ตอนที่ 5

1314 คำ

‘อา... อ๊า... คุณอลัน... พิม... อา...’ ‘อ้าขากว้างอีก อืมมม แบบนั้น อา... ฉันรู้สึกว่าเข้าไปลึกกว่าเมื่อคืนนี้อีก อืมมม โอ้ววว... อา...’ อย่าคิดถึงมัน...! อย่าคิดถึงเรื่องผิดพลาดพวกนั้นอีกเลย ได้โปรดเถอะ พิมรัก เธอหยุดคิดถึงเรื่องพวกนี้เสียที! แม้จะร้องห้ามปรามตัวเองแต่ไหน แต่พิมรักก็ไม่อาจจะแกะสายตาจากโต๊ะไม้ที่ตัวเองเคยถูกกระทำอย่างเร่าร้อนด้วยน้ำมือของอลันได้เลย เขาสอดใส่แรงๆ บั้นเอวของเขาเหมือนกับสว่านราคาแพง ที่ทั้งหมุนทั้งควงทั้งอึด และทำให้หล่อนขึ้นสวรรค์นับครั้งไม่ถ้วน ได้โปรด... อย่าคิดถึงมันอีกเลย... พิมรัก ได้โปรด หยุดคิดเถอะ! น้ำตาแห่งความอดสูไหลรินออกมา ซึ่งมันก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่พิมรักสามารถแกะสายตาของตัวเองออกมาจากโต๊ะไม้โบราณพอดี หล่อนก้าวถอยหลังออกห่าง ก่อนจะต้องหันขวับไปมองที่ประตูห้องสมุด เมื่อรู้ว่ามันถูกกระชากออกจากทางด้านนอก ความเงียบงันกลืนกินทุกสรรพสิ่งรอบตัว ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เมื่อสายตาปะทะเข้ากับเรือนร่างกำยำสูงตระหง่านของผู้ชายที่ตัวเองไม่เคยลืมไปจากหัวใจได้เลย “คุณ... อลัน...” ประตูไม้ถูกปิดลง พร้อมกับล็อกอย่างแน่นหนา ก่อนที่เจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่จะย่างสามขุมมาหยุดตรงกึ่งกลางของห้องสมุดกว้าง หล่อนถดถอยหลังหนี กลิ่นไอนักล่าแสนอันตรายโชยฟุ้งมาจากเรือนร่างของอลันโด หัวใจของหล่อนสั่นเทาไม่ต่างจากสองขาแม้แต่นิดเดียว “ยินดีที่ได้พบเธออีกครั้งนะ พิมรัก” น้ำเสียงของเขาราบเรียบ แต่แววตาที่เขาจ้องมองมานั้นกลับเต็มไปด้วยเพลิงร้าย “สะ... หวัดดีค่ะ” ริมฝีปากหยักสวยที่ไม่ได้มีดีแค่เอาไว้พูดจาเชือดเฉือนศักดิ์ศรีของหล่อนเพียงอย่างเดียว ยกโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มจางๆ “ฉันอยากรู้เหตุผลที่เธอกลับมาหาฉันที่นี่จัง” “เอ่อ...” หญิงสาวด่าทอตัวเองที่พูดไม่ออก ทั้งๆ ที่เตรียมพร้อมมาอย่างดี บอกเขาไปสิว่ามาเพื่ออะไร ทุกอย่างจะได้จบสิ้นลงเสียที “หรือว่าจะเพราะเงินหมดจริงๆ” ดวงตาของหล่อนไหววูบด้วยความเจ็บปวด เมื่อรู้ว่าผู้ชายตรงหน้ามองหล่อนในแง่เลวร้ายแค่ไหน พิมรักเม้มปากเป็นเส้นตรง พยายามสลัดเรื่องราวที่เคยกระทำร่วมกันออกไปจากหัว