บทที่ 8/2
“เว่ยเอ๋อร์”
เสียงเรียกที่หน้าห้องทำให้เฉินหลิงเว่ยที่กำลังจะเอนตัวลงนอนเร่งลุกขึ้นมาเปิดประตู
“เมื่อเย็นเจ้ายังไม่ได้กินข้าวเลย ข้าอุ่นอาหารให้แล้วเจ้าทานเสียหน่อย”
เฉินหลิงเว่ยยิ้มบางในใจนึกของคุณซูลี่ผิงด้วยใจจริง ก่อนรับเถาอาหารจากนางมาจัดวางบนโต๊ะเล็กในห้อง ซูลี่ผิงเดินตามนั่งฝั่งตรงข้ามตักข้าวใส่ถ้วยส่งให้นาง พร้อมกับรินน้ำชาไว้ด้านข้าง
“ขอบคุณท่านป้ามากเจ้าค่ะ แล้วท่านป้ากับอู่ซ่งทานหรือยังเจ้าคะ”
“ข้าแบ่งไว้ให้อาซ่งแล้ว เจ้าไม่ต้องห่วงเขาเร่งกินเถิด กินเสร็จก็พักผ่อนเสียข้าจะเอาไปเก็บเอง”
“ขอบคุณท่านป้าเจ้าค่ะ พรุ่งนี้ข้าจะเข้าเมืองไปกับหลันเอ๋อร์ ในครัวขาดเหลือสิ่งใดหรือไม่เจ้าคะ”
“เว่ยเอ๋อร์อย่าหาว่าข้ายุ่งเลย แต่อีกสามเดือนก็จะเข้าหน้าหนาวแล้วหากเจ้าพอมีกำลังพอข้าแนะนำให้กักตุนธัญพืชให้มากหน่อย”
“กักตุนอาหาร... ที่นี่ยามหน้าหนาวจะขาดอาหารหรือเจ้าคะ”
ซูลี่ผ
