้กลับมาทวงคืนหรือแย่งชิงเจ้าไม่ ข้าจะแย่งชิงเจ้าทำไมกันในเมื่อสิ่งที่เจ้าครอบครองอยู่มันคือของข้าทุกอย่างในเมื่อข้าซึ่งเป็นเจ้าของมาแล้วเจ้าก็ควรจะไปเสีย ไม่อย่างนั้นข้าจะบอก คนของฝ่าบาทว่าเจ้าเร้นกายที่นี่ ให้ท่านอ๋องต้องอับอายในเมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ข้าก็ไม่ควรจะปิดบัง”
“ข้ายินดีไป ขอเพียงท่านบอกกับท่านอ๋องว่าข้า..ข้า”
“นายหญิงขอรับ รีบเร้นกายไปก่อนคนของฝ่าบาทมาถึงจวนท่านอ๋อง เพื่อตรวจสอบที่นี่”เสียงเสี่ยวกุนตะโกนอยู่ด้านนอก เจียจิวยิ้มมุมปาก
“นี่เงินนี่คงพอให้เจ้าเร้นกาย หายไปไหนสักแห่งจนกว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย”วางถึงเงินลงในมือกิมฮวน
“เจ้าไปเสียข้าจะรับหน้าแทนเอง แล้วอย่าเพิ่งกลับมาเร้นกายเจ้าเสียพักหนึ่ง”
“เปิดประตูใครอยู่ในนั้น” เสี่ยวกุนรีบประสานมือตรงหน้า ขันทีชราของฮ่องเต้ที่ส่งมาตรวจสอบจวนอ๋อง
“กงกง ข้างในไม่มีผู้ใด”
“ฮึหลีกไปข้าค้นจนทั่วแล้ว ข่าวว่า ท่านอ๋องไป๋กวานซุกซ่อนชายบำเรอในหอโคมเขียวไว้ในจวนอ๋อง เพื่อกันข้อครหา จำต้องค้นให้ทั่วหาไม่พบใคร ข้ายินดีกราบทูลฝ่าบาทตามความจริง”
“กงกง แต่ท่านอ๋องไม่อยู่ในตอนนี้ท่านเข้ามาค้นโดยพลการ”
“เป็นคำสั่งฝ่าบาทเปิดประตูเดี๋ยวนี้”เสี่ยวกุนหน้าเจื่อน เอื้อมมือเปิดประตูช้าๆ เพื่อถ่วงเวลา
“เปิด เปิดประตูเสียหากยังเกรงกลัวอาญา”เสี่ยวกุนรีบเปิดประตูทันที
เจียจิว นั่งอยู่บนแท่นนั่งท่าทีดุจนางพญา เบื้องหน้ามีถุงหอมที่กิมฮวนเย็บค้างไว้
“ พระชายาโปรดอภัยข้าน้อยล่วงเกินไปแล้วที่แท้พระชายากำลังพักผ่อนยามบ่ายข้าน้อยสมควรตาย”
ขันทีเฒ่าที่แข็งขันในตอนแรกเริ่มอ่อนลง เสี่ยวกุนตะลึงตาค้างคิดไม่ถึงว่า จะเป็นเจียจิวไปได้ แล้วกิมฮวนไปไหนเสีย สอดส่ายสายตามองหากิมฮวนทั้งใต้แท่นนอน และห้องแช่น้ำอุ่นสายตาสะดุดเข้ากับบานหน้าต่างที่เปิดอ้าถึงกับเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด
“ไม่เป็นไรข้าเพียงเย็บถุงหอม ให้กับท่านอ๋องไม่ได้พักผ่อนอะไรแค่หย่อนใจกับงานฝีมือ”ขันทีชรายิ้มประสานมือ
“เช่นนั้นข้าน้อยทูลลาขออภัยพระชายาด้วย”
“ข้าไม่ส่ง”เจียจิวเอ่ยด้วยเสียงเรียบเฉย ขันทีชราจากไป เจียจิวปัดตะกร้าที่ใส่ถุงหอมที่กิมฮวนเย็บค้างไว้ร่วงลงพื้นยกระจัดกระจาย
“เสี่ยวกุนนำสิ่งของเหล่านี้ไปเผาเสีย”
“นะนะนายหญิงนี่มันของที่นายหญิงกิมฮวนตั้งใจทำให้ท่านอ๋อง”
“เรื่องของ กิมฮวน แต่ข้าไม่ชอบมัน นำมันไปไกลๆ หูไกลๆ ตาข้าไม่อย่างนั้นก็เอาไปเผาเสีย”
เสี่ยวกุนก้มลงเก็บเศษผ้าและถุงหอมที่เย็บค้างไว้ก่อนจะกำไว้ในมือ ก้าวขาออกนอกห้องไปในทันที
วังหลวง
"แน่ใจหรือไป๋กวาน เจ้ายืนยันหรือว่าจะไม่รับตำแหน่งรัชทายาท เพื่อแลกกับการมีชายาในหอโคมเขียวซุกซ่อนไว้ข้างกาย"
"ฝ่าบาทไป๋กวานไตร่ตรองดีแล้ว"
"เพื่อสิ่งใดกัน ไป๋กวานเอ๊ยไป๋กวานยิ่งใหญ่เกรียงไกรสุดท้ายก็ต้องยอมสยบให้กับชายงาม"
"ฝ่าบาท ไป๋กวานไม่ต้องการสิ่งใดหากต้องขาดกิมฮวนไปในตอนนี้มีเพียงกิมฮวนเท่านั้นที่เป็นเหมือนชีวิตและหัวใจ"
"เฮ้อ ข้าผิดเองที่ ที่บีบบังคับเจ้าแต่ตำแหน่งองค์รัชทายาทใช่ว่าจะได้มาง่ายๆ ในบรรดาอ๋องมีเจ้าที่โดดเด่นที่สุด"
"อ๋องแปดเล่าฝ่าบาท อ๋องแปดก็คู่ควรู"
"ไป๋กวานจะบอกอย่างไรดีข้าเสียดายเจ้ามากหากให้นางหลบซ่อนในจวนอ๋องเหมือนที่ผ่านมาไม่ยกย่องเชิดชูก็คงพอจะได้แต่งตั้งชายาเอกที่สมฐานะ เจ้าก็รับตำแหน่งรัชทายาทไป"
"ไป๋กวานไม่อาจผิดต่อกิมฮวน"
- ผู้เขียน
