ล่อลวงรักนางบำเรอ

บทที่ 8 นี่มันอะไรกัน

หลังจากที่ตกลงกันได้ ซินก็พาอัมพิกาไปนอนแยกอีกห้องหนึ่ง ซึ่งเธอได้ทำการเปลี่ยนชุดใหม่โดยมีพี่เลี้ยงของพิมพ์ชนกพาไปและจัดแจงทำให้ทุกอย่าง

ในตอนนี้เป็นเวลาอาหารเย็นแล้ว ทุกคนจะต้องไปรับประทานอาหารพร้อมเพรียงกันที่ห้องอาหาร

"คุณวินคะได้เวลาอาหารเย็นแล้วค่ะ"

เสียงเคาะประตูดังมาจากข้างนอกห้อง เป็นเสียงของแม่บ้านที่มาเรียกเขาในช่วงเวลาอาหารเย็น

"เดี๋ยวผมอออกไป"

ชายหนุ่มลุกขึ้นมาจากโซฟาหลังจากที่เพิ่งอาบน้ำแต่งตัว วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอนของตัวเอง จากชั้นบนลงชั้นล่างชัชวินก็มองไปโดยรอบพรางสำรวจ เขาไม่ค่อยได้ดูแลคฤหาสน์หลังนี้เลยเนื่องจากว่ามัวแต่ทำงาน ส่วนภรรยาก็เอาแต่ระแวงและเข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น จึงไม่ได้ดูแลที่อยู่อาศัยเท่าที่ควร

เมื่อมาถึงในห้องอาหารชายหนุ่มก็ชะงักไปเล็กน้อย เพราะดูเหมือนว่าภายในห้องนี้มีใครบางคนอยู่ด้วย แต่ทว่าทำไมรู้สึกคุ้นเคยเหลือเกิน และเมื่อพิมพ์ชนกหันมาเจอชัชวินที่กำลังเดินเข้ามา ก็รีบยิ้มกว้างก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นเดินมาต้อนรับเขา

"คุณวิน มานั่งก่อนสิคะวันนี้มีแต่ของโปรดคุณทั้งนั้นเลย"

ชัชวินเดินเข้ามาพร้อมกับภรรยา แต่ทว่าสายตาของเขากลับมองไปยังผู้หญิงอีกคนอย่างไม่วางตา เพียงแค่เห็นข้างหลังก็รู้สึกคุ้นเคยเหมือนเคยเจอกันมาก่อน และในที่สุดก็คลายความสงสัยเพราะเธอหันมาสบตากับเขาพอดี

"นี่มัน..."

"คนนี้เหรอคะ ชื่ออัมพิกา เด็กที่บ้านน่ะค่ะพอดีว่าพิมพ์ให้มาอยู่ที่นี่ มาคอยดูแลพิมพ์แล้วก็คุณอีกคนค่ะ"

และไม่ใช่เพียงชัชวินที่ตกใจ อัมพิกาเองก็รู้สึกตกใจไม่แพ้กัน เพราะเขาคือคนที่เจอกันเมื่อคืนและเธอมีความหวังกับการที่ได้โลดแล่นอยู่ในวงการบันเทิง แต่ทว่าทุกอย่างรู้สึกเหมือนมันพังลงเพราะเธอเพิ่งรู้ว่าเขาคือคนที่แต่งงานกับพิมพ์ชนก

"คุณ..."

"ทำไมถึงไม่สวัสดีทักทายคุณชัชวินล่ะ ไม่มีมารยาทเลยนะ"

พิมพ์ชนกหันไปดุอัมพิกาและเอ่ยออกคำสั่งให้เธอรีบยกมือไหว้เขา เพิ่งจะสั่งก่อนหน้านี้ว่าให้ทำตัวน่ารัก เจอกันครั้งแรกก็ไร้มารยาทเสียแล้ว

"สวัสดีค่ะคุณชัชวิน หนูชื่ออัมพิกาค่ะ จะมาอยู่ที่นี่สักพักคอยดูแลคุณพิมพ์ ยังไงฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ"

ชายหนุ่มอยากจะเข้าไปดึงตัวเธอแล้วก็เอ่ยถามให้รู้ความว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ แต่ก็ต้องสงบจิตสงบใจเอาไว้ก่อน แล้วค่อยรอจังหวะเวลาที่อยู่กันเพียงสองคน เค้าเพิ่งให้ลูกน้องจัดการเกี่ยวกับงานในวงการบันเทิงเพื่อให้เธอมีอนาคตที่ดี และการมาเป็นคนใช้อยู่ที่นี่มันไม่ควรเกิดขึ้น

"กินข้าวก่อนเถอะผมหิวแล้ว"

"ได้ค่ะ พิตักกับข้าวให้คุณวินเดี๋ยวนี้"

"ได้ค่ะคุณพิมพ์"

พิมพ์ชนกพยายามทำให้อัมพิกามีโอกาสได้ดูแลสามีของเธอ เพื่อที่ดูท่าทีของเขาว่ามีความสนอกสนใจในตัวของเด็กคนนี้หรือเปล่า ซึ่งดูเหมือนว่าเค้าจะมองอย่างไม่วางตาเลย ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกเจ็บแปล๊บในอกแต่ก็ต้องอดทน ดีกว่าให้เขาไปหลงผู้หญิงอยู่ข้างนอก ถ้าเป็นแบบนั้นเธอจะไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้ มันอาจจะแย่กว่าเดิมไปอีกก็ได้

"แค่นั้นก็พอแล้วไม่ต้องตักเยอะ"

"ค่ะ นี่ค่ะ"

