ล่อลวงรักนางบำเรอ

บทที่ 7 ข้อตกลง

ในห้องรับแขกของบ้านหลังใหญ่ ภายในตกแต่งหรูหราสมกับเป็นบ้านของมหาเศรษฐี เสียงตะโกนด่ากราดภายในดังขึ้นไม่ขาดสาย ทำเอาแม่บ้านคนอื่นสะดุ้งไปตามกัน แต่ทว่าไม่สามารถช่วยอะไรคนข้างในได้เลย

"ฉันบอกให้แกเอายาให้ตาแก่นั่นกินตรงเวลาไม่ใช่เหรอ ทำไมแกถึงไม่ทำนังพิ"

"ก็ยามันกินแล้วไม่ดีขึ้นนี่คะ พิจะไปคุยกับหมอว่าทำไมคุณท่านถึงไม่ดีขึ้นเลย"

อัมพิกาเอ่ยออกมาด้วยความเป็นห่วงคุณท่านของบ้าน ในเมื่อยากินแล้วไม่ดีขึ้นก็ต้องเปลี่ยนสิ ทำไมถึงยังทนให้กินอยู่ได้

"เสร่อนักนะนังตัวดี แกไม่ต้องเสนอหน้าขึ้นไปแล้วฉันจะดูแลต่อเอง ส่วนแกก็รีบไปเก็บของเดี๋ยวช่วยบ่ายฉันจะพาแกไปส่งที่คฤหาสน์ของลูกพิมพ์"

คุณหญิงชนันกานต์พยายามทำจิตใจให้สงบไม่โวยวายใส่ เพราะจะต้องเจรจากับอัมพิกาเรื่องที่หล่อนจะต้องไปรับหน้าที่เป็นนางบำเรอของชัชวิน ไม่ได้อยากจะใช้เจ้าหล่อน แต่ทว่าคนที่ไว้ใจและสามารถออกคำสั่งได้ก็มีแค่แม่นี่คนเดียวเท่านั้น

"ทำไมหนูต้องไปด้วยคะ"

หญิงสาวเอ่ยถามด้วยท่าทีตกใจ มันใช่หน้าที่อะไรของเธอล่ะที่จะต้องทำ ทุกวันนี้ทำงานพิเศษแล้วก็ออกไปเรียนหนังสือ กลับมาต้องช่วยทำงานบ้านก็เหนื่อยจะแย่แล้ว ถ้าต้องไปปรนนิบัติลูกสาวของหล่อนอีกเธอคงไม่ไหว

"ก็ไปทำหน้าที่แทนลูกสาวฉันไง"

"หน้าที่อะไรคะ"

เธอยังคงไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องยอมไปด้วย ซึ่งดูเหมือนว่าคราวนี้คุณหญิงของบ้านจะเอาจริง แถมยังมีอะไรมาล่อตาล่อใจอีก ซึ่งมันเป็นสิ่งที่เธอต้องยอมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

"นางบำเรอของคุณวินไง"

"นี่คุณหญิงจะบ้าเหรอคะ นั่นสามีของคุณพิมพ์ไม่ใช่เหรอไง"

เธอรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก เพราะไม่คิดว่าคุณหญิงและคุณพิมพ์ชนกจะให้เธอรับหน้าที่เป็นนางบำเรอให้กับสามีของตัวเอง เอาจริงเลยนะยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเจ้าหล่อนแต่งงานกับใคร เพราะไม่เคยเห็นพามาเปิดตัวและที่สำคัญทั้งสองคนไม่ยอมให้เธอได้เจอ โดยให้เหตุผลว่าหญิงสาวใบหน้าสวยเด่นเกินไปกลัวว่าชายหนุ่มจะหลง เป็นเหตุผลที่ไร้สาระสิ้นดีเลย

"แกก็รู้ว่าลูกสาวฉันป่วย แต่ฉันมีข้อเสนอดี ๆ ให้แกนะ ถ้าเกิดว่าครั้งนี้ยอมทำตามที่ฉันกับลูกสาวขอ หลังจากที่รักษาจนหายดีแกก็จะหลุดพ้นจากหน้าที่นางบำเรอ แล้วฉันจะไม่บังคับอะไรแกอีกตลอดชีวิต แกจะเป็นอิสระจากที่นี่"

และดูเหมือนว่ามันจะเป็นข้อเสนอที่ดีทีเดียว จากตอนแรกที่เธอจะค้านหัวชนฝากลับกลายเป็นนิ่งเงียบ เพราะสิ่งