โปรดระวังพระเอกกำลังคลั่งรัก

บทที่สี่ เจอตัวร้ายซะแล้ว!

ฟู่วว ฟู่วว!! 

           "เสี่ยวไป๋จะไปไหนน่ะ!!" เยว่เหยียนวิ่งตามสัตว์เลี้ยงไปเพราะจู่ๆเจ้าตัวเล็กก็เลื้อยหนีเธอตอนออกมาเดินเล่นด้วยกันเสียอย่างงั้น

           "หยุดเดี๋ยวนี้นะ!! ไม่งั้นข้าจะไม่ตามเจ้าแล้ว" เยว่เหยียนที่วิ่งตามก็รู้สึกเหนื่อยเป็นอย่างมากขนาดเธอใช้พลังปราณเข้าช่วยแล้วนะ!แต่เหมือนว่าสัตว์อสูรของเธอจะไวกว่านัก

           บางทีเยว่เหยียนเองก็นึกสงสัยว่าเสี่ยวไป๋คือสัตว์อสูรระดับไหนกันแน่...

           เสี่ยวไป๋เองเมื่อเห็นว่าเจ้านายตนเริ่มโมโหจึงหยุดเลื้อยแบบเอาแต่ใจ 

           ฟู่วววว~ ฟู่

           เจ้างูน้อยขาวนวลเลื้อยกลับเข้ามาคลอเคลียเด็กหญิงแล้วส่งเสียงฟู่ๆพลางชูคอไปทางด้านหน้าเหมือนจะสื่ออะไรบางอย่าง

           เยว่เหยียนเองก็มองสัตว์เลี้ยงของเธอด้วยความสงสัยก่อนจะเอ่ยถามงูน้อยว่า

           "เจ้าต้องการให้ข้าตามเจ้าไปเพราะมีอะไรดีๆแบบนั้นหรือ?"

           ฟู่!!! ฟู่ววววว

           งูขาวตัวน้อยชูคอผงกหัวเร็วๆเหมือนจะบอกกับเจ้านายของตนว่าใช่ มีอะไรดีๆหล่ะ! 

           "เฮ้อออ งั้นก็ได้ไหนๆก็ตามมาถึงขนาดนี้แล้ว" เมื่อเยว่เหยียนกล่าวจบเสี่ยวไปก็เริ่มนำทางทันที

           หนึ่งคนกับอีกหนึ่งตัวลัดเลาะไปยังเขตป่าชั้นนอกสำนักจนเข้าไปถึงป่าชั้นกลางและในที่สุดเสี่ยวไป๋ก็หยุดลง

           "ไหนหล่ะของดีของเจ้าหน่ะฮึ?" เยว่เหยียนถามสัตว์เลี้ยงแบบหยอกล้อ           

           ฟู่ววว ฟู่วว!

           เสี่ยวไป๋ผงกหัวขึ้นก่อนจะพยักหน้าไปตรงต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ข้างลำธาร..

           โดยที่เยว่เหยียนเองก็กวาดสายตามองตามเจ้างูน้อยและเธอสายตาเธอก็ไปสะดุดเข้ากับลูกมังกรสีนิลเกร็ดน้ำเงินที่นอนอยู่ถ้าหากลองเพ่งมองดีๆแล้วจะเห็นว่ามันกำลังบาดเจ็บ..

           เดี๋ยวนะ! มังกรสีนิล.. คงไม่ใช่ 'หยางหรงฉิน' ที่เป็นตัวร้ายของเรื่องใช่ไหม? เจ้ามังกรสีนิลที่อยู่เบื้องหลังของการกำเนิดจอมมารคนใหม่นั่นน่ะ!!

           ฟู่ววว ฟู่ว~

           เสี่ยวไป๋เลื้อยไปหาลูกมังกรน้อยก่อนจะเอาหัวเข้าถูไถบาดแผลพลางเอียงหัวซบลง..

           น้ำตาของงูน้อยหยดลงไปบนบาดแผลของมังกรน้อยสีนิลสักพักก็เกิดควันสีขาวฟู่ลอยขึ้นมาแลบาดแผลฉกรรจ์เหล่านั้นค่อยๆสมานกันอย่างรวดเร็วก่อนจะพลันหายไปจนหมดไม่ทิ้งไว้แม้แต่กระทั่งรอยขีดข่วน!!

