คนเย็นชา กับ (เจ้าของ)หมาหน้ามึน

"ให้ตายเถอะ! นี่มันแดดเมืองไทย หรือไออุ่นจากนรกวะ? จะกลายเป็นปลาแดดเดียวแล้วเนี่ย!" เสียงบ่นแกมสบถจากปากของชายหนุ่มร่างสูงโปร่งคนหนึ่งที่สะพายกระเป๋าเป้เดินมาตามทางเท้าในช่วงบ่ายที่แสงแดดแผดกล้าแบบไม่เกรงใจใคร ตะวัน ยกมือปาดเหงื่อที่ไหลออกมาตรงหน้าผาก สายตาสอดส่ายหาอะไรสักอย่างที่จะมาทำให้ร่างกายเย็นลงบ้างสักนิดก็ยังดี แต่ละแวกนี้กลับไม่มีร้านสะดวกซื้อชื่อดังที่เดี๋ยวนี้ผุดเป็นดอกเห็ดทั่วทุกมุมเมือง แต่ในที่สุดสายตาก็ไปสบกับร้านกาแฟเล็ก ๆ แห่งหนึ่งที่เป็นประตูกระจกใส 'หวังว่าจะมีแอร์นะ ขอนั่งหลบร้อนสักพักก็แล้วกัน' คิดแล้วก็เดินตรงไปที่ร้าน และผลักประตูเข้าไป เสียงกระดิ่งประตูเรียกให้บาริสต้าที่นั่งหลังเคาน์เตอร์เงยหน้ามองและทักทายด้วยรอยยิ้ม "ยินดีต้อนรับครับ เชิญเข้ามาด้านในก่อนครับ" "คาปูชิโน่เย็นแก้วหนึ่ง" ตะวันสั่งแล้วนั่งลงที่โต๊ะด้านใน "รอสักครู่นะครับ" ระหว่างรอกาแฟ ตะวันก็กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ร้าน ด้านในนี้ตกแต่งเข้าท่าทีเดียว ถัดจากประตูเป็นชั้นหนังสือและนิตยสารเล็ก ๆ ด้านในมีโต๊ะและเก้าอี้ไม้ ผนังประดับด้วยชั้นวางของทำด้วยไม้ มีกระปุกแก้วใสใบเล็กใส่เมล็ดกาแฟผูกริบบิ้นน่ารักสลับกับตุ๊กตาเซรามิกตัวจิ๋ว ที่เคาน์เตอร์มีเครื่องชงกาแฟตั้งอยู่ ด้านหลังเหนือหัวเป็นป้ายเมนูสารพัดเครื่องดื่มทั้งร้อนและเย็น ทุกอย่างก็ดูลงตัวและเข้าท่าไม่น้อย ยกเว้นแต่ลูกค้าที่มีเขาเพียงคนเดียว "ขอโทษที่ให้รอนานครับ" บาริสต้าวางแก้วคาปูชิโน่โปะวิปครีมราดด้วยคาราเมลลงบนโต๊ะ และกลับไปนั่งหลังเคาน์เตอร์ตามเดิม ตะวันมองแก้วทรงสูงที่ใส่เครื่องดื่มตรงหน้า ด้านข้างคือจานเล็กที่วางมัฟฟินชิ้นหนึ่งกับช้อนยาวสำหรับคนกาแฟและหลอดดูด มีแก้วใส่น้ำเย็นให้อีกแก้วหนึ่ง "ฉันไม่ได้สั่งขนมนะ" ตะวันเงยหน้าบอกบาริสต้า "ผมบริการฟรีครับ สำหรับลูกค้าที่มานั่งในร้าน เชิญทานตามสบาย" ตะวันนั่งมองกาแฟและขนมตรงหน้า และมองในร้านที่ไม่มีลูกค้า ...