บทที่ 8/1
หลังจากที่เฉินหลิงเว่ยจากไปไม่นานนัก ฉินอู่ซ่งก็ยกเถาอาหารเข้ามาวางบนโต๊ะเล็ก ก่อนจะหอบเครื่องนอนอีกชุดใหญ่เข้ามา
“หลิงเว่ยบอกว่าเจ้าพึ่งเดินทางมาถึงจึงให้ข้ายกอาหารมาให้เจ้า”
หลงหย่งฉีมองอาหารสามอย่างบนโต๊ะแล้วขมวดคิ้ว ผัดผักหนึ่งจาน ผักลวกหนึ่งจาน และน้ำแกงปลาอีกหนึ่งถ้วยคืออะไรกัน แม้ตัวเขาเคยเป็นทหารและไม่เรื่องมากในการกินนัก แต่เฉินหลิงเว่ยยามนี้นับว่ามีเงินใช้ไม่ขาดมือแล้ว ไยยังกินอาหารราวคนยากไร้เช่นนี้อีกกัน
“ปกตินางก็กินอาหารเช่นนี้หรือ”
“ใช้แล้ว เอ่อ...”
หลงหย่งฉีตวัดสายตามองไปยังบุรุษที่ยืนเบื้องหน้า ท่าทางคล้ายมีบางสิ่งอย่างเอ่ยแต่ไม่กล้าเห็นแล้วช่างขัดตานัก
“หากไม่มีอะไรแล้วก็ออกไป”
ฉินอู่ซ่งสูดลมหายใจเข้าจนสุดเรียกความกล้าออกมาก่อนทรุดตัวลงนั่นตรงข้ามกับกัวอี้เทียน แม้ในใจเขาจะรู้สึกหวาดกลัวคนผู้นี้ไม่น้อย แต่เพื่อเฉินหลิงเว่ยเขาไม่เอ่ยปากไม่ได้
“อาเทียน
