เหม่อลอยในความมืดมน
578 คำ
ตอนที่ 3
รัตติกาลเดินออกมานอกถนนอย่างไม่รู้ตัว ทำให้รถที่กำลังแล่นมาต้องเบรกอย่างกะทันหัน คนขับข้างในกระทืบแป้นเบรกรถจนตัวโก่งก่อนจะทุบพวงมาลัยด้วยความโมโห เสียงของคนที่เห็นเหตุการณ์ร้องตะโกนห้ามกันระงมไปหมด ยกเว้นรัตติกาลที่กำลังยืนงงอยู่ตรงนั้น
ก่อนจะเห็นชายหนุ่มเจ้าของรถเปิดประตูออกมาอย่างหัวเสีย...
“นี่คุณ...จะบ้าไปแล้วหรือไง!!!! เดินยังไงไม่ดูรถเลย!!!...” เขาต่อว่าเธอด้วยความโกรธ เพราะหากเขาเบรกไม่ทัน ป่านนี้เขาคงกลายเป็นฆาตกรโดยไม่ได้ตั้งใจไปแล้วก็ได้ รัตติกาลยืนนิ่ง ก่อนจะได้สติแล้วเอ่ยออกไป
“ขอโทษค่ะ” เธอโค้งศีรษะเล็กน้อยเป็นการขอโทษเขา
“ขอโทษงั้นเหรอ!!...แล้วนี่ถ้าผมชนคุณเข้าจริงๆ ผมขอโทษบ้าง..คุณจะยอมเหรอเปล่าละ” รัตติกาลมองชายคนนั้นด้วยความโกรธทันที ก็ขอโทษแล้วจะเอาอะไรนักหนา.. หน้าตาก็หล่อเหลา แต่พูดจาหมาไม่แดกเลย!
“แล้วคุณจะเอายังไงกับฉัน จะเรียกค่าเสียหายเท่าไหร่ก็ว่ามาสิ” ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวก่อนจะหัวเราะออกมา
“ฮ่า ๆ ๆ ..นี่คุ้ณ!!!....ถาม จริงๆ เถอะนะ คุณไม่สบายแล้วลืมกินยาหรือเปล่า ถึงได้ให้ผมเรียกค่าเสียหายจากคุณน่ะ..ห๊า!!!” เขาส่ายหน้าเมื่อพูดจบ
“ฉันไม่อยากมายืนเถียงกับคุณแบบนี้หรอกนะ จะเรียกค่าเสียหายเท่าไหร่ก็ว่ามาเลยดีกว่า เรื่องจะได้จบๆ ” น่านนัทธีร์ยืนกอดอกเอาหลังพิงรถ
“เอ่อ!...เอ้า ๆ เอาเข้าไป..คนแบบนี้ก็มีด้วยเหรอ!!”
“ตกลงคุณจะเอายังไงไม่ทราบ” รัตติกาลตะโกนถามเสียงดัง
“ผมต้องเป็นฝ่ายถามคุณต่างหาก..ว่าคุณจะเอาอย่างไร” รัตติกาลเม้มริมฝีปาก
“ถ้าอย่างนั้นก็ต่างคนต่างไป”
รัตติกาลหันหลังให้เขาและเดินต่อไปอย่างไร้จุดหมาย น่านนัทธีร์ เพิ่งสังเกตเห็นดวงตาหม่นเศร้าคู่นั้นเดี๋ยวนี้เอง เธอคงกำลังมีเรื่องไม่สบายใจอะไรสักอย่าง ถึงได้มีอาการเหม่อลอยจนเกือบจะถูกรถเขาชนเอาแบบนี้ เขามองไปรอบๆ ซึ่งกำลังถูกครอบคลุมด้วยความมืด
“จะเดินไปไหนของเขากันนะ” เขาพึมพำก่อนจะกลับไปที่รถของเขา และขับตามไปอย่างช้าๆ
รัตติกาลเริ่มรู้สึกหนาว เมื่อลมกำลังพัดแรงขึ้น....แสงจากเสาไฟริมทางบางดวงเริ่มติดขึ้นมาบ้างแล้ว ทำให้เธอรู้ได้เลยว่า นี่คือเวลาพลบค่ำ ไม่นานนักเสียงของเขาก็ดังตามหลังหล่อน
“นี่คุณ! จะไปไหน ให้ผมไปส่งมั้ย” เธอหันไปมองเขาผู้ชายคนที่เกือบขับรถชนหล่อน
“ไม่ต้องหรอกค่ะ บ้านฉันอยู่ไม่ไกลจากที่นี่” เขาสังเกตว่าเธอแต่งตัวสวย ผมที่ถูกดัดหยิกเป็นลอนนั้นช่างน่ารักนัก เขาจ้องมองเธอจากทางด้านหลังอย่างไม่กะพริบตา และรีบเดินให้เร็วขึ้นเพื่อตามมาเดินอยู่ข้าง ๆ เธอ
น่านนัทธีร์ได้รับมอบหมายงานให้เป็นคนออกแบบรีสอร์ตใหม่ที่ระยองของบริษัทนายทุนแห่งหนึ่ง ทําให้ต้องมาค้างคืนที่นี่เพื่อดูสถานที่จริงก่อนที่จะออกแบบ ตอนแรกเขาตั้งใจจะมาเช้าเย็นกลับ แต่ถูกคัดค้านจากมารดาที่เป็นห่วงไม่อยากให้ตนต้องขับรถไปกลับในเวลากลางคืน
- ผู้เขียน
