โปรดระวังพระเอกกำลังคลั่งรัก

บทที่สิบเอ็ด ค่ำคืนที่วุ่นวาย2

เพล้ง!!!

           เสียงสิ่งของตกลงบนพื้นทำให้เยว่เหยียนที่กำลังเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างฝันดีนั้นตกใจตื่นขึ้นมา

           คนตัวเล็กสะบัดมือหนึ่งครั้งก่อนไฟในห้องจะถูกจุดขึ้นและสิ่งที่ปรากฏต่อสายตาเป็นอย่างแรกก็คือเจ้าเสี่ยวไป๋ที่อยู่บนพื้นโดยมีเศษแจกันดอกไม้แตกอยู่ข้างๆ

           ฟู่!!! ฟู่!! 

           งูน้อยเมื่อเห็นเธอตื่นมันก็เลื้อยไปที่หน้าประตูทำท่าเหมือนจะให้เธอตามออกไป

           สถานการณ์แบบนี้มันคุ้นๆนะ..เยว่เหยียนคิดในใจก่อนที่สองเท้าเล็กจะเดินตามสัตว์เลี้ยงตัวน้อยไปด้วยใจที่ลุ้นระทึก

           'ขออย่าให้เกิดเรื่องทีเถอะ' เหว่เหยียนอธิษฐานกับตนเองในใจ แต่เหมือนกับว่าคำอธิษฐานนั้นจะไม่ได้ผลเมื่อเจ้างูน้อยพาเธอมาหยุดที่หน้าเรือนของเธอเองเรือนที่เซียวไน่นั้นอ้างว่าวันนี้ยังซ่อมบำรุงห้องไม่เสร็จให้เธอไปนอนเรือนรับรองก่อน

           ขนาดยังไม่ทันได้ก้าวเข้าไปก็รู้สึกได้ถึงพลังมหาศาลที่ถูกปล่อยออกมาและไหนจะเสียงโครมครามที่ลอยมานั่นอีก!!

           'นี่มันบ้าอะไรกัน? โจรเรอะ!!'

           'อืมมแต่พลังปราณที่ปล่อยมานั่นมันช่างคุ้นๆนักหรือเธอจะลองเสี่ยงเข้าไปดูดี?' เยว่เหยียนขบคิดกับตนเองในใจว่าควรทำอย่างไรดี

           ฟู่ววว ฟู่ ฟู่ !!!!

           แต่เยว่เหยียนนั้นยังไม่ทันได้ตัดสินใจอะไรสัตว์เลี้ยงตัวน้อยก็ส่งเสียงพลางชูคออย่างเอาแต่ใจก่อนจะเลื้อยนำเข้าไปข้างในเสียก่อน

           "เดี๋ยวสิเสี่ยวไป๋!!" เยว่เหยียนรีบวิ่งตามสัตว์เลี้ยงตัวน้อยเข้าไปก็พบกับเหตุการณ์ที่แสนจะคุ้นเคย

           คุณพระเอกกับคุณตัวร้ายกำลังทำอะไรกับห้องเธอกันคะ!!!!?

           สภาพห้องของเธอตอนนี้มันเละยิ่งกว่าเมื่อเช้าอีก! และนี่อะไรคือหนึ่งคนกับหนึ่งมังกรกำลังวิ่งไล่กันไปมาแถมในมือคุณพระเอกยังถือกระบี่ส่วนคุณตัวร้ายก็พ่นไฟออกมาแบบไม่ยั้งอีก!!!

           ห้องเธอตอนนี้มีแต่เศษผ้าแหว่งๆกับรอยไหม้เต็มไปหมดแล้ว!

