17 - แผนการลับ
1314 คำ
เสียงซาวด์จากโฮมเธียเตอร์ชุดใหญ่ตรงมุมรับแขกของห้องชุดดังกระหึ่ม แต่คนที่นั่งพิงโซฟาเหมือนจะไม่ได้สนใจฉากบู๊ดุเดือดในจอ มือล้วงมันฝรั่งแผ่นทอดกรอบในถุงมาใส่ปาก แล้วยกเบียร์ซดตาม
มือถือบนโต๊ะมีแสงวาบขึ้นมา มันส่งเสียงเรียกร้องให้คนสนใจและสั่นรัวจนแทบจะตกจากโต๊ะ คนนั่งกินขนมชำเลืองมองแวบหนึ่งแล้วคว้ามันขึ้นมาดู ก่อนจะปัดนิ้วรับสาย
"ว่าไง?"
"มึงอยู่ไหนเนี่ย? เสียงดังจังวะ?"
"กูอยู่ที่คอนโด ดูหนังอยู่"
"เออ เดี๋ยวกูเข้าไปหานะ อย่าหนีไปไหนล่ะ" คมกริชบอกแล้วก็ตัดสายไป
"อะไรของมันเนี่ย?" ตะวันมองมือถือแล้วโยนไปบนโซฟา
'เดี๋ยวเข้าไป' ของคมกริชปาเข้าไปจนมืดก็ยังไม่มา ทำให้คนรอที่คอนโดหงุดหงิด หิวแล้วด้วย ไอ้เพื่อนตัวดีก็ยังไม่โผล่หัวมา
"อีกสิบนาทีถ้ามึงยังไม่มากูจะออกไปหาอะไรกินละนะ หิวจะตายอยู่แล้วเว้ย!" ตะวันแว้ดใส่มือถือทันทีที่ปลายสายกดรับ เสร็จแล้วก็ไปนั่งดูทีวีที่โซฟาต่อ
----------
เจนภพมาหาชานนท์ในตอนค่ำแล้วชวนไปเดินเล่น
"นนท์ไปเดินเล่นกัน พาซันไปวิ่งด้วย"
"มึงพาไปดิ กูจะนอน" ชานนท์ว่าแล้วก็ตลบผ้าห่มคลุมโปง
"หมามึงนะเว้ย! ไข้มึงก็ไม่มีแล้วยังจะมานอนทำไม ออกไปเดินเล่นสูดอากาศบ้าง จะนอนให้รากงอกหรือไงวะ"
เจนภพดึงผ้าห่มออก แต่อีกคนคว้าไว้แล้วตลบห่มต่อ
"ไอ้นนท์ ลุกสิวะ ไปเดินเล่นกัน"
เจนภพไม่ยอมแพ้ เขากระโดดขึ้นบนเตียงดึงผ้าห่มมาม้วนตัวชานนท์แล้วถีบลงเตียงจนร่วงพลั่กลงมานอนแอ้งแม้งบนพื้น
"ไอ้ห่...! มึงจะฆ่ากูเหรอวะ! ถีบกูตกเตียงเนี่ย!" ชานนท์ดึงผ้าห่มออกจากตัวแล้วนั่งลูบสะโพก
"กูยังไม่เคยเห็นใครตายเพราะโดนถีบตกเตียงนะ หรือมึงจะเป็นคนแรก?" เจนภพหัวเราะกวน และชานนท์ก็ส่งสายตาเคืองมาให้
"ไปเร็ว! ลุก! ไอ้ซันมันรอมึงจนหงอยแล้ว" เจนภพคว้าผ้าห่มโยนขึ้นเตียงแล้วลากชานนท์ออกไปจนได้
ชานนท์เกาหัวแล้วเดินลงบันไดไปชั้นล่าง ซันคาบเชือกจูงนั่งรออยู่หน้าประตูด้วยสายตาป็นประกาย ชานนท์ยิ้มยอมแพ้ เขาลูบหัวมันแล้วรับสายจูงมาเกาะเข้าที่ปลอกคอ
เจนภพโผล่ไปในร้านแล้วบอกชานันท์ที่ทำความสะอาดโต๊ะอยู่
"พี่นันท์ ปิดบ้านเลยไม่ต้องรอไอ้นนท์นะ ถ้ายังไงให้มันไปนอนกับผมก็ได้"
"เออ อย่าดื่มกันมากนะ แล้วอย่ากลับกันดึกล่ะ" ชานันท์พยักหน้า
"ไม่ดึกครับ เช้าเลย" เจนภพหัวเราะแล้วเดินออกไปทางหลังร้าน
