คนเย็นชา กับ (เจ้าของ)หมาหน้ามึน

18 - ยิ้มให้ฉันสิ

ตะวันแอบมองเสี้ยวหน้าของคนนั่งชิงช้าข้าง ๆ ผมปรกหน้าผากที่เริ่มยาวลงมาปิดตา แก้มที่ดูสุขภาพดี และปากที่แต้มรอยยิ้มบาง ๆ เหมือนจะรู้ว่าถูกแอบมอง ชานนท์หันหน้ามาและตะวันก็หันหน้าหนีพลางเมินมองไปทางอื่น

"นายมาทำอะไรที่นี่ตอนกลางคืน?" ตะวันถามทั้งที่ยังมองไปทางอื่น

"ผมพาซันมาเดินเล่นตามปกติครับ"

"ตามปกติเหรอ? งั้นก็มาประจำน่ะสิ"

"ครับ มาทุกวันที่ฝนไม่ตก" ชานนท์ตอบ

และตะวันก็แค่พยักหน้ารับรู้ตามเคย

"แล้วคุณตะวันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ? ไม่ได้อยู่กับ... เอ่อ..." ชานนท์ไม่กล้าถามต่อ

"ฉันมากับไอ้กริช พอมาถึงด้านหน้าเจนภพก็วิ่งออกมาบอกว่านายอยู่ที่นี่ ฉันก็เลยรีบวิ่งเข้ามา ไม่ได้ถามด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น"

"ทำไมล่ะครับ? ทำไมถึงวิ่งมาหาผมล่ะ?" ชานนท์อดถามออกมาไม่ได้

"ก็ฉันกลัวว่านายจะถูกรุมทำร้ายแบบครั้งก่อนน่ะสิ" ตะวันหันมามองหน้าคนนั่งชิงช้าตัวข้าง ๆ

ชานนท์เห็นสายตาคนที่มองมาแล้วหัวใจก็หวั่นไหว สายตาดุแต่แฝงความห่วงใยและทำให้หัวใจอบอุ่น แต่... ตะวันมีแฟนแล้ว

"ผมไม่ได้เป็นอะไรหรอก ไม่มีใครมาหาเรื่องผมแล้ว ไม่ต้องให้คุณมาห่วงหรอก คุณน่าจะอยู่กับแฟนคุณมากกว่าจะมาที่นี่นะครับ" ชานนท์บอกด้วยน้ำเสียงทั้งดีใจและน้อยใจ ตะวันก็แค่สงสารเรานั่นแหละ

"แฟน? ฉันไม่มีแฟนนะ"

"งั้นผู้หญิงที่ผมเห็นล่ะครับ เธอสวยมากเลยนะ เธอกอดแขนคุณ แล้วคุณก็ยิ้มให้เธอ ทั้งที่คุณไม่เคยยิ้มให้ผมเลย" ชานนท์มองหน้าอีกฝ่ายด้วยแววตาน้อยใจ

"ผู้หญิงเหรอ?" ตะวันกำลังนึก

"ขอโทษครับ ผมจะกลับแล้วล่ะ" ชานนท์ลุกจากชิงช้าและมองหาหมาที่วิ่งไปไหนแล้วก็ไม่รู้

ท่าทีคลุมเครือของตะวันกับชานนท์ทำให้กองเชียร์หมดความอดทน

"ผมทนไม่ไหวละครับ ขอออกไปเผือกหน่อยเถอะ" เจนภพลุกขึ้นและออกจากที่ซ่อนเดินไปหาชานนท์

"นนท์ กลับบ้านกันเถอะ" เจนภพตรงเข้ามาดึงชานนท์ลุกจากชิงช้าแล้วกอดคอไว้ สายตามองตะวันอย่างยิ้มเยาะ

และมันก็ได้ผลแรงมาก ตะวันยัวะขึ้นมาทันที

"เดี๋ยวสิ! ฉันยังคุยไม่จบนะ"

"จะคุยอะไรอีกครับ คุณก็กลับไปกอดแฟนคุณสิ ผมจะพาเพื่อนผมกลับบ้าน" เจนภพยิ้มยั่ว

"เธอไม่ใช่แฟนฉัน เธอเป็นน้องสาวฉัน นายต่างหาก ปากก็บอกว่าเป็นเพื่อน แต่เพื่อนเขาต้องกอดกันขนาดนี้ด้วยเหรอ!"

ตะวันเริ่มมีอารมณ์คุกรุ่นและพร้อมจะหาเรื่องอีกฝ่าย

"แล้วไงครับ? คุณสนใจด้วยเหรอครับ? คุณไม่ได้ชอบชานนท์นี่ แล้วจะมาหงุดหงิดทำไม?" เจนภพเบ้ปากใส่ และตะวันก็ชะงักไป

"ชานนท์จะชอบใครก็ไม่เกี่ยวกับคุณนี่ เนอะ" เจนภพยิ้มเยาะแล้วหันไปพูดกับคนที่เขากอดคอ หน้ายื่นเข้ามาใกล้จนปากแทบจะสัมผัสปากคนตัวเล็กกว่า

"ไม่เอาน่าภพ อย่าว่าคุณตะวันสิ" ชานนท์หันไปหาและปากเขาก็ใกล้กันมาก

"พอได้แล้ว! ชานนท์ มานี่เลย!"

ตะวันน็อตหลุดแล้ว เขาดึงชานนท์ออกมาจากเจนภพ แต่เจนภพก็ดึงมือชานนท์ไว้

"ผมไม่ให้ชานนท์ไปกับคุณครับ คุณไม่ได้ชอบเขาจะยื้อเขาทำไม? คุณกำลังล้อเล่นกับหัวใจของคนอื่นนะ คุณจะให้ชานนท์ร้องไห้เพราะคุณอีกเหรอ?"