และพูดในสิ่งที่ควรพูดออกไป “พิม... มีเรื่องจะขอร้องให้คุณอลันช่วยค่ะ” เขายิ้มเย็นชา พร้อมกับก้าวเร็วๆ เพียงสองครั้งเท่านั้นก็สามารถคว้าร่างสั่นเทาของหล่อนเอาไว้ได้สำเร็จ “อ๊ะ!” อลันแค่นยิ้ม หรี่ตาแคบมองดวงหน้าซีดเผือด ดวงตากลมโตของพิมรักที่กำลังถูกความตื่นตระหนกครอบงำด้วยความชิงชัง “ฉันจะไม่ฟังอะไรจากเธอทั้งนั้น” “คุณอลัน... พิม...” “จนว่าเธอจะยอมทำในสิ่งที่ฉันต้องการเสียก่อน” ดวงตาสบประสานกัน ปฏิกิริยาเคมีที่มีต่อกันกำลังระเบิดอย่างรุนแรง หล่อนรับรู้ได้ถึงความตึงเครียดของเรือนกายหนุ่มที่แนบชิดอยู่ “คุณ... อลันต้องการ... ให้พิม... ทำอะไรเหรอคะ” ศีรษะทุยสวยและทรงอำนาจของอลันค่อยๆ โน้มต่ำลงมาใกล้ กลิ่นลมหายใจของเขายังคงหอมกรุ่นน่าลุ่มหลงไม่เปลี่ยนแปลง อย่านะ... พิม... พิมรัก อย่าเคลิบเคลิ้มไปกับเสน่ห์ร้ายกาจของอลันเด็ดขาด อเล็กซานเดอร์กำลังรออยู่ หล่อนต้องรีบกลับไปช่วยเหลือ หญิงสาวสะบัดหน้าแรงๆ เพื่อต่อต้านเสน่ห์แห่งบุรุษเพศอันร้ายกาจของอลัน แต่เขารู้ เขามองหล่อนออกได้อย่างทะลุปรุโปร่ง อลันยิ้มหยัน ดวงตาคมกริบสีฟ้าครามกวาดมองดวงหน้าซีดเผือดอย่างสำรวจตรวจตรา ก่อนจะพบว่าเจ้าหล่อนผิวคล้ำลงเล็กน้อย แต่กระนั้นความงดงามอ่อนเยาว์ก็ยังคงมีอยู่มากมายเช่นเดิม แม้เขาจะบอกตัวเองว่าให้ทำโทษหล่อนด้วยการหักคอให้ตายไปซะ จะได้จบเรื่องว้าวุ่นใจที่ก่อกวนสมองของเขามาตลอดหกปีเสียที แต่... เขากลับกำลังต้องการลงโทษพิมรักด้วยวิธีอื่นมากกว่า “แล้วเธอคิดว่าผู้หญิงไร้ค่าอย่างเธอ ทำอะไรได้บ้างล่ะ” “พิม...” เขายังคงยิ้มหยัน สายตาของเขาบอกให้เห็นอย่างชัดเจนว่า เขามองหล่อนต่ำต้อยแค่ไหน น้ำตาพาลจะไหลออกมา ทั้งๆ ที่พยายามกะพริบตาขับไล่แค่ไหนก็ตาม “พิม... เป็นลูกคนรับใช้ งานถนัดก็คงมีแค่ทำความสะอาดเท่านั้นแหละค่ะ” ไม่รู้ทำไมจะต้องประชดประชันเขาออกไปด้วย ทั้งๆ ที่ก็รู้ว่า อลันไม่มีทางสะทกสะท้าน เขาเกลียดหล่อนจะตายไป “ใช่ เธอเก่งเรื่องทำความสะอาด” ดวงตาของเขาล็อกสายตาของหล่อนเอาไว้ไม่ให้หันหนีไปไหน “แต่สิ่งที่ฉันจะให้เธอทำความสะอาดน่ะ ไม่ใช่พื้น ไม่ใช่ห้อง แต่เป็นไอ้นี่...” “อ๊ะ...!” หล่อนหน้าแดงก่ำ เมื่อมือเล็กถูกกระชากไปกุมบนท่อนเนื้อของอลัน แม้มันจะซ่อนอยู่ภายในกางเกงขายาวเนื้อดี แต่หล่อนก็รับรู้ได้อย่างชัดเจนว่ามันกำลังตื่นตัวมากแค่ไหน