บทที่ 8/3
“เฉินหลิงเว่ย เจ้าเป็นใครกัน!”
เมื่อได้ยินคำถามจากบุรุษตรงหน้าเฉินหลิงเว่ยที่กำลังตักน้ำแกงไก่ตุ๋นรากบัวขึ้นดื่มก็ถึงกับสำลักจนน้ำเร็ด ดวงตาหวานมองบุรุษตรงหน้าด้วยความตกใจ เพียงแต่เมื่อทบทวนดูแล้วคำถามนี้คงไม่ใช่เพราะเขาสงสัยว่านางเป็นวิญญาณข้ามภพมาสิงร่างนี้ แต่คงเพราะเขาสงสัยว่านางเป็นใครเหตุใดกัวอี้หลินจึงอนุญาตให้นางมาใช้ชีวิตในบ้านของพวกเขา ที่สำคัญตอนนี้นางสวมบทเป็นฮูหยินของเขาการที่เขาจะสอบถามตัวตนของนางสักหน่อยก็คงไม่แปลกอะไร
“คุณชาย...”
“ท่านพี่!”
เฉินหลิงเว่ยยิ้มแห้ง คนอะไรดุเสียยิ่งกว่า...ช่างมันเถิด นางสูดลมหายใจเข้าสงบอารมณ์ที่ตื่นตกใจแล้วยิ้มเล็กน้อย ก่อนเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบ พยายามไม่แสดงพิรุจอะไรออกมา หากให้คนหน้าดุตรงหน้าจับได้ว่านางเป็นเพียงวิญญาณเร่ร่อนมาสิงร่างคนอื่นคงถูกจับไปเผาหรือถ่วงน้ำแน่ๆ
“อ่า... บอกท่านตามตรงเรื่องในอดีตข้าเองก็จำไม่ได้”
“จำไม่
