ลุงหมอขอฉีดยา

   ลุงหมอขอฉีดยา                             ผู้​เขียน กาสะลอง ไม่​อนุญาต​ให้​สแกน​หนังสือ​ หรือ​คัด​ลอก​เนื้อหา​ส่วน​ใด​ส่วน​หนึ่ง​ของ​หนังสือ เว้น​แต่​ได้​รับ​อนุญาต​จาก​เจ้าของ​หนังสือ​เท่านั้น นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้น ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคล และสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนา อ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ ………. นิยายเรื่องนี้… ไม่มีแก่นสารสารัตถะอะไรนักหนา ทั้งเรื่องขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อันมืดดำของมนุษย์ ดำเนินเรื่องด้วยตัณหาราคะสุดร้อนแรง ท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง *เราเตือนท่านแล้ว* ลุงหมอขอฉีดยา         เชียงใหม่         “กรี๊ดดด… กรี๊ด… ”         เสียงกรีดร้องของ ‘ฮานะ’ คุณหนูแสนสวยวัยใกล้ยี่สิบปี ลูกสาวคนเดียวของเสี่ย ‘อนันต์’ เศรษฐีไร่ส้มของเมืองเหนือ แผดลั่นลงมาถึงห้องรับแขกของบ้านหลังใหญ่ ทำให้ป้าบัวตองคนใช้ รีบวางมือจากงานที่ทำอยู่ตรงหน้า ก้าวขึ้นบันไดไปยังห้องต้นเสียง หวีดร้องออกมาโดยไม่ทราบสาเหตุ         “คุณหนูคะ… คุณหนู เกิดอะไรขึ้นคะ… ”         ในทันทีที่บานประตูไม้สักแผ่นกว้างถูกผลักเข้ามา หญิงวัยกลางคนละล่ำละลักถามเสียงดังลั่น สีหน้าตระหนก         “หนูไม่ไปนะคะ… ฮือออ… หนูไม่ไปกรุงเทพฯ อย่างเด็ดขาด… ”         หมอนสีขาวที่กำลังโดนฉีกทึ้งอยู่ในมือของสาวน้อย ขว้างปาสะเปะสะปะเข้าใส่ป้าบัวตองจนขนเป็ดกระจุยกระจาย คละคลุ้งไปทั่วห้อง         “ว้าย… ใจเย็นๆ ก่อนนะคะคุณหนู… ”         “ป้าบัวไม่ต้องมายุ่ง… ”         สาวน้อยโวยวายไม่หยุด         “โถ… ดูไม่จืดเลยค่ะ… ป้าตกใจหมดเลยคิดว่าคุณหนูโดนผีเข้า… ”         ป้าบัวตองยกมือขึ้นทาบอก… จ้องมองสาวน้อยในสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง ดวงตาแดงเพราะเพิ่งผ่านการร้องไห้มาไม่นานฉายแววโกรธเกรี้ยว ภายหลังจากโดนเสี่ยอนันต์ผู้เป็นบิดาออกคำสั่งเด็ดขาด ว่าปิดเทอมนี้ฮานะจะต้องเข้าไปอยู่หอพักแบบกินนอนแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ เพื่อติววิชาในระหว่างรอสอบเข้ามหาวิทยาลัย         “อะไรนะ… ป้าว่าสภาพของหนูในตอนนี้ดูเหมือนโดนผีเข้าใช่ไหมป้า… ”         ฮานะถาม… หรี่ตาครุ่นคิดถึงบางอย่างขึ้นมาได้ ไม่นึกว่าจู่ๆ คำพูดของป้าบัวตองจะจุดประกายไอเดียให้แผนการบางอย่างผุดวาบเข้ามาในหัว “ใช่ค่ะ… ก็คุณหนูทำท่าทางเหมือนผีเข้า ป้าเคยเห็นคนโดนผีเข้า… ” ป้าบัวตองกล่าว มองหญิงสาวผู้เอาแต่ใจตัวเองด้วยความรู้สึกสงสาร “อันที่จริงถ้าคุณหนูไม่อยากไปติววิชาไกลถึงกรุงเทพฯ ก็ค่อยๆ คุยกับคุณพ่อดีๆ ก็ได้… ท่านคงไม่บังคับเอาเป็นเอาตาย… ” ป้าบัวตองแนะนำอย่างคนที่ทำงานรับใช้ใกล้ชิดอยู่ในบ้านหลังนี้มานานหลายปี รู้จักนิสัยใจคอของเสี่ยอนันต์ผู้เป็นเจ้าของบ้านเป็นอย่างดี “เมื่อเช้าหนูคุยแล้วค่ะป้า… แต่คุณพ่อไม่ยอมท่าเดียว… ” หญิงสาวกล่าวเสียงเศร้า “ป้าว่ารอให้เสี่ยอารมณ์ดีแล้วคุณหนูลองดูอีกทีนะคะ…” ป้าบัวตองแนะ… แม้ว่าภาพภายนอกที่เห็นเสี่ยอนันต์จะเป็นคนดุ พูดจาเสียงดังโผงผาง ใจนักเลง แต่ก็รักฮานะซึ่งเป็นลูกสาวคนเดียวราวกับไข่ในหิน สาเหตุที่เสี่ยอนันต์ออกคำสั่งบังคับให้ลูกสาวคนเดียวต้องไปอยู่โรงเรียนกินนอนในช่วงปิดเทอมนี้ ก็เพราะว่าฮานะเพิ่งเรียนจนชั้นมอหก กำลังอยู่ระหว่างเตรียมตัวสอบเอ็นทรานซ์เข้ามหาวิทยาลัย สถาบันกวดวิชาที่กรุงเทพฯ มีติวเตอร์ชื่อเสียงโด่งดังระดับประเทศรวมอยู่หลายคน ทุกอย่างที่เสี่ยอนันต์ทำไปก็เพื่ออนาคตของลูกสาว “ขอบใจป้าบัวนะคะที่ทำให้หนูเกิดไอเดียอะไรบางอย่าง… ” คำพูดของฮานะและน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ ทำเอาป้าบัวนิ่วหน้าครุ่นคิด “ไอเดียอะไรคะคุณหนู… ป้าไม่เข้าใจ… ” หัวคิ้วของป้าบัวชิดเข้าหากัน “อุบไว้ก่อน… เดี๋ยวพรุ่งนี้ป้าก็รู้เองแหละ… ” ฮานะบอกไว้เพียงแค่นั้น… ยิ่งสร้างความสงสัยให้กับป้าบัวว่าคุณหนูผู้แก่นแก้วคนนี้คงมีแผนการอะไรบางอย่างเพื่อทำให้ตัวเองไม่ต้องถูกส่งไปติววิชาที่กรุงเทพฯ ตามที่ผู้เป็นพ่อวางแผนเอาไว้ วันรุ่งขึ้น ตอนสาย ท่ามกลางประกายแสงแดด รถตู้ที่สีขาวคันใหญ่แล่นเข้ามาจอดรอหน้าบ้านตรงตามเวลานัดหมาย แต่คนที่ช้ากลับเป็นคุณหนูฮานะ ทำให้เสี่ยอนันต์ที่กำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่ที่เทอเรสหน้าบ้าน ต้องตะโกนบอกคนรับใช้ “บัวตอง… รถมารอนานแล้วนะ ทำไมยัยหนูยังไม่ลงมาอีก… มัวทำอะไรอยู่… ” เสี่ยอนันต์กล่าวพลางยกหลังมือขึ้นมองนาฬิกา “นั่นสิคะ… เดี๋ยวบัวขึ้นไปตามให้นะคะ” ป้าบัวกล่าว เมื่อเช้าหล่อนหิ้วกระเป๋าเดินทางสีดำใบใหญ่ในห้องนอนของฮานะลงมาเตรียมไว้ตั้งแต่เช้า แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุอันใด หญิงสาวยังไม่ลงมาสักที และในขณะที่ป้าบัวกำลังเดินเข้ามาตาม จู่ๆ ก็มีเสียงกรีดร้องดังมาจากห้องของฮานะ กรี๊ดดดดดด… “ห๊ะ… ยัยหนูเป็นอะไร… นั่นเสียงยัยหนูนี่นา” เสี่ยอนันต์ถึงกับสำลักกาแฟที่กำลังยกขึ้นดื่ม รีบวางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะ ก้าวยาวๆ ตามหลังป้าบัวขึ้นมาที่ห้องของฮานะ “โห… ยัยหนู… เป็นอะไรลูก… ” เสี่ยอนันต์ตกใจกับสภาพที่เห็น… ฮานะกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง ร่างเอนโงนเงนไปมา ดวงตาแข็งกร้าวเหลือกลานจนแทบไม่เห็นตาดำ ผมเผ้ายุ่งเหยิง ในมือถือหมอนที่โดนฉีกจนวาดวิ่น ขนเป็ดสีขาวกระจุยกระจายคละคลุ้งไปทั่วห้อง “ฮื่อออออ… ฮืออออ… ” ร่างของฮานะเริ่มสั่นแรงขึ้น อาการเหมือนคนที่โดนผีเข้าหรือเจ้าลงองค์ประทับ “บัวตอง… นี่ลูกสาวฉันเป็นอะไร… ” เสี่ยอนันต์ถามเสียงเครียด “ท่าทางคล้ายโดนของ… หรือไม่ก็คงโดนผีเข้าค่ะเสี่ย… ” บัวตองตอบ แทนตัวเองสั้นๆ ว่า ‘บัว’ จนติดปาก เพราะว่าอายุของหล่อนวัยเดียวกับเสี่ยอนันต์ “ห๊ะ… ฉิบหายแล้ว… ” ประโยคที่ได้ยินชัดเจนเต็มสองหู ทำเอาเสี่ยอนันต์สะดุ้งโหยง เพราะว่าเป็นคนกลัวผีและเชื่อในเรื่องลี้ลับมาแต่ไหนแต่ไร