คนเย็นชา กับ (เจ้าของ)หมาหน้ามึน

19 - ความสัมพันธ์ที่เริ่มก่อตัว

หลังจากวิ่งเรียกเหงื่อไปหลายรอบ ตะวันก็มานั่งชิลล์อยู่ที่ม้านั่งตัวเดิม กินข้าวเหนียวหมูปิ้งตามเดิม สายตามองไปตามทางเดินด้านหนึ่ง เขากำลังรอ

"ซัน! รอก่อนสิเว้ย!" เสียงตะโกนตามหลังหมาหน้าโหดที่วิ่งห้อมาทางนี้ และมันก็เลี้ยวกะทันหันเพื่อตามหมูปิ้งที่บินไปอีกทาง

"มาสายนะ" ตะวันมองคนที่ยืนหอบแรง

ชานนท์ปาดเหงื่อแล้วนั่งลงข้าง ๆ ก่อนจะรับขวดน้ำเย็นที่ตะวันยื่นให้

"พอดีผมตื่นสายไปหน่อยครับ" ชานนท์หัวเราะแหะ ๆ แล้วยกน้ำดื่ม

"เล่นเกมนอนดึกอีกล่ะสิ" ตะวันส่ายหน้า

"ก็มันติดลมนี่ครับ ยิ่งตอนดึก ๆ บอสยิ่งปล่อยของแรร์ออกมาง่าย ไม่มีคนแย่งด้วย" ชานนท์หัวเราะ

ตะวันมองคนที่เล่าเรื่องให้เขาฟังด้วยรอยยิ้มสดใสอย่างอารมณ์ดี

"เฮ้ย! หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ!" ตะวันชี้หน้าหมาที่กระดึ๊บเข้ามาจนใกล้ มันครางบ่นโวยวายอย่างไม่พอใจ และเลิกบ่นเมื่อตะวันโยนหมูปิ้งอีกไม้ให้มัน

"กินข้าวเหนียวหมูปิ้งไหม? เจ้านี้อร่อยนะ" ตะวันหันมาถามคนนั่งข้าง ๆ

"ผมยังไม่หิวครับ เดี๋ยวจะกลับไปทำกินที่ร้านเอา"

"ทำอะไรกินล่ะ?"

"อืมม วันนี้ว่าจะทำออมเล็ตกับขนมปังปิ้งชีสครับ เมื่อวานพี่นันท์ซื้อชีสแผ่นมาแพ็กหนึ่ง"

"น่าอร่อยนะ ฉันไปกินด้วยได้ไหม?"

"ได้สิครับ คุณอยากกินอะไรผมจะทำให้กิน แต่ต้องเป็นอาหารเช้าแบบอเมริกันเบรกฟาสต์นะครับ พวกออมเล็ตอะไรแบบนี้ ส่วนอาหารไทยผมทำไม่เป็น แบบนั้นต้องไปกินที่บ้านไอ้ภพครับ"

ตะวันมองคนช่างคุยตรงหน้าแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ ชานนท์อารมณ์ดีและคุยสนุกจริง ๆ

ชานนท์ชะงักไปนิดหน่อย เขามองรอยยิ้มนั้นจนลืมเรื่องที่กำลังพูดจนหมด

"มองอะไร?" ตะวันทักคนตรงหน้า

"คุณก็ยิ้มสวยนี่ครับ แล้วทำไมไม่ชอบยิ้มล่ะ? ชอบทำแต่หน้าเย็นชาตลอดเวลาเลย"

"ฉันไม่ชอบยิ้มให้คนที่ไม่คุ้นเคยนะ ถ้าไม่ได้สนิทกันฉันก็ไม่รู้จะคุยอะไรกับเขาด้วย"

"งั้นทีนี้คุณก็ยิ้มให้ผมบ้างสิครับ ได้ไหมครับ? ผมชอบเวลาคุณยิ้มนะ" ชานนท์มองด้วยสายตาออดอ้อน

"ทำไมฉันต้องยิ้มให้นายล่ะ? เราสนิทกันแล้วเหรอ?" ตะวันถามกลับด้วยหน้าเย็นชาตามเดิม

"เอ่อ... ก็... ไม่ยิ้มก็ได้ครับ" ชานนท์ตอบเสียงอุบอิบแล้วหันหน้าหนี

"หึหึ ฉันล้อเล่นน่า อย่างอนสิ ฉันจะยิ้มให้นายด้วยนะ" ตะวันหัวเราะเบา ๆ เขายกมือโอบบ่าชานนท์แล้วใช้มือจับแก้มบางให้หันหน้ามา

ชานนท์มองรอยยิ้มของคนเย็นชาแล้วเขาก็หน้าแดงใจเต้นรัวหวั่นไหว ยิ่งมองใกล้ ๆ ยิ่งหล่อ หล่อจนเคลิ้ม

แต่ตะวันกลับชะงัก เขาหยุดยิ้มแล้วหน้าก็เปลี่ยนไปทันที

"ชานนท์ เอาเท้ามันออกไป เดี๋ยวนี้เลย" ตะวันรีบบอกด้วยสีหน้าหวั่น

ชานนท์หันไปมองหมาที่นั่งยกเท้าเกาะเข่าตะวันแล้วถอนใจ เขาผลักมันกลิ้งหลุน ๆ ไปด้วยความเคืองจัด

"ถอยไปเลยซัน ก็รู้อยู่ว่าห้ามเข้าใกล้คุณตะวัน" ชานนท์ว่ามัน และแอบด่ามันในใจที่มาขัดจังหวะช่วงเวลาแห่งความสุข

ซันหันหน้ามามองตะวันกับชานนท์แล้วก็ทำหน้ามึนใส่

-----------

"เอาข้าวมาส่งเว้ย!" เจนภพผลักประตูร้านเข้ามา และเดินมาที่หน้าเคาน์เตอร์ วางจานข้าวหมูกระเทียมไข่ดาวลงตรงหน้าคนที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เล่นไลน์ไม่สนใจใคร

"มีความสุขจังนะมึง ตั้งแต่มีแฟนเนี่ย เล่นแต่ไลน์คุยกันทั้งวัน หมั่นไส้ว่ะ" เจนภพแขวะ และคนนั่งยิ้มก็หุบยิ้มแทบจะทันที

"ไม่ใช่แฟนสักหน่อย คุณตะวันไม่เคยบอกว่าชอบกู ไม่เคยบอกว่าเราเป็นแฟนกันด้วย แค่สนิทกันมากกว่าแต่ก่อนเท่านั้นเอง"

เจนภพมองคนที่นั่งกระเง้ากระงอดแล้วก็ส่ายหน้า

"เขาไม่ได้บอกว่าชอบมึง มึงก็บอกก่อนสิ ไม่งั้นก็จับกดเลย"

"ตลกล่ะไอ้คุณเพื่อน ใครจะกล้าจับเขากดวะ เขาตัวสูงกว่ากูอีก แรงก็เยอะกว่า เขาอุ้มกูได้สบายเลยนะ"

"กูพูดเล่นเว้ย! กูหมายถึง เขาไม่พูด มึงก็พูดเองก็ได้นี่ บอกไปสิว่าชอบเขา รักเขา อยากเป็นเมียเขา"

"เฮ้ย! ไอ้ประโยคสุดท้ายนั่นมันมากไปละเว้ย!" ชานนท์ผลักเจนภพหนี เขาหน้าแดงจนถึงหูด้วยความเขินจัด

"โถ~ ไอ้อ่อน รักเขาแต่ไม่กล้าบอก" เจนภพหัวเราะเยาะ

"หุบปากไปเลยนะไอ้ปลาดุก" ชานนท์กระโดดใส่เจนภพแล้วหวดกำปั้นใส่ด้วยความเคืองเขิน

"อย่าหวังว่าจะต่อยกูได้" เจนภพเบี่ยงตัวหลบแล้วล็อกคอชานนท์มาขยี้ผมจนยุ่ง

"เฮ้ย! หยุดนะไอ้ภพ ทำแบบนี้กูก็หมดหล่อสิวะ!" ชานนท์โวยวายแล้วดึงแขนเพื่อนออก

"กริ๊ง"

"อ๊ะ! สวัสดีครับ" ชานนท์รีบผลักเจนภพออกห่างแล้วเสยผมขึ้นให้เรียบร้อย

"สนุกกันจังนะ" คมกริชมองสองหนุ่มที่เล่นกันหลังเคาน์เตอร์

"ก็ไอ้ภพมันหาเรื่องผมก่อน" ชานนท์ฟ้อง

"ผมหมั่นไส้มันนี่" เจนภพฟ้องกลับ

"คุณคมกริชจะรับอะไรดีครับวันนี้?" ชานนท์หัวเราะแหะ ๆ

"ฉันจะมากินข้าว แต่น้าเจ้าของร้านบอกว่าพ่อครัวมาที่นี่ ฉันเลยตามมาเรียก"

"อ้าว? จะกินข้าวเหรอครับ?" เจนภพกับชานนท์แปลกใจ

"เออ กลับไปทำเร็ว ๆ ฉันหิวมากเลยว่ะ คะน้าหมูกรอบเผ็ด ๆ แบบเดิมนะ" คมกริชเร่ง

"โอเคครับ ไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ" เจนภพรับคำแล้ววิ่งกลับบ้านไปก่อน

"กับไอ้ซันเป็นยังไงบ้าง? คุยกันดีไหม?" คมกริชหันมาถามบาริสต้าที่กำลังจะกินข้าว

"ดีครับ แต่ช่วงนี้คุณตะวันบอกว่างานเยอะเลยไม่ว่างมาที่นี่"

"ดีแล้ว ไอ้ซันไม่ใช่คนคุยเก่งเท่าไหร่ มันออกจะเงียบด้วยซ้ำ ยังไงก็ชวนมันคุยเยอะ ๆ นะ จะได้คุ้นเคยกันมาก ๆ"

"ครับ ผมก็พยายามชวนคุยอยู่" ชานนท์หัวเราะสดใส

คมกริชมองรอยยิ้มกับเสียงหัวเราะของคนตรงหน้าที่เอาชนะใจคนเย็นชาอย่างเพื่อนเขาได้แล้วก็พยักหน้า

ถึงตอนนี้ความสัมพันธ์ของสองคนนี้จะยังไม่ชัดเจน แต่ก็คงไม่มีปัญหาอะไร... มั้ง

คมกริชมองหน้าคมสวยและรอยยิ้มของบาริสต้าอีกที แล้วเดินออกจากร้านกาแฟไปที่ร้านอาหารตามสั่ง และพบว่าคะน้าหมูกรอบตามสั่งวางรอที่โต๊ะอยู่แล้ว

"ดีมาก ได้ตามสั่งจริง ๆ" คมกริชหันไปยิ้มให้พ่อครัวหนุ่มที่ยืนไม่ไกลด้วยความพอใจ และอีกฝ่ายก็ทำหน้าเขินขึ้นมาวูบหนึ่ง

-------------------------