บทที่ 9 ทำไมต้องทนขนาดนี้
1237 คำ
ชัชวินโกรธมากที่พิมพ์ชนกยุ่งวุ่นวายกับเขามากจนเกินไป และไม่มีผู้หญิงคนไหนที่กล้าหาผู้หญิงมาให้สามีของตัวเองถึงที่หรอก คนอย่างเขาถ้าจะมีผู้หญิงอื่นจะต้องทำด้วยตัวเองเท่านั้น ไม่ต้องอยากที่จะหามาให้ เพราะคนอย่างเขาใครหน้าไหนก็ไม่สามารถมาบงการชีวิตได้
“คุณวินคะ คุณวินพิมพ์ขอโทษค่ะ คุณวิน!”
พิมพ์ชนกตะโกนไล่หลังชายหนุ่มไปด้วยความกลัว ท่าทางเขาจะโกรธมากเลยด้วยที่เธอหาผู้หญิงมาให้แบบนั้น
“ไหนพี่ซินบอกว่ามันจะดีไม่ใช่เหรอคะ ทำไมคุณวินถึงโกรธแบบนั้นล่ะ”
“ใจเย็นก่อนค่ะคุณหนู เชื่อพี่เถอะเขาไม่โกรธนานหรอกค่ะ”
ซินพยายามทำให้พิมพ์ชนกใจเย็นขึ้น ก็ไม่คิดว่าเขาจะโกรธมากขนาดนี้ เพราะปกติชัชวินจะเป็นคนใจเย็นมาก และไม่แสดงอารมณ์มากมายขนาดนี้
ส่วนอัมพิกาเธอกำลังมึนงงเป็นอย่างมาก เพราะไม่คิดว่าเรื่องราวจะดูบานปลายแบบนี้ หญิงสาวเดินออกมาจากห้องอาหาร กำลังจะไปช่วยแม่บ้านล้างจาน แต่ทว่าก็ต้องตกใจเมื่อชัชวินเดินเข้ามาหาพร้อมกับดึงมือของเธอพาขึ้นไปชั้นบนของบ้าน
“คุณวินคะจะพาหนูไปไหน”
หญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ จ้องมองไปยังใบหน้าที่ดูหงุดหงิดของเขา ก่อนจะเลือกเงียบไม่เซ้าซี้ต่อ เพราะชายหนุ่มน่าจะอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
“ตามมาอย่าถามมาก”
ทั้งสองคนพากันเข้ามาในห้องนอนเล็กของชายหนุ่ม และเมื่อมาถึงเขาก็ดึงมือเธอพาเข้าไปยังโซฟาตัวใหญ่ จับเธอนั่งลงตรงหน้าก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ทำไมต้องทำแบบนี้ กำลังจะมีอนาคตที่ดี ฉันกำลังจะทำให้หนูเป็นดาราโด่งดังและพร้อมสนับสนุนทุกอย่าง ทำไมต้องทำแบบนี้ล่ะ”
หญิงสาวจ้องมองใบหน้าของชัชวินแววตาสั่นไหว น้ำตาเริ่มคลอเบ้าเพราะความอึดอัดภายในใจยากที่จะระบายออกมา ก่อนหน้าเธอยังคงไม่มั่นใจในตัวของเขา แต่ทว่าในตอนนี้ทำไมถึงรู้สึกว่าคนที่น่าไว้ใจที่สุดคือผู้ชายตรงหน้าล่ะ
“หนูจำเป็นค่ะ หนูไม่มีทางเลือก”
“ทำไมถึงจะไม่มีทางเลือก หนูมีสิทธิ์เลือกอนาคตของตัวเองนะ เด็กเพิ่งจะเรียนจบอายุก็ไม่ได้มากควรจะมีอนาคตที่ดีกว่านี้ ไปบอกพิมพ์ซะว่าจะไม่ทำอะไรแบบนี้ แล้วออกมาจากบ้านหลังนั้น ฉันสัญญาว่าจะทำให้หนูมีทุกอย่าง”
เขารับปากสัญญากับเธอแล้วว่าจะคอยดูแลและทำให้เธอมีอนาคตที่ดี ซึ่งไม่มีความจำเป็นต้องลดศักดิ์ศรีของตัวเองมาเป็นนางบำเรอของใคร และถ้าเขาจะต้องมีผู้หญิงสักคน จะต้องได้เป็นเมียคนเดียวเท่านั้นไม่ใช่เป็นสำรองของใคร
“หนูไม่มีทางเลือกค่ะ หนูต้องทำ”
“ฉันไม่เข้าใจ ทำไมหนูต้องยอมพวกเขาขนาดนั้น บอกฉันได้ไหมเล่ามาทุกอย่างเลยนะ หนูรู้ใช่ไหมว่าฉันช่วยได้ทุกอย่าง”
เขาจ้องมองสบตากับหญิงสาวเหมือนกดดันกลาย ๆ ส่วนอัมพิกาเธอกำมือของตัวเองไว้แน่นทั้งสองข้าง และคิดว่าทำไมเธอจะต้องอดทนกับครอบครัวนี้มากมายขนาดนั้นอย่างที่เขาพูด ชั่งใจอยู่พักใหญ่ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเบา
“หนูพูดได้ทุกอย่างใช่ไหมคะ”
“พูดมาฉันรอฟังอยู่”
อัมพิกายื่นมือไปกุมมือชายหนุ่มไว้ทั้งสองข้าง จ้องมองสบตาคู่นั้นก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“หนูจะเล่าความจริงให้คุณฟังทุกอย่าง แต่คุณสัญญานะคะว่าจะปกป้องหนู หนูไว้ใจคุณแค่คนเดียวค่ะ คุณคือความหวังของหนู”
“ฉันสัญญา ฉันจะปกป้องหนูเอง”
หลังจากที่ทั้งสองคนคุยกันเสร็จ เขาก็ปล่อยให้อัมพิกาออกไปก่อน นึกถึงเรื่องราวทุกอย่างที่เธอเล่าให้ฟังก่อนหน้านี้ ก็รู้สึกสงสารจับใจ เด็กคนหนึ่งไม่ควรที่จะมาเจอเรื่องราวแบบนี้เลย และเขาจะไม่มีทางยอมให้เธอต้องเผชิญเรื่องราวพวกนั้นด้วยความโดดเดี่ยวอีก
พิมพ์ชนกเข้ามาถึงในห้องนอนก็อาละวาดโวยวายยกใหญ่ ปาหมอนและข้าวของอย่างอื่นลงพื้นจนพี่เลี้ยงต้องรีบมาห้ามปรามยกใหญ่ เธอควรจะต้องควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้มากกว่านี้ เพราะไม่อย่างนั้นชัชวินอาจจะเบื่อและทิ้งเธอเร็วกว่าที่กำหนดไว้
“กรี๊ด!”