           เยว่เหยียนมองภาพตรงนั้นแบบทึ่งปนอึ้ง นี่สัตว์เลี้ยงเธอจะเทพเกินไปแล้ว!!

           ฟู่ว ฟู่ววววว ฟู่ๆๆๆๆ

           เจ้าเสี่ยวไปร้องเรียกเจ้านายน้อยของตนเมื่อเห็นนางเหม่อลอย

           "อ๊ะ! เจ้าเก่งที่สุดเลยเสี่ยวไป๋เยี่ยมไปเลย”

           ฟู่~~ 

           "อืมแล้วเราจะทำอย่างไรกับเจ้ามังกรน้อยดีล่ะทิ้งไว้ดีไหม?" พอเยว่เหยียนพูดจบเจ้าเสี่ยวไป๋ก็ส่ายหัวแบบไม่เห็นด้วย

           "งั้นให้ข้านำมันกลับไปด้วย?" 

           ฟู่วว ฟู่ววว!

           เสี่ยวไป๋ผงกหัวแบบเห็นด้วยทันที ด้านเยว่เหยียนนั้นครุ่นคิดว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป

           หากเป็นอย่างเนื้อเรื่องในหนังสือตัวร้ายเป็นลูกมังกรที่ถูกทอดทิ้ง ที่จะอาศัยในป่าอสูรด้วยความเคียดแค้นที่มีต่อเผ่าพันธุ์ เพราะเขาจำได้ว่าโหราจารย์ของเผ่ามังกรสวรรค์ทำนายว่าเขาจะเป็นตัวซวยทำให้กำเนิดมารร้ายต้องกำจัดทิ้ง แต่พ่อแม่ของหยางหรงฉินเองตัดใจฆ่าลูกของตนไม่ลงเลยปล่อยพลังฆ่าฟันใส่แค่ครึ่งเดียวเพื่อแกล้งตบตาคนในเผ่าพันธุ์แล้วแอบเอามังกรน้อยลงมาทิ้งไว้ในป่าแทนเท่านั้น

           ถึงแม้ว่าหยางหรงฉินจะไม่ตายแต่ก็บาดเจ็บสาหัสนัก ดังนั้นเขาจึงเก็บความเคียดแค้นฝึกวิชาจนถึงขึ้นบรรลุ*แล้วปลุกจอมมารขึ้นมาจริงๆโดยจอมมารนั้นถูกเขาชักใยด้านหลังอีกที เรียกได้ว่าหยางหรงฉินคือลาสบอสของเรื่องที่แท้จริง!!

           เยว่เหยียนขบคิดไปมาก็สรุปได้ว่า เนื้อเรื่องมันเปลี่ยนไปตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ดูอย่างเธอตอนนี้สิในเนื้อเรื่องต้องตายตอนสามหนาวแต่ตอนนี้เธอเจ็ดหนาวแล้วยังไม่ตายเลย ไหนจะพระเอกที่ไม่ตรงปกอีก ถึงหลังๆเขาจะไม่ขยันแกล้งเธอเหมือนตอนที่เข้ามาอยู่ในสำนักใหม่ๆก็เถอะ!

           "งั้นก็ได้...เอาเจ้านี่กลับกันเถอะเสี่ยวไป๋" เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอก็ย่อตัวไปอุ้มทั้งเจ้าลูกงูและเจ้ามังกรสีนิลที่นอนสลบอยู่มาไว้แนบอกก่อนจะใช้วิชาตัวเบากลับสำนักทันที

           มังกรน้อยในอ้อมกอดเด็กสาวเหลือบตาขึ้นมองเด็กน้อยที่ช่วยเหลือตนไว้อย่างพิจารณาในใจโดยที่ริมฝีปากกระตุกยิ้มเล็กน้อยอย่างชอบใจ 

           'การแอบลงมาเล่นที่ข้างล่างช่างน่าสนใจเสียจริง' หยางหรงฉิน คิดในใจ