ตั้งแต่ได้เสียกันมา มีครั้งไหนบ้างที่เขาจะอ่อนโยนเท่าครั้งนี้ ทุกทีพอเสร็จจากกิจกามรามสูรก็จะลุกออกไปสูบบุหรี่ทันที คราวนี้มาแปลกมีหอมกงหอมแก้ม ขนมนอนมุดลงหน้าเพราะความขวยอายที่ก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงมีความรู้สึกแบบนี้ได้
พอเห็นขนมมุดหน้าลงไปกับผ้าปูรามสูรก็ขมวดคิ้วก่อนจะลุกไปใส่แค่กางเกงแล้วไปนั่งสูบบุหรี่ด้วยความหงุดหงิด
สุดท้ายเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนอะไรเลย เธฮนอนร้องไห้เงียบๆให้กับความโง่งมของตัวเอง รามสูรเห็นอย่างนั้นเขาก็ยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ ควันบุหรี่สีขาวขุ่นลอยฟุ้งไปทั่วทั้งห้องจนจะหมดมวนแต่เธอก็ยังไม่ยอมลุก
" เป็นอะไรเกลียดกุมากรึไง ห๊ะ! " รามสูรเค้นเสียงถามด้วยความไม่พอใจ
ใช่...! เกลียด เกลียด เกลียดที่สุด เธออยากพูดออกไปใจจะขาดแต่ก็ไม่กล้า ได้แต่โกรธอยู่คนเดียวเงียบๆ แล้วลุกไปเข้าห้องน้ำแทนทว่าเธอกลับถูกแรงดิบเถื่อนกระชากให้ลงไปนั่งตัก
" ปล่อย…หนูจะไปอาบน้ำ " แม้เธอจะยอมคุยด้ว
