โปรดระวังพระเอกกำลังคลั่งรัก

บทที่หก บันทึกของเสี่ยวไป๋

'เจ้าซุกซนเกินไปแล้วหยางเหมยลี่!! โทษทัณฑ์ครั้งนี้รุนแรงนัก!!’ท่านประมุขหรือองค์ราชาของเผ่ามังกรสวรรค์ตวาดใส่บุตรสาวคนเล็กที่แสนจะซุกซน

           เจ้าเด็กคนนี้มันพ่นไฟเผาต้นท้อสวรรค์หมื่นปีของเผ่ามังกร!!! เดิมทีเผ่ามังกรจะมีต้นท้อสวรรค์หมื่นปีอยู่สองต้นแต่กลับต้องวอดวายตายไปหนึ่งต้นด้วยฝีมือเจ้าเด็กนี่!!!

           "ท่านพ่อโปรดอภัยให้น้องเล็กด้วยขอรับ" หยางหรงฉินเมื่อเห็นบิดาตนกริ้วจนหน้าดำหน้าแดงเลยออกโรงช่วยให้น้องเล็กของตน

           "พี่ใหญ่..." หยางเหมยลี่เกาะชายเสื้อพี่ชายแบบสุดซึ้ง

ตัวนางนั้นไม่ได้ตั้งใจเผาต้นท้อสวรรค์สักหน่อยถ้าจะโทษก็ต้องโทษเจ้าผีเสื้อราตรีงี่เง่าหานเฉียนไช่นั่น

           ย้อนกลับไปก่อนเกิดเหตุ

           "หานเฉียนไช่ เจ้าสารเลวหยุดทำให้ข้าฝันร้ายเดี๋ยวนี้นะ! เจ้าไม่หลับไม่นอนบ้างหรืออย่างไรกัน?!" มังกรน้อยเหมยลี่ตะโกนออกมาอย่างเหลืออดเมื่อเจ้าผีเสื้อราตรีจอมเฮงซวยนี่ทำให้เธอฝันร้ายทุกคืน

           "เหมยเอ๋อร์งานของข้าก็คือเข้าฝันอย่างไรเล่าและเจ้าก็คือผู้ที่ถูกเลือก" หานเฉียนไช่ลอยหน้าลอยตาตอบสหายตัวน้อยแบบนึกสนุก

           ตัวเขานั้นเป็นภูตผีเสื้อราตรีมีหน้าที่บันดาลฝันให้ผู้คนซึ่งเขาจะเสพพลังในฝันของผู้ที่ถูกเข้าฝันมาเป็นพลังของตัวเอง..

           "เจ้าบ้าแล้วทำไมไม่ทำให้ข้าฝันดีเล่า!" เหมยลี่ตะโกนแบบเหลืออด

           "อ้าว ก็ข้าเป็นตัวฝันร้ายจะให้เจ้าฝันดีได้อย่างไร?"หานเฉียนไช่กล่าวโกหกเพราะความจริงแล้วเขาสามารถทำมันได้ทั้งสองแบบ

           "โกหก!" 

           "โกหกแล้วอย่างไร?" ภูตผีเสื้อราตรีลอยหน้าลอยตาตอบ

           และนั่นก็ทำให้เหมยลี่โมโหพ่นไฟออกมาแต่เจ้าตัวซวยนั่นกลับบินหายไปทำให้ไฟโมโหทั้งหมดนั้นถูกซัดเข้ากับต้นท้อสวรรค์ที่อยู่ด้านหลังแทน

           "มารดามันเถอะ!!!"

           และแล้วการลงทัณฑ์ของการเผาต้นท้อสวรรค์ในครั้งนี้ก็คือให้เหมยลี่ลงมายังโลกมนุษย์เพื่อชดใช้โทษเป็นเวลาสิบปี!!แถมท่านพ่อยังให้นางอยู่ในร่างงูขาวอีกต่างหากและที่ยิ่งช้ำใจก็คือนางถูกลดปราณลงไปจนอยู่ขั้นจุติราชันขั้นแรก!!

           เมื่อหยางเหมยลี่ลงมาใช้ชีวิตยังโลกมนุษย์ในปีแรกก็ถือได้ว่าสงบสุขดีจนเมื่อวันเวลาผ่านไปเข้าปีที่สามนั้นในวันหนึ่งขณะที่มังกรขาวในร่างงูน้อยกำลังเลื้อยไปมาอย่างรื่นรมย์กลับถูกมนุษย์หน้าเหม็นคนหนึ่งใช้เชือกสะกดพลังจับนางเอาไว้!

