บทที่ห้า เอามันไปทิ้ง..
991 คำ
วันนี้เซียวไน่มาหาเยว่เหยียนที่เรือนของนางแต่กลับไม่พบคนตัวเล็กที่เค้าต้องการเจอ
"เสี่ยวจูคุณหนูของเจ้าหายไปไหน?!" เซียวไน่หันไปถามสาวรับใช้ของเยว่เหยียน
"เรียนนายน้อยคุณหนูออกไปเดินเล่นเจ้าค่ะ"
"แล้วทำไมเจ้าไม่ไปกับนาง!" เซียวไน่ตวาดถามแบบไม่พอใจเมื่อสาวใช้ไม่ทำหน้าที่ของตนให้ดี
"นายน้อยโปรดให้อภัยข้าน้อยเจ้าค่ะ! คุณหนูบอกข้าน้อยว่าไม่ให้ข้าน้อยตามไปเจ้าค่ะ คุณหนูบอกว่าอยากไปเดินเล่นกับสัตว์เลี้ยงของนางแบบส่วนตัวเจ้าค่ะ!!" เสี่ยวจูรีบคุกเข่าก้มหัวลงเมื่อนายน้อยของสำนักทำท่าทางฮึดฮัดโมโหใส่
ใครๆในที่นี้ก็รู้ ถ้าคิดรักชีวิตอย่าทำให้นายน้อยเซียวไน่โกรธเชียวแต่ก็ต้องยกเว้นคุณหนูเยว่เหยียนกับนายท่านล่ะนะ...
เซียวไน่เมื่อได้ยินคำตอบก็ถึงกับเบ้หน้าลงเมื่อนึกถึงเจ้าสัตว์เลี้ยงหน้าเหม็นที่ตัวเขาเป็นคนนำมาให้นางเองกับมือ..เขาไม่คิดเลยว่านางจะนำมันมาเลี้ยงจริงๆซึ่งมันช่างดูขัดหูขัดตาเขายิ่งนัก หึ!
เด็กหนุ่มวัย13หนาวทำหน้าตาบูดบึ้ง แต่กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้หน้าตาหล่อเหลาปานเทพเซียนดูดีน้อยลงแต่อย่างใด
"ไปนำชากับขนมมา ข้าจะไปรอนางที่ศาลา" เซี่ยวไน่หันไปสั่งสาวใช้แล้วเดินออกไป
เสี่ยวจูลูบอกตัวเองด้วยความโล่งใจเมื่อเซียวไน่หันหลังเดินออกไป..
นายน้อยช่างน่ากลัวยิ่งนัก!! 'คุณหนูท่านอย่าเพิ่งรีบกลับมาเลยนะเจ้าคะ!!' เสี่ยวจูคิดในใจ เพราะว่าตั้งแต่ที่นางได้เริ่มรับใช้เยว่เหยียนมาก็เห็นว่านายน้อยเซียวไน่ขยันแกล้งคุณหนูของนางซะเหลือเกิน นางก็รู้แหละว่านายน้อยคิดอย่างไรกับคุณหนูเยว่เหยียน..
แต่การที่นายน้อยนั้นมาแกล้งคนที่ตนชอบนี่ดูเหมือนจะไม่ค่อยเข้าท่าสักเท่าไหร่แต่จะถูกเกลียดเอาเสียมากกว่า
เสี่ยวจูยังจำได้ดีว่านายน้อยขยันแกล้งคุณหนูซะเหลือเกินในทุกครั้งที่เจอกัน ล่าสุดคือนายน้อยเอาคุณหนูไปมัดไว้ที่ต้นไม้แล้วให้ห้อยหัวลงมา!! ซึ่งนั้นนางใจหายใจคว่ำเป็นอย่างมาก มีอย่างที่ไหนใช้เชือกสะกดพลังไปมัดคุณหนูของนางกันคุณหนูเยว่เหยียนก็ตัวแค่นั้น.. เดือดร้อนถึงนายท่านใหญ่ต้องรีบมาจัดการ
นายน้อยเองรึพอถูกทำโทษแทนที่จะหลาบจำกลับยิ้มร่าแบบมีความสุขเสียนี่ เสี่ยวจูน่ะไม่เข้าใจนายน้อยเลยจริงๆ ก็ได้แต่หวังว่าสักวันนายน้องจะหยุดแกล้งคุณหนูของนาง...
