"ว่าอย่างไรนะ!" อวี๋ซีหยวนถึงกับตกใจเมื่อเงาตนมารายงานว่าลูกชายของตนนั้นอุ้มเอาเยว่เหยียนเข้าไปในห้องยามค่ำคืน
"ข้าจะทำอย่างไรกับเจ้าลูกคนนี้ดีนะ" ซีหยวนถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายใจ
สงสัยกลับจากงานประชุมเจ้าสำนักครานี้แล้วเขาคงต้องเรียกเซียวไน่ไปพูดแบบจริงๆจังๆเสียแล้วกระมัง..
ในห้องรับรองหรูมีเจ้าสำนักจื่อเฟิ่งอย่างซีหยวนนั่งบนเก้าอี้หวายอย่างเป็นกังวล..ทำไมตัวเขาจะไม่รู้กันเล่าว่าเจ้าลูกชายตัวดีตนนั้นรู้สึกอย่างไร
ในคราแรกที่ตนแนะนำเด็กน้อยเยว่เหยียนให้กับเซียวไน่รู้จักกันเขายังจำแววตาดวงตานั้นได้ดี
ดวงตาที่เวลาเจอของถูกใจนั่นหน่ะ..
"เฮ้อออ ข้าขอโทษนะชิงเชียน" ซีหยวนเอ่ยกล่าวขอโทษหลินชิงเชียนมารดาของเยว่เหยียนในใจเพราะเขารู้ดีว่านิสัยลูกชายหัวดื้อของตนเป็นเช่นไร
เด็กคนนั้นน่ะนอกจากจะหวงเนื้อหวงตัวตนเอ