ร้านก็สวยนะ กาแฟก็ดูน่ากิน ราคาก็ไม่แพง แถมขนมให้อีกหนึ่งชิ้น แล้วทำไมไม่มีลูกค้าวะ? หรือไม่อร่อย? เขาหยิบขนมมากัดไปคำหนึ่ง ก็อร่อยนี่ นุ่มมาก หอมเนย และไม่หวานมากด้วย... เขาตักวิปครีมใส่ปากและชิมความนุ่มของมัน ก่อนจะจิ้มหลอดลงไปในแก้วแล้วดูดกาแฟ อร่อยนี่หว่า ทั้งหอม ทั้งมัน กาแฟก็เข้มข้น นมก็อร่อย แล้วทำไมไม่มีลูกค้าล่ะ อาจจะยังไม่ใช่เวลาเลิกงานกับเลิกเรียนก็ได้ เลยไม่มีลูกค้า ตะวันเลิกใส่ใจรอบตัวแล้วซึมซับรสชาติของคาปูชิโน่กับความเย็นด้านในร้าน ทำให้ผ่อนคลายจากอากาศร้อนด้านนอกไปได้มากโข ขณะกำลังนั่งชิลล์ละเลียดวิปครีมและเครื่องดื่มเข้มข้นอย่างสบายใจ ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเรียกจากไลน์ที่ดังติดต่อกัน หัวคิ้วเขาขมวดมุ่นเข้าหากันด้วยความไม่สบอารมณ์ แต่ก็ต้องล้วงเอามือถือในกระเป๋ากางเกงมาวางบนโต๊ะ ปลายนิ้วแตะเลื่อนที่หน้าจออ่านข้อความที่ส่งเข้ามา แล้วหัวคิ้วก็ยิ่งขมวดเข้าหากันมากขึ้นกว่าเดิม "บาริสต้า ฉันขอทำงานในร้านสักครู่ได้ไหม?" ตะวันเงยหน้าถามคนที่นั่งหลังเคาน์เตอร์ "เชิญครับ" บาริสต้าตอบแค่นั้นแล้วก็กลับไปสนใจอะไรสักอย่างที่ใต้ขอบเคาน์เตอร์ ตะวันเปิดกระเป๋าเป้ ล้วงเอาโน้ตบุ๊กมาวางบนโต๊ะ แล้วเริ่มทำงานของเขา "กริ๊ง!" เสียงกระดิ่งหน้าประตูดังขึ้น และมีผู้หญิงหลายคนเดินข้ามาสั่งกาแฟด้านใน ตะวันเหลือบตามองแวบหนึ่ง เมื่อเห็นว่าลูกค้าไม่นั่งและถือแก้วเครื่องดื่มกลับออกไป เขาก็ก้มหน้าทำงานต่อ "บาริสต้า ในร้านมีไวไฟไหม?" "รหัสไวไฟอยู่ตรงด้านหลังเมนูบนโต๊ะครับ" ตะวันพยักหน้าแล้วทำงานต่อไปเงียบ ๆ ลูกค้าไลน์มาบอกว่าอยากให้แก้งานนิดหน่อย เขาเลยต้องเร่งทำให้เสร็จ แต่ท้องก็เริ่มประท้วงขึ้นมาทั้งที่เพิ่งจะบ่ายสามโมง "บาริสต้า..." "ผมชื่อชานนท์ครับ" บาริสต้าแทรกขึ้นมา "มีอะไรให้กินไหม?" "ถัดไปอีกสามคูหาเป็นร้านอาหารตามสั่งครับ จะให้ผมไปสั่งให้ไหม?" "ฉันไม่อยากกินข้าว แค่อยากกินอะไรรองท้องเท่านั้น" "ผมก็มีแต่ขนมนะครับ ไม่มีอาหารแบบอื่น" "ขนม? มีอะไรบ้างล่ะ?" ตะวันถามแล้วหันกลับไปมองในจอต่อทำให้อีกฝ่ายแอบบ่นในใจ ทำไมไม่ดูในเมนูเอาวะ เมนูก็วางตรงหน้านั่น "แพนเค้ก ฮันนี่โทสต์ วาฟเฟิลกับแซนด์วิชครับ" "อืม เอาวาฟเฟิลก็ได้" "งั้นรอสักครู่ครับ" ชานนท์รับคำแล้วเปิดเครื่องทำวาฟเฟิลทิ้งไว้ให้ร้อน จากนั้นเปิดตู้เย็นหยิบกล่องพลาสติกใส่แป้งที่ผสมเอาไว้แล้วออกมาคนให้เข้ากัน พอพิม์ร้อนก็ตักแป้งเทลงในพิมพ์แล้วปิดฝา วาฟเฟิลที่กำลังทำส่งกลิ่นหอมกระจายทั่วร้าน ยิ่งทำให้หิวมากขึ้น สักพักเดียววาฟเฟิลสองชิ้นราดซอสสตรอเบอรี่สีสวยโปะวิปครีมข้าง ๆ ก็ถูกวางบนโต๊ะ ตะวันหันไปมองแล้วก็แค่พยักหน้ารับ ก่อนจะวางมือและละสายตาจากงานตรงหน้ามาจัดการวาฟเฟิลร้อน ๆ หอมฉุย บาริสต้าหนุ่มกลับไปนั่งหลังเคาน์เตอร์ตามเดิมแล้วมองมาที่ลูกค้าเงียบ ๆ ...คนอะไรวะ เย็นชาเป็นบ้า หน้าก็นิ่ง ไม่ยิ้มสักนิด แต่ดันชอบกินของหวาน เขาไม่ค่อยเห็นผู้ชายสั่งขนมมากินเท่าไหร่ ส่วนมากมีแต่ผู้หญิงที่จะกินขนมพวกนี้ หลังจัดการวาฟเฟิลแล้วตะวันก็หันไปจัดการงานต่ออีกพักใหญ่แล้วก็ถอนหายใจออกมา "บาริสต้า เอามอคค่าเย็นแก้วนึง แบบเทคอเวย์ แล้วคิดเงินเลย" "รอสักครู่ครับ" ชานนท์ขมวดคิ้วนิดหน่อย เขาเพิ่งบอกชื่อไปไม่นานแต่ก็ไม่ยอมเรียก คนอะไรวะ ความจำสั้นหรือไง? หรือไม่สนใจโลก? เมื่อทำเครื่องดื่มเรียบร้อยชานนท์ก็เอามอคค่าไปวางให้บนโต๊ะแล้วคิดเงินค่าเครื่องดื่มสองแก้วกับวาฟเฟิลหนึ่งจาน "ไม่ต้องทอน ที่เหลือฉันให้" ตะวันวางเงินจำนวนหนึ่งลงถาด แล้วเก็บงานทุกอย่างใส่กระเป๋าเป้ "ขอบคุณครับ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะครับ" ชานนท์ก้มหัวให้ แต่อีกฝ่ายไม่สนใจ แค่คว้าแก้วมอคค่าและลุกออกไป ชานนท์ถอนใจแล้วมองตามไป โคตรเย็นชาเลยว่ะ แต่ก็ให้ทิปเยอะดี "อ้าว? ของตก" ชานนท์ก้มไปหยิบสมุดพกเล่มหนึ่งขึ้นมาและวิ่งออกไปนอกร้าน แต่กลับไม่เห็นลูกค้าตัวสูงที่แสนจะเย็นชาคนนั้นแล้ว "ช่างเถอะ เดี๋ยวนึกได้คงกลับมาเอา" ชานนท์เดินกลับเข้าร้านและวางสมุดพกในตะกร้าของที่ลูกค้ามักจะลืมไว้ในร้าน และหันไปบริการลูกค้าคนอื่นที่เริ่มทยอยเข้ามา สี่โมงเย็นแล้ว ทั้งคนทำงานและนักเรียนนักศึกษา ต่างมาจับจองที่นั่งและสั่งเครื่องดื่มกับขนมที่ชอบ -------------------------