"สองคนนั่นจะไปเที่ยวเหรอ? แล้วพาซันไปด้วยเหรอ?" จินตนาแปลกใจ
"คงไปไม่ไกลมั้ง แต่พาซันไปด้วยก็ดี เผื่อเกิดอะไรขึ้นอีก" ชานันท์บอกด้วยความไม่ใส่ใจ
เจนภพกับชานนท์เดินไปด้วยกันโดยมีหมาไซบีเรียนตัวโตเดินนำมาด้วยความร่าเริง มันไม่ได้ออกมาเดินเล่นตอนกลางคืนหลายวันเพราะชานนท์ไม่สบาย
พอถึงสวนสาธารณะที่เดิม ชานนท์ก็ปลดสายจูงปล่อยซันไปวิ่งเล่นตามสบาย
เจนภพก็เดินเล่นไปรอบ ๆ ปล่อยให้ชานนท์นั่งเล่นที่ชิงช้าคนเดียว
----------
"มึงจะไปไหนเนี่ยไอ้กริช?" ตะวันถามคนที่ขับรถเอื่อยแบบกินลมชมวิว
"ขับรถเล่นไง"
"แต่กูหิวข้าวนะเว้ย!"
"เออน่า เดี๋ยวพาไปกิน กูจ่ายให้เอง" คมกริชยิ้มแล้วลูบมือถือในกระเป๋ากางเกงที่สั่นด้วยสายเรียกเข้าแต่ไม่มีเสียง
พอถึงหน้าสวนสาธารณะก็มีคนวิ่งออกมาแบบกระชั้นชิดจนต้องเบรกรถตัวโก่ง
"เฮ้ย!" ตะวันยกมือปิดหน้า คิดว่าเพื่อนจะชนคนแล้ว แต่คนที่พุ่งออกมาไม่ได้ลงมาที่ถนน แค่ยืนโบกมือแล้วตะโกนโวยวาย
"เจนภพ?" ตะวันแปลกใจ
"คุณตะวัน! ชานนท์ครับ ชานนท์!" เจนภพร้องเรียกแล้วชี้ไปทางด้านในสวนสาธารณะด้วยท่าทีร้อนรน
"ชานนท์!" ตะวันใจหายวาบ เขารีบเปิดประตูรถแล้วลงไปหาเจนภพ
"เกิดอะไรขึ้น!?" ตะวันรีบถามด้วยใจที่สั่นไหวกลัวเหมือนครั้งก่อน
"ทางนั้นครับ ด้านในนั้น ชานนท์!" เจนภพรีบบอก
ตะวันวิ่งเข้าไปด้านในสวนสาธารณะแบบไม่ต้องถามอะไรอีก
"เออ มันไม่ถามอะไรเลยเนอะ" คมกริชมองตามหลังเพื่อน
"ก็นั่นสิครับ"
"ไปดูเรื่องสนุกกันเถอะ" คมกริชหาที่จอดรถแล้ววิ่งเข้าไปด้านในกับเจนภพ
----------
"ชานนท์!" ตะวันวิ่งเข้าไปด้านในสวนสาธารณะที่กว้างมากแบบไม่มีจุดหมาย สายตาสอดส่ายมองไปจนทั่ว กลางคืนแบบนี้มีไฟที่ติดตามทางเดินไม่มากนัก แต่ยังดีที่พอจะมีแสงจันทร์บ้าง
ตะวันเห็นอะไรบางอย่างวิ่งผ่านสวนทางด้านหน้าวูบวาบหลังต้นไม้ เขาจึงรีบวิ่งตามไปทางนั้น เงานั้นวิ่งไปมาเหมือนไร้ทิศทาง และพอมันโผล่ออกมาจากพุ่มไม้ต้องแสงจันทร์ ตะวันจึงเห็นมันชัดเจน
"ซัน! ใช่แกไหม?" ตะวันเรียกมัน
ซันชะงักกึกเมื่อได้ยินเสียงเรียก มันหันขวับมาแล้วแกว่งหางด้วยความดีใจแล้ววิ่งเข้ามาหาตะวัน
"เฮ้ย! อย่าเข้ามานะ" ตะวันยกมือห้ามแล้วถอยหลังกรูด
ซันเอียงคอมองด้วยความไม่เข้าใจ เรียกตูมาแล้วห้ามเข้าใกล้ หมายความว่ายังไงวะ?
