โปรดระวังพระเอกกำลังคลั่งรัก

บทที่สิบสอง นอนไม่หลับ

ในห้องนอนที่ไม่คุ้นเคยเยว่เหยียนกำลังยืนทำตัวเกร็งตั้งแต่ถูกพาเข้ามายังที่แห่งนี้

ใครก็ได้ช่วยฉันที!! 

           'ฉันไม่อยากนอนที่นี่!!!' เธอกรีดร้องกับตัวเองในใจแต่ก็ต้องสะดุ้งตัวโหยงเมื่อเซียวไน่เดินเข้ามาหา

           "มานอนกันเถิดเหยียนเอ๋อร์" เซียวไน่จูงมือน้องน้อยตนไปที่เตียงด้วยรอยยิ้มหวานนั้นช่างแตกต่างจากคนที่โดนจูงมืออย่างสิ้นเชิง

           'ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!! คุณพระเอกคะชายหญิงล้วนแตกต่างเราไม่สามารถนอนด้วยกันได้' เยว่เหยียนคิดในใจก่อนจะเอ่ยปฏิเสธการชักชวนทันที

           "ข้ากลับไปนอนที่เรือนรับรองดีกว่าเจ้าค่ะท่านพี่" แม้ว่าเธออยากจะตะโกนใส่หน้าคุณพระเอกแค่ไหนแต่ก็ทำได้เพียงยิ้มแกนๆส่งไปให้...

           'นี่มันมือหรือว่าตีนตุ๊กแกกันคะ!? ทำไมมันถึงเหนียวอย่างนี้แกะออกอยากออกเย็นซะเหลือเกิน!' เยว่เหยียนพยายามบิดข้อมือออกจากการจับกุมของเซียวไน่แต่ก็ไม่เป็นผล..

           เซียวไน่ตอนนี้นั้นทำเป็นเหมือนหูทวนลมไม่ได้ยินสิ่งที่เยว่เหยียนกล่าวสะบัดมือขึ้นดับไฟในห้องให้มืดลงแล้วกระตุกข้อมือน้องน้อยของตนให้นอนลงบนเตียงด้วยกันทันที

           เด็กชายถือโอกาสโอบกอดคนนุ่มนิ่มเข้ามาในอ้อมอกพลางกดใบหน้าหวานให้แนบซบลงบนอกตน

           "อ๊ะ! ท่านพี่" เยว่เหยียนร้องออกมาแบบตกใจเมื่อโดนกระทำแบบอุกอาจ

           "ชู่ว~ นอนซะเด็กดี" เซียวไน่กระซิบลงที่ข้างหูของคนตัวเล็กนุ่มนิ่มในอ้อมกอดก่อนจะกระชับนางให้จมอกพลางกดจมูกโด่งลงสูดดมกลิ่นหอมกรุ่นอย่างพึงพอใจ

           'อาาา ช่างชื่นใจเสียจริง'เซียวไน่คิดในใจก่อนที่มุมปากสวยจะยกยิ้มขึ้นมาแบบถูกใจซึ่งผิดกับคนในอ้อมกอดตนที่ตอนนี้นั้นทำหน้าบูดบึ้งเป็นที่เรียบร้อยแล้ว... 

           'หายใจไม่ออกโว้ยยยย!!' เยว่เหยียนพยายามขัดขืนออกห่างจากเซียวไน่แต่ก็ไม่เป็นผล

           คุณพระเอกนี่นอกจะจะหน้ามึนแล้วยังจะทำตัวหูตึงอีกเหรอ? เธอบอกว่าจะไปนอนที่เรือนรับรองไง!

           " อย่าดื้อนอนซะ" เสียงดุๆดังขึ้นที่ข้างหูทำให้เยว่เหยียนหยุดดิ้นลง

           "ขะ ข้าหายใจไม่ออกท่านพี่ช่วยปล่อยข้าได้หรือไม่เจ้าคะ?" เยว่เหยียนพยายามหลอกล่อให้คุณพระเอกปล่อยเธอออกจากอ้อมกอด

           "อย่างนั้นหรือ? แต่พี่หนาวนัก" เซียวไน่คลายอ้อมกอดลงเล็กน้อย(ขอย้ำว่าเล็กน้อย)แต่ก็ยังไม่ปล่อยคนตัวเล็กนุ่มนิ่มออกจากอ้อมอก

           "ท่านก็มีผ้าห่มนี่เจ้าคะ" 

           "ไม่เห็นจะมีสงสัยคนรับใช้เอาไปซักกระมัง" พอจบประโยคเยว่เหยียนอยากจะกรี๊ดอัดหน้าคุณพระเอกนักก็ตอนเข้ามาเธอยังเห็นมันว่างอยู่บนเตียง!!

           "งั้นข้าออกไปเอา..." ยังไม่ทันที่เยว่เหยียนจะพูดจบเซียวไน่ก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน

           "ไม่ต้องหรอก..." เซียวไน่พูดขึ้นก่อนจะเว้นวรรค

           "..."

           "บางทีไออุ่นจากตัวเจ้าก็อุ่นเหมือนกัน"

           ว้อททททท!? คุณพระเอกคะแน่ใจนะว่านายอายุแค่13? ทำไมทั้งการกระทำและคำพูดมันช่างดูแพรวพราวนัก!! 

           "แต่มันไม่เหมาะสม.." เยว่เหยียนพูดเสียงอ่อนหวังว่ายกเอาเรื่องความไม่เหมาะสมขึ้นมาจะทำให้เซียวไน่ปล่อยเธอไป..

           "เหมาะไม่เหมาะอย่างไรอีกหน่อยเราก็ต้องนอนด้วยกันอยู่ดี" เซียวไน่ตอบกลับแบบมั่นใจ

           ก็นะในหนังสือที่ตัวเขาศึกษามามันก็มีฉากแบบนี้นี่? อืมมเขาควรค่อยเป็นค่อยไปสินะเพราะตอนนี้นางยังเด็กนัก

           "หมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ" เยว่เหยียนเอ่ยถามแบบสงสัย

           'อะไรคืออีกหน่อยต้องนอนด้วยกัน? คุณพระเอกคะ นายสมองยังปกติดีมั๊ย?' คนตัวเล็กในอ้อมกอดคิดในใจ

           "รอให้เจ้ารู้ความอีกหน่อยพี่จะบอกเจ้าเอง ตอนนี้เรานอนกันก่อนเถิดเหยียนเอ๋อร์" 

           "เจ้าค่ะ" เยว่เหยียนตอบกลับแบบยอมแพ้เพราะดูท่าแล้วยังไงคืนนี้เธอก็ต้องนอนที่นี่เป็นแน่...

           และแล้วเวลาก็ผ่านไปประมาณ1ก้านธูป*เป็นเยว่เหยียนเองที่ฝืนหนังตาตนเองไม่ไหวหลับใหลไปในอ้อมกอดของเด็กชาย

           แสงจันทราสาดส่องเข้ามาในห้องนอนกระทบต้องใบหน้าหวานในอ้อมกอด คนตัวขาวที่น่าทำให้เป็นรอยพร้อมกับใบหน้าสวยหวานปานน้ำผึ้งตั้งแต่เด็กนั้นทำเอาเซียวไน่นอนไม่หลับ

           เขาอยากจะนั่งจ้องหน้านางทั้งวันทั้งคืนซะเสียจริง..

ดวงตาคมไล่มองคนในอ้อมกอดด้วยความลุ่มหลง ตั้งแต่ที่มีนางเข้ามาในชีวิตมันช่างทำให้จิตใจของเขาเบิกบานขึ้นเป็นยิ่งนัก..

           "ฝันถึงพี่ด้วยเล่าเด็กดี" ใบหน้าคมก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูน้องน้อยในอ้อมกอด

           ฟอดดดดด~

           จมูกโด่งกดลงบนแก้มขาวนวลอยากหักห้ามใจไม่ไหว

           "รีบๆ โตเล่าเหยียนเอ๋อร์ของพี่"

           "..."

*1ก้านธูป = 15 นาที