มันใหญ่มาก... หล่อนเคยเห็นและเคยให้มันสอดใส่ผ่านหว่างขาเข้ามาแล้ว หล่อนเจ็บในครั้งแรกที่อลันชำแรกแทรกลึกเข้ามาหา เจ็บคล้ายกับร่างจะฉีกขาด แต่หลังจากที่ร่างกายปรับตัวรับกับขนาดมหึมาของท่อนเนื้อได้แล้ว และอลันขยับ ความเจ็บค่อยๆ หายไป โดยมีความเสียว... ใช่... ความเสียวแสนวิเศษที่ไม่เคยพานพบมาก่อนค่อยๆ เพิ่มพูนขึ้นในอุ้งเชิงกราน ก่อนที่มันจะลามเลียครอบงำไปทั้งร่างกาย หล่อนเด้งเร่าๆ วิงวอนให้เขาสอดใส่ถี่ๆ ร้อนแรงเท่าที่บั้นเอวทรงพลังจะทำได้ ยิ่งเขาซอยหนักหน่วงและระรัวเร็วเท่าไหร่ หล่อนก็ยิ่งเสียวจนในที่สุดก็แตกระเบิดออกมา หยุดนะ อย่าคิดถึงมันอีกเลย พิมรัก! ใบหน้าที่แดงก่ำของพิมรัก ทำให้อลันอมยิ้มพึงพอใจออกมา เพราะเขาเดาได้ไม่ยากกว่า ตอนนี้พิมรักกำลังถูกความทรงจำอะไรเล่นงาน “ใช้ปากของเธอ... ทำความสะอาดไอ้หนูให้ฉัน พิมรัก” หล่อนส่ายหน้าไปมา น้ำตาไหลพรากกับการดูถูกเหยียดหยามของอลัน มือเล็กพยายามจะชักหนี แต่ยิ่งหล่อนพยายามชักหนีเขาก็ยิ่งกดมือเล็กให้บดให้คลึงกับท่อนเนื้ออวบใหญ่หนักหน่วงยิ่งขึ้น “ไม่... พิมไม่...” “ถ้าเธอไม่ทำ เราก็ไม่มีอะไรจะต้องพูดกันอีก เธอจะต้องเดินออกไปจากที่นี่ตัวเปล่า” อลันยังคิดว่าพิมรักมาเพราะเงิน พิมรักส่ายหน้าไปมา น้ำตาไหลพราก พยายามวิงวอน “คุณอลัน... จะตบจะตีพิมก็ได้ค่ะ จะเตะพิมให้ตัวงอก็ได้ แต่อย่าทำร้ายพิมด้วยการ... การ... อมแบบนี้เลย... พิม...” เขาหัวเราะเยาะ ไม่มีร่องรอยความเมตตาในดวงตาสีฟ้าครามเลย “ถ้าไม่อม เธอก็กลับไปซะ” “คุณอลัน... พิม...” “ว่าไงล่ะ” “พิม... ฮือออ” หล่อนร้องไห้อย่างน่าเวทนา แต่เขาก็ยังไม่ปรานี “อย่ามาบีบน้ำตากับฉัน เพราะฉันไม่หลงกลมารยาของผู้หญิงหิวเงินอย่างเธอหรอก เลือกเอา จะอมจนกว่าฉันจะแตก หรือว่าจะให้คนของฉันมาหิ้วเธอออกไป” ทำไมอลันใจร้ายแบบนี้ หรือเพราะว่าเป็นคนที่เขาเกลียด อย่างหล่อน เขาถึงได้ใจร้ายกระทำย่ำยีถึงเพียงนี้ “ถ้า... พิมทำ... คุณอลันจะ...” “ฉันก็จะยอมรับฟังคำขอของผู้หญิงหิวเงินอย่างเธอไงล่ะ แต่ก็ไม่รับประกันนะว่าจะทำตามที่เธอต้องการหรือเปล่า” เขายังคงยิ้มหยัน ไร้ความเมตตาในดวงตาสีฟ้าครามเช่นเดิม “แต่ถ้าลีลาการอมไอ้หนูของเธอยอดเยี่ยม ฉันก็อาจจะใจอ่อน ยอมตามใจเธอเล็กๆ น้อยๆ ก็ได้”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more