อัมพิการู้สึกทำตัวไม่ค่อยถูกเพราะสายตาของเขาในตอนนี้จ้องมองเธออย่างปิดบัง ดูเหมือนว่าเขามีคำถามกับเธอมากมายเหลือเกิน แต่ทั้งคู่ไม่สามารถพูดอะไรได้มาก เนื่องจากว่าพิมพ์ชนกไม่ได้รู้เรื่องราวก่อนหน้านี้ว่าทั้งสองคนเคยเจอกันมาก่อน

"ขอบใจนะ"

เขาเอ่ยออกมาก่อนจะตักกับข้าวใส่จานของตัวเอง ส่วนอัมพิกาเธอเดินไปยืนอยู่อีกฝั่ง เหลือบสายตามองชายหนุ่มเป็นพัก ๆ แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรอีก ส่วนพิมพ์ชนกเจ้าหล่อนถามนั่นชายหนุ่มไม่หยุด จนกินข้าวเสร็จก็ยังชวนเขาออกไปเดินเล่นต่อ

"เดินเล่นย่อยอาหารกันไหมคะ"

"ยังดีกว่า ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ ไปคุยกันที่ห้องรับแขกดีกว่า"

ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปจากห้องอาหารทันที พิมพ์ชนกหันไปมองพี่เลี้ยงด้วยใบหน้าเป็นกังวล เอาจริงเธอไม่กล้าพูดออกมาหรอกเกี่ยวกับเรื่องที่หาผู้หญิงมาให้ เพราะกลัวว่าเขาจะโกรธแต่ดูท่าทางชายหนุ่มจะซีเรียสบางอย่าง ถึงเรียกเธอไปคุย

"ไปเถอะค่ะคุณหนู"

"ค่ะ แกรอตรงนี้นะนังพิ เดี๋ยวฉันมา"

พิมพ์ชนกเอ่ยออกมาก่อนจะรีบเดินตามชายหนุ่มไปยังห้องรับแขก และเมื่อทั้งสองคนอยู่ด้วยกันเพียงลำพัง ชายหนุ่มก็เอ่ยออกมาทันทีด้วยใบหน้าซีเรียส

"คุณแน่ใจเหรอว่าอัมพิกาคือเด็กในบ้าน อายุน่าจะเรียนอยู่ด้วยซ้ำ พามาอยู่ที่นี่แล้วจะเอาเวลาที่ไหนไปเรียนล่ะ"

"ช่วงเช้าก็ให้ไปเรียนหนังสือไงคะ ส่วนช่วงเย็นก็เข้ามาดูแลคุณต่อ แบบนี้ก็ไม่ได้กระทบกับการเรียนแล้ว"

เธอเอ่ยออกมาก่อนจะเดินเข้าไปกุมมือของเขาเอาไว้ ในประโยคคำพูดทำไมเขาถึงรู้สึกแปลก เหมือนว่าเธอมีจุดประสงค์บางอย่าง

"หมายความว่ายังไง ที่บอกว่าให้มาดูแลผม"

ชัชวินดึงมือของตัวเองออกจากการเกาะกุม จ้องมองไปยังใบหน้าของภรรยา ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงจริงจัง และนี่คงเป็นโอกาสดีที่เธอจะพูดออกไปเลย

"พิมพ์รู้นะคะว่าตัวเองบกพร่องในหน้าที่ภรรยา ตอนนี้กำลังทำทุกวิธีเพื่อให้ตัวเองรักษาจนหาย พิมพ์รู้นะคะตลอดสองปีที่ผ่านมาคุณต้องอดทนมากแค่ไหน รู้ว่าการทำแบบนี้มันไม่ควร แต่พิมพ์ไม่มีทางเลือก หลังจากนี้ไปจนถึงช่วงเวลาที่พิมพ์รักษาตัวจนหาย ถ้าคุณอยากจะมีเซ็กซ์ต้องมีกับอัมพิกาคนเดียว"

"อะไรนะ! ว่าอะไรนะ!"

เขามองเธออย่างอึ้งไปเพราะไม่คิดว่าภรรยาจะมีความคิดแบบนี้ แล้วเด็กคนหนึ่งกำลังจะมีอนาคตที่ดี กลับต้องมาเป็นนางบำเรอมันถูกต้องแล้วเหรอ

"พิมพ์โอเคจริง ๆ นะคะ เด็กนั่นยังบริสุทธิ์ไม่เคยผ่านมือชายใด สั่งให้ทำอะไรก็ทำไม่เรื่องมากหรอก"

"คุณทำไปทำไมพิมพ์ คุณทำแบบนี้ทำไม"

เขาแค่ต้องการเหตุผลดี ๆ สักข้อ เธอถึงขั้นลงทุนจ้างผู้หญิงให้มานอนกับเขาถึงที่ ไม่มีภรรยาที่ไหนเขาทำกันหรอก พิมพ์ชนกจ้องมองสบตากับเขาแววตาสั่นไหว เธอไม่ได้อยากทำแต่เพราะกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจไปวุ่นวายกับผู้หญิงคนอื่น ถึงตอนนั้นเธอจะต้องเสียเขาไปซึ่งไม่มีทางยอมแน่

"พิมพ์แค่อยากให้คุณอยู่ที่บ้านไม่ไปไหน และอีกอย่างพิมพ์ไม่สามารถทำหน้าที่ภรรยาได้ กลัวว่าคุณจะแอบไปกินข้างนอกแล้วทิ้งพิมพ์ไป"

"เหอะ! สามปีถ้าคุณไม่หายดียังไงก็ต้องแยกย้าย นี่ก็สองปีกว่าแล้วไม่มีความจำเป็นจะต้องกลัวว่าผมจะทิ้งหรอก เพราะถ้าทำตามที่ขอไม่ได้ยังไงผมก็ไปอยู่ดี"

"คุณวิน!"