สามลมที่หวังดี
651 คำ
ตอนที่ 4
“ขอบคุณมากนะคะ..ที่เดินมาส่ง” เธอพูดแกมประชด
“บ้านคุณอยู่ไหนกันแน่ ผมตามคุณมานานแล้วนะ ยังไม่รู้เลยว่าคุณจะแวะหลังไหน”
“ฉันเดินไปเรื่อย ๆ ไม่มีจุดหมายอะไร”
“ก็เพราะไม่มีจุดหมายนี่แหละ ถึงทำให้คุณเกือบถูกรถชนเข้า ผมว่าคุณไปขึ้นรถผมดีกว่า..ผมจะไปส่งคุณเอง” คิ้วเรียวขมวดมุ่นมองใบหน้าคมอย่างครุ่นคิด
“แล้วฉันจะเชื่อใจคุณได้แค่ไหน ว่าคุณจะไม่พาฉันไปทำมิดีมิร้าย” เขาก้มมองตัวเองแล้วยิ้ม
“เชื่อใจผมเถอะ..รับรองว่าคุณจะปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์” ไม่รู้ว่ามีอะไรดลใจให้เธอตัดสินใจเดินตามเขากลับไปที่รถ อาจจะเพราะความน่าเชื่อถือ บวกกับความหล่อละมั้ง!
“เชิญครับ...” เขาเปิดประตูรถให้เธอ
รัตติกาลเข้าไปนั่งอย่างไม่ลังเล...เธอไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แต่ก็พร้อมที่จะรับมือกับมันอยู่ทุกวินาที ขนาดสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นมันก็ยังเกิดขึ้นได้เลย แล้วเธอยังจะต้องกลัวอะไรอีกล่ะ!
“คุณจะให้ผมไปส่งที่ไหน” เธอชี้ไปที่โรงแรมใหญ่เบื้องหน้า...
“คุณพักโรงแรมนั้นเหรอ”
“เมื่อคืนฉันพักที่นั่นค่ะ..แต่ตอนนี้แค่จะกลับไปเอารถเฉย ๆ ”
“อ่าว!...แล้วคืนนี้่ล่ะ คุณจะพักที่ไหน”
“คงไม่พักแล้ว กะว่าจะกลับเลย ฉันทำธุระของฉันเสร็จแล้ว”
“อืม!..แล้วเพื่อนคุณไปไหนเสียล่ะ ทำไมถึงปล่อยให้คุณมาเดินคนเดียว”
“คุณถามอย่างกับฉันเป็นลูกความคุณงั้นแหละ ฉันจะกลับกรุงเทพฯคืนนี้” เขาชำเลืองมองหญิงสาวแล้วเปรยขึ้น
“ผู้หญิงขับรถคนเดียวมันอันตรายรู้หรือเปล่า” รัตติกาลไม่ตอบเขาก็เลยพูดต่อ
น่านนัทธีร์นั้นเขาได้รับมอบหมายงานให้เป็นคนออกแบบรีสอร์ตใหม่ที่ระยองของบริษัทนายทุนแห่งหนึ่ง ทําให้ต้องไปค้างคืนที่นี่เพื่อดูสถานที่จริงก่อนที่จะออกแบบ
ตอนแรกเขาตั้งใจจะไปเช้าเย็นกลับ แต่ถูกคัดค้านจากมารดาที่ไม่อยากให้บุตรชายต้องขับรถไปกลับตอนมืด ๆ ค่ำ ๆ เพราะกลัวอันตราย
“ผมว่าคุณควรจะหาที่พักที่นี่ต่ออีกสักคืนก่อนดีกว่า พรุ่งนี้ค่อยกลับ”
รัตติกาลเริ่มเห็นด้วยกับเขา เพราะขืนตนเองขับรถใจลอยเหมือนเดินถนนวันนี้ หล่อนคงไม่เหลือแม้แต่ชีวิตไปยืนหยัดให้ใครเห็นได้หรอก เขาจอดรถที่โรงแรมแห่งนั้น
“ผมก็พักที่เดียวกับคุณนั่นแหละ”
“งั้นหรือคะ" เขามองหารถหล่อน
“แล้วรถคุณจอดอยู่ที่ไหนล่ะ”
“ทางโน้นค่ะ” รัตติกาลเดินนำเขาไปที่รถของหล่อน
เขาจัดการล็อกรถให้เมื่อเธอได้ของที่ต้องการเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวหยิบกระเป๋าใบใหญ่ออกมา แล้วน่านนัทธีร์ทำหน้าที่แทนช่วยเธอยกกระเป๋าจนกระทั่งพาเธอ มาที่ห้องพักซึ่งอยู่ชั้นเดียวกับเขา
เขาให้ทิปพนักงานเป็นเงินจำนวนหนึ่ง...พนักงานโรงแรมถึงกับยิ้มใหญ่เลยทีเดียว
“ห้องผมอยู่ถัดไปจากคุณสามห้อง ถ้าคุณมีธุระอะไรก็ไปตามผมได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ”
“ขอบคุณค่ะ” หล่อนเดินไปที่ระเบียง ซึ่งมองเห็น ทะเลได้อย่างชัดเจน
“จริงซิคะฉันต้องจ่ายให้คุณเท่าไหร่”
“จ่ายค่าอะไร”
“ค่าห้องแล้วก็ค่าทิปยังไงล่ะคะ” เขายิ้ม
“ไม่ต้องหรอกครับ"
“ไม่ได้หรอกค่ะ ฉันรู้ว่าค่าห้องที่นี่แพงมาก ยิ่งด้านหน้าติดทะเลอย่างนี้ต้องแพงขึ้นอีก บอกมาดีกว่าค่ะ”
“เอาเป็นว่าคุณเลี้ยงอาหารค่ำผมมื้อหนึ่งก็แล้วกันนะ”
- ผู้เขียน