"ชานนท์ล่ะ? ชานนท์อยู่ไหน?" ตะวันถามมันด้วยเสียงร้อนรน
ซันมองหน้าตะวันแล้วหันหลังวิ่ง มันไม่เข้าใจท่าทีของตะวัน แต่มันเข้าใจคำว่าชานนท์
ตะวันวิ่งตามซันไปติด ๆ เขาวิ่งประจำเลยไม่เหนื่อย ผิดกับอีกสองคนที่นาน ๆ จะออกกำลังที
"แฮ่ก... วิ่งไปทางไหนแล้ววะ? เร็วจริง ๆ" คมกริชยืนหอบ
"ไปทางนั้นครับ ผมคิดว่า... ชานนท์... อยู่ที่ชิงชัา" เจนภพก็หอบไม่แพ้กัน
"อือ... ไปดูกัน" คมกริชปาดเหงื่อ แล้วไปทางที่เจนภพชี้ เขาแอบหลังต้นไม้อยู่ห่าง ๆ แต่ก็ใกล้พอจะได้ยินเสียง
ตะวันวิ่งตามซันมาถึงบริเวณเครื่องเล่นสนาม และเขาก็เห็นคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ชิงช้าและโยกไกวช้า ๆ
"ซัน กลับมาแล้วเหรอ?" ชานนท์ทักหมาหน้าโหดที่วิ่งเข้ามาหา และอีกคนหนึ่งที่วิ่งตามหมามาทำให้เขาเบิกตากว้าง หัวใจพองโตด้วยความยินดี
"ชานนท์! ปลอดภัยไหม?" ตะวันรีบเข้าไปหาและถามด้วยความเป็นห่วง
"หา? ปลอดภัย? หมายความว่ายังไงครับ?" ชานนท์ถามกลับ จากความดีใจเปลี่ยนเป็นความงงแทน
"ก็เมื่อกี้ เจนภพมาเรียกฉัน บอกว่านาย..." ตะวันเงียบไป เขาเพิ่งคิดได้ว่าเจนภพไม่ได้บอกอะไรเลย แค่บอกว่าชานนท์อยู่ข้างใน
"เจนภพทำไมครับ?" ชานนท์จับต้นชนปลายไม่ถูก ก็ไอ้ภพบอกว่าจะไปห้องน้ำ เขาเลยรอมันอยู่ที่ชิงช้า แล้วนี่คุณตะวันมาอยู่ที่นี่ได้ไง?
"ไม่มีอะไร นายไม่ได้เป็นอะไรก็ดีแล้ว" ตะวันโล่งใจแล้วนั่งลงที่ชิงช้าตัวข้าง ๆ
ส่วนซันก็วิ่งหายไปแล้ว มันยังวิ่งเล่นไม่สาใจเลยวิ่งต่อ
"นี่มันจะไม่คุยอะไรกันเลยเหรอวะ?" คนแอบมองอยู่ไกล ๆ เริ่มหงุดหงิด
-------------------------
- ผู้เขียน