เวลาผ่านไปไม่ถึง1เค่อ คุณหนูของเสี่ยวจูก็กลับมายังเรือน เสี่ยวจูจึงรีบแจ้งกับคุณหนูว่านายน้อยเซี่ยวไน่มารอพบแลสายตาก็เหลือบไปเห็นบางสิ่งที่คุณหนูของนางกำลังอุ้มอยู่แนบอก..
'เอ๊ะ!? ในอ้อมกอดนั่นคือ...มังกร!!' เสี่ยวจูได้แต่คิดในใจว่าการไปเดินเล่นของคุณหนูเยว่เหยียนคือการไปเก็บสัตว์สวรรค์มาหรอกหรือ?
"ตอนนี้นายน้อยรออยู่ที่ศาลาริมน้ำเจ้าค่ะคุณหนู"
"มาอีกแล้วรึ! เฮ้อออ พี่เสี่ยวจูอย่าไปบอกใครนะว่าข้านำเจ้าตัวนี้กลับมาด้วย" เยว่เหยียนหันกลับไปบอกสาวใช้ตนก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนตัวเอง
มือขาวนำเจ้าเสี่ยวไป๋และเจ้ามังกรน้อยที่กำลังหลับใหลวางไว้บนเตียง
"เสี่ยวไป๋เฝ้าเพื่อนเจ้าไว้นะแล้วหากเจ้ามังกรน้อยตื่นแล้วอย่าพากันดื้อเล่า"
ฟู่ ฟู่ววววว !
เสี่ยวไป๋น้อยชูคอแล้วโยกหัวขึ้นลงเบาๆเหมือนรับทราบก่อนจะเลื้อยไปขดตัวนอนข้างๆเจ้ามังกรน้อยสีนิล..
"ฮู่ววววว ! สู้!"
ด้านเยว่เหยียนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องนอนก็พ่นลมหายใจออกมาเรียกกำลังใจให้ตัวเองเหมือนกำลังจะออกไปสู้รบ
คนตัวเล็กเดินไปยังศาลาที่คุณพระเอกรอเธออยู่ด้วยใจที่ลุ้นระทึก
'ไหนวันนี้จะแกล้งอะไรกันอีก?!!'
"คารวะท่านพี่เจ้าค่ะ" เยว่เหยียนยิ้มหวานย่อตัวทักทายเซียวไน่ที่นั่งอยู่ด้านในศาลาก่อนจะนั่งลงตรงฝั่งตรงข้าม
"มาแล้วรึเหยียนเอ๋อร์" เซียวไน่ลุกขึ้นจากที่นั่งตนมานั่งข้างเด็กสาว
'แหม ถ้าจะใกล้ขนาดนี้ไม่ขึ้นมานั่งบนตักเลยล่ะคะคุณพระเอกขาาา!!' เยว่เหยียนคิดในใจก่อนจะกระเถิบหนีออกมาเล็กน้อย
"ท่านพี่มาหาข้ามีอะไรรึเปล่าเจ้าคะ เอ๊ะท่านพี่จะทำอะไรเจ้าคะ?!" เยว่เหยียนรีบเบี่ยงตัวหลบจมูกโด่งที่พุ่งลงมาหาเธอแบบไม่ทันได้ตั้งตัว
'คุณพระเอกคุณจะทำอะไรกันคะ!!!' เธอคิดในใจและพยายามเบี่ยงตัวหนีห่างแต่กลับโดนจับบ่าเอาไว้แน่น
เซียวไน่ที่โน้มหน้าลงมาหาน้องน้อยของตนนั้นก็กดจมูกโด่งลงพลางสูดดมกลิ่นที่น่าสงสัยแถวซอกคอคนตัวเล็กโดยไม่ฟังเสียงโวยวายที่ดังมาก่อนจะสบถออกมาแบบหัวเสียเมื่อทราบถึงที่มาของกลิ่น
"เหอะ! เจ้าไปเก็บตัวอะไรมา? เอามันไปทิ้ง!!" เซียวไน่จ้องคนตัวเล็กเขม็ง ทำไมเขาจะจำกลิ่นมันไม่ได้เพราะตัวเขานั้นเพิ่งไปประลองยุทธกับมันมา!!
"อะไรกันเจ้าคะท่านพี่" เยว่เหยียนมองคนตรงหน้าแบบเหลอหลา
“พี่จะพูดอีกครั้ง..." ตาคมกริบมองเยว่เหยียนจนเธอเสียวสันหลังวาบ
"ไอ้มังกรนั่นเอามันไปทิ้งซะเหยียนเอ๋อร์!"
"..."
- ผู้เขียน