           "หยุดเดี๋ยวนี้นะ!" เยว่เหยียนตะโกนขึ้นมาแบบเหลืออดเมื่อเจอห้องนอนตนอยู่ในสภาพที่เละเทะ

           เสียงเล็กที่แสนจะคุ้นเคยดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้หนึ่งคนกับหนึ่งมังกรชะงักกึก ก่อนที่จะหันหน้าไปทางเสียงที่ได้ยิน ก็พบเข้ากับเด็กหญิงตัวเล็กที่ตอนนี้นั้นใบหน้าหวานกลับบูดบึ้งง้ำงอโดยมีเจ้างูขาวชูคออยู่ข้างๆ

           "เหยียนเอ๋อร์...” เซียวไน่รีบเก็บกระบี่ลงก่อนจะเดินไปหาน้องน้อยตนที่ควรเข้านอนไปแล้ว

           'ทำไมนางถึงมาที่นี่?' เซียวไน่คิดในใจก่อนจะเดินเข้าไปกุมมือนุ่มนิ่มแต่กลับถูกสะบัดออก

           "ท่านพี่ทำอะไรกับห้องของข้ากันเจ้าคะ?!" เยว่เหยียนถามออกมาด้วยความโมโหโดยที่พยายามคุมเสียงไม่ให้สั่นออกมา

           "พี่มาตรวจดูความเรียบร้อยแต่กลับเจอผู้บุกรุกเข้ามาในห้องเจ้ายามวิกาลก็เลยปะทะกันนิดหน่อยน่ะ" เซียวไน่ตอบกลับมาแบบหน้าตายก่อนพยายามจับมือน้องน้อยของตนอีกครั้งและครานี้เขาก็ทำมันสำเร็จ

           นางสะบัดออกแล้วอย่างไร? แค่จับใหม่แล้วจับให้แน่นมากกว่าเดิมก็สิ้นเรื่อง..

           ด้านเยว่เหยียนนั้นตอนนี้นั้นหากในมือเธอมีค้อนก็อยากจะเอาทุบหัวคนหน้ามึนตรงนี้นัก!! 

           ตรวจดูความเรียบร้อย? ปะทะกันนิดหน่อย? มันเป็นเหตุผลที่น่าตีมาก 

           คุณพระเอกคะถ้าจะโกหกก็ให้มันเนียนกว่านี้หน่อยเถอะ ตรวจดูความเรียบร้อยในเวลานี้เนี่ยนะ? ไหนจะผู้บุกรุกที่เป็นมังกรที่มาอยู่ด้วยกัน และปะทะกันนิดหน่อยนั่นอีก?! นิดหน่อยบ้าอะไรห้องเธอเละเป็นโจ๊กขนาดนี้!!

           "งั้นหรือเจ้าคะ...งั้นข้าก็ขอบคุณในความหวังดีของท่านพี่มาก" แต่คราวหลังไม่ต้องจะดีกว่า!! ประโยคหลังนี้เยว่เหยียนกล่าวกับตัวเองในใจ

           "เจ้าคงตกใจแย่...มาเถิดคืนนี้พี่จะนอนปลอบเจ้าเองเหยียนเอ๋อร์" 

           "เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ" เยว่เหยียนร้องออกมาเมื่อโดนเซียวไน่อุ้มขึ้นก่อนจะใช้พลังตัวเบากลับเรือนของเขาทันที

           ใช่!! เรือน ของ เขา!!!

           เธอจะทำอย่างไรดีเพราะตอนนี้ท่านลุงซีหยวนออกไปประชุมต่างสำนักได้สองวันแล้วยังไม่กลับมา

           ถึงเธอจะเพิ่งเจ็ดหนาวก็เถอะแต่ให้มานอนกับคุณพระเอกเนี่ยนะ? มันออกจะเกินไปไหม

           เซียวไน่ลอบมองน้องน้อยที่ตนพากลับเรือนมาด้วยแววตานุ่มลึกและอาศัยจังหวะที่คนตัวเล็กจมอยู่กับความคิดตัวเองนั้นรีบสั่งการให้เงาตนไปจัดการพวกตัวขัดขวางทั้งสองตัวนั่นซะ

           "อย่าให้มันสองตัวเข้ามารบกวนเวลาของข้ากับเหยียนเอ๋อร์ในคืนนี้"

           "ขอรับ" ลู่จื่อเอ่ยกับนายน้อยตนก่อนจะรีบไปจัดการตามคำสั่งทันที

           'ช่างน่าสงสารคุณหนูเยว่เหยียนนักที่ต้องอยู่กับหมาป่าแบบนายน้อย' องครักษ์เงาคิดในใจเมื่อนึกถึงนายน้อยตนที่ขยันแกล้งลูกแกะน้อยอย่างคุณหนูเยว่เหยียนซะเหลือเกิน...