           "หึๆ เหยียนเอ๋อร์จะต้องกลัวเจ้านี่เป็นอย่างแน่" เด็กชายวัยประมาณ8-9หนาวที่จับเหมยลี่ไว้หัวเราะออกมาแบบโรคจิตทำให้เหมยลี่มองตามอย่างปริบๆ

           ฟู่ ฟู่วววว! (เพ้ย! ไอ้เด็กนี่ข้าออกจะน่ารักมาว่าข้าน่ากลัวได้อย่างไรกัน!?) มังกรขาวในร่างงูได้แต่ขู่ไปมาแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรเจ้าเด็กนี่ได้ 

           และแล้วการถูกจับตัวไปในครั้งนี้เหมยลี่ก็ได้พบกับสหายตัวน้อยนามว่าเยว่เหยียนซึ่งเด็กน้อยคนนี้นั้นช่างน่ารักน่าชังยิ่งนัก

           เหมยลี่คิดว่าหากกลับเผ่ามังกรสวรรค์จะเอาเยว่เหยียนไปอยู่ด้วยล่ะ!

           โดยที่เหมยลี่นั้นไม่รู้ตัวเลยว่าหากความคิดของนางถูกใครคนหนึ่งรู้เข้านางคงไม่ได้ขึ้นกลับไปหาเผ่ามังกรสวรรค์ตนได้เป็นอย่างแน่..

           เมื่อวันเวลาผ่านพ้นไปได้4ปีกว่าที่เหมยลี่ได้มาอยู่กับเยว่เหยียนนั้นนางช่างมีความสุขนักที่ได้ใช้ชีวิตร่วมสหายกับตัวน้อยถึงแม้จะยังสื่อสารกันไม่ค่อยรู้เรื่องก็เถอะแต่นั่นก็ไม่ได้เป็นปัญหามากนักและที่สำคัญสหายตัวน้อยมักจะเล่าเรื่องโน้นเรื่องนี่ที่แปลกๆให้เหมยลี่ฟังบ่อยๆแถมยังชอบแสดงท่าทางตลกๆอีกต่างหาก 

           ล่าสุดอยู่ๆเยว่เหยียนก็ลุกขึ้นมาเต้นท่าควบม้าอะไรไม่รู้ แถมยังร้อง อ๊บๆ บ๊ะโอ้บ๊ะ โอ้บ๊ะ ซึ่งสร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้เหมยลี่เป็นอย่างมาก

            สหายของนางช่างน่าเอ็นดูยิ่งนัก!!

           "เสี่ยวไป๋ไปเดินเล่นกันดีหรือไม่?" สหายตัวน้อยหันมาหานาง

           ฟู่ว! (ไป) 

           วันนี้สหายตัวน้อยพานางออกมาเดินเล่นล่ะแถมยังออกมานอกเขตสำนักด้วย!

           เหมยลี่เลื้อยไปมาอย่างมีความสุขแต่กลับต้องชะงักเมื่อได้กลิ่นที่คุ้นเคย...

         พี่ชาย!! 

           เพื่อความแน่ใจเหมยลี่เลยเลื้อยตามกลิ่นไปแต่สหายตัวน้อยเหมือนจะโมโหเลยหันมา(คุย)กันไปมาสรุปได้ว่าสหายตัวน้อยจะตามเหมยลี่มา

           พอไปถึงก็พบพี่ชายแถมพี่ชายนางยังบาดเจ็บอีกด้วย! เหมยลี่จึงไม่รอช้ารีบใช้น้ำตาธารเพื่อรักษาพี่ชายทันที..

           น้ำตาธารานี้เป็นพลังที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดของเหมยลี่ มันสามารถรักษาอาการบาดเจ็บได้

           สุดท้ายก็จบลงโดยการให้สหายตัวน้อยพาพี่ชายเหมยลี่กลับไปด้วย  

           ว่าแต่พี่ชาย หากท่านจะแกล้งหลับก็ทำให้มันเนียนกว่านี้ได้หรือไม่!!! 

จบบันทึกเสี่ยวไป๋(หยางเหมยลี่)