"ร้องไห้อีก? หมายความว่ายังไง?" ตะวันหรี่ตาถามด้วยความไม่พอใจ

เจนภพกระชากแขนชานนท์กลับมาแล้ฤฤฤวกอดไว้ ก่อนจะก้มไปจูบแก้มแผ่วเบาต่อหน้า ยิ่งทำให้ตะวันโกรธมากขึ้น

"เพราะคุณล้อเล่นกับเขา คุณทำท่าห่วงใยชานนท์ ซื้อของราคาแพงให้ เทียวมาหาที่ร้านบ่อย ๆ และยังทำท่าไม่พอใจที่ผมอยู่ใกล้ชานนท์ ถ้าคุณไม่ได้รักเขาก็เลิกทำเป็นห่วงและหวงแบบนั้นสิ!" เจนภพขึ้นเสียง

"ฉัน..." ตะวันมองเจนภพด้วยความโกรธที่พยายามระงับเต็มที่ แต่ก็ต้องยอมรับว่าเจนภพพูดถูก แต่...

"คุณรู้หรือเปล่าว่าชานนท์เป็นคนประเภทไหน แล้วคุณล่ะ? เป็นคนประเภทไหน? จะรักผู้ชายด้วยกันเหรอ?" เจนภพยั่วอีก

"พอได้แล้วภพ คุณตะวันไม่ได้คิดอะไรกับกูหรอก เขาเป็นผู้ชายนะ เขาแค่สงสารกูเท่านั้นล่ะ กูมันก็แค่เด็กชงกาแฟ แถมบ้าคิดไปเองคนเดียว พอแล้วล่ะ" ชานนท์หันหน้าหนีไปซบบ่าเจนภพ

ตะวันใจหายวาบ ถ้าเขามองไม่ผิด เขาเห็นน้ำตา ชานนท์ร้องไห้!

"ขอโทษนะ กลับบ้านกันเถอะ" เจนภพกอดคอชานนท์แล้วพาเดินไปทางหน้าสวนสาธารณะ

"อืม กูจะตัดใจจากคุณตะวันแล้ว" ชานนท์บอกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและสะอื้นเบา ๆ พร้อมกับแอบเช็ดน้ำตา

ตะวันยืนอึ้ง เขาทำอะไรไม่ถูก เขาควรจะทำยังไงดี เขากำลังสับสนหนัก เขาเป็นผู้ชาย ชานนท์ก็เป็นผู้ชาย แต่... ใจเขาคัดง้างกันเอง เขาไม่อยากเห็นชานนท์ร้องไห้ เขาอยากเห็นรอยยิ้มสดใสมากกว่า

"ซัน ถ้ามึงยังยืนบื้ออยู่ตรงนี้ มึงจะสูญเสียคนที่มึงรักไปตลอดกาลนะ จะทำอะไรก็รีบทำซะ ในตอนที่มีโอกาส ไม่งั้นโอกาสเดียวที่มีอยู่มันจะหายไป" คมกริชโผล่มากระซิบด้านหลัง และนั่นทำให้ตะวันตัดสินใจได้ เขาวิ่งตามเจนภพกับชานนท์ไป

"ชานนท์ รอเดี๋ยว!"

ซันเห็นตะวันวิ่งมาหา มันก็เข้ามาออเซาะคลอเคลีย แต่ตะวันไม่สนใจมัน แค่ยกมือดันมันออกไปแล้วดึงแขนชานนท์ออกมาจากเจนภพ

น่าแปลกที่ครั้งนี้เจนภพยอมปล่อยชานนท์มาง่าย ๆ ตะวันดึงชานนท์มากอดจนแน่นราวกับกลัวจะหลุดหายไป

"เอ่อ... คุณตะวันครับ" ชานนท์หน้าแดงวาบอยู่ในอ้อมกอดแข็งแกร่ง

"ชานนท์ ฉันจะไม่ปล่อยนายให้เจนภพแน่ นายต้องอยู่กับฉัน ฉันจะไม่ให้นายหนีฉันไปไหนอีกแล้ว" ตะวันมองหน้าคนตัวเล็กในอ้อมกอด เขายกมือเช็ดคราบน้ำตาที่เปื้อนแก้มบาง แล้วก้มไปจูบแก้มแผ่วเบา

"ยิ้มให้ฉันสิ ฉันอยากเห็นรอยยิ้มนาย" ตะวันมองคนที่หน้าแดงในวงแขนแล้วใช้นิ้วเขี่ยผมที่ปรกหน้าออก

"ครับ ผมจะยิ้มให้คุณเท่าที่คุณต้องการเลย" ชานนท์ยิ้มกว้างด้วยความสดใสให้คนเย็นชาที่กอดเขาไว้

เจนภพยืนมองตะวันกับชานนท์แล้วถอนหายใจ

"กว่าจะยอมรับออกมาได้ เล่นเอาเกือบหมดมุก"

"ดีมาก แล้วฉันจะให้รางวัลนายทีหลังนะ" คมกริชตบบ่าเจนภพเบา ๆ

"ชาบูชุดใหญ่เลยนะครับ"

"ไม่มีปัญหา จะเอาซูซิ ซาชิมิ หรือจะเอาอะไร ราคาแพงแค่ไหนก็ได้ทั้งนั้น" คมกริชยิ้มอย่างพอใจ

"ว่าแต่... คุณตะวันไม่กลัวไอ้ซันแล้วเหรอครับ?" เจนภพมองหมาตัวโตที่เดินพัวพันตะวันกับชานนท์ไม่ห่าง

"ไม่รู้สิ ไม่ทันรู้ตัวมั้ง"

-------------------------