“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะคะคุณพิมพ์ ถ้าคุณชัชวินได้ยินเข้าจะเกิดอะไรขึ้น คุณหนูกำลังจะทำให้ทุกอย่างพังหมดนะคะ คุณหมอก็สั่งแล้วว่าห้ามเครียดถ้าการทำแบบนี้มันมีแต่เสียกับเสียนะ”
ซินเอ่ยเตือนสติคุณหนูเพราะถ้าเธอยังควบคุมอารมณ์ของตัวเองแบบนี้ไม่ได้ จะทำให้ทุกอย่างมันแย่ไปหมด และถ้าเกิดว่าชัชวินทนไม่ไหวทิ้งเธอเร็วกว่าที่คิดจะทำยังไง อีกอย่างทั้งสองคนไม่ได้จดทะเบียนสมรสกัน นอกจากจะโดนทิ้งยังไม่ได้อะไรอีกแม้แต่เงินสักบาทก็จะไม่ได้
“ก็มันน่าหงุดหงิดนี่คะ โอ๊ย! ทำยังไงดีล่ะตอนนี้คุณวินคงจะเกลียดพิมพ์มาแน่ ๆ”
“ไม่หรอกค่ะเขาแค่ตกใจ เราต้องให้พิรีบอ่อยเขา ทำให้เขาหลงจนไปไหนไม่รอด นังนั่นทั้งสวยและยังเด็ก ไม่ยากหรอกค่ะกับการทำแบบนั้น ถ้าสมมุติว่าสำเร็จเราจะคุยกับเขาง่ายขึ้น”
“ง่ายอะไรละคะ พิมพ์ว่าไล่นังเด็กนั่นกลับไปเถอะ ยิ่งอยู่คุณวินจะยิ่งเกลียดพิมพ์ไปอีก ตอนนี้จะพยายามไปรักษาตัวเองให้หาย ส่วนยัยนั่นพรุ่งนี้ไล่มันออกไปเลยค่ะ บอกคุณแม่ว่าไม่ต้องให้มันอยู่ที่นี่แล้ว คุณวินไม่รับข้อเสนอนี้หรอก”
เธอตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ให้อัมพิกาอยู่ที่นี่แล้ว เพราะถ้าเกิดว่าชัชวินเห็นเจ้าหล่อนยังอยู่ที่นี่อาจจะไม่สบายใจ และเธอจะโดนหางเลขไปด้วย
“แน่ใจเหรอคะว่าจะเอาแบบนั้น”
“ค่ะ ไล่มันกลับไปซะ เรื่องนี้พิมพ์จะจัดการเอง”
ก่อนที่ทั้งสองคนจะทันได้ทำอะไรก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นเสียก่อน ซินเดินออกไปเปิดประตูห้องนอน และเมื่อเห็นใบหน้าของชัชวินก็รีบยิ้มกว้างออกมา ก่อนจะหันมาหาคุณหนูของตัวเองเพื่อนตะโกนบอก
“คุณพิมพ์คะ คุณวินมาค่ะ”
“คุณวินมาเหรอ!”
เธอได้ยินแบบนั้นก็รีบจัดเสื้อผ้าให้ดูดี จากนั้นก็รีบเดินไปยังหน้าประตูห้องนอน และเมื่อเห็นใบหน้าของสามีก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ ก่อนจะเข้าไปกอดแขนชายหนุ่ม
“พิมพ์ขอโทษนะคะที่ทำอะไรสิ้นคิดแบบนั้น เดี๋ยวพิมพ์ให้พี่ซินพาอัมพิกากลับไปค่ะ ไม่ให้อยู่ที่นี่แล้ว”
“คุณซินออกไปก่อน ผมขอคุยกับพิมพ์ตามลำพัง”
“ได้ค่ะคุณวิน”
- ผู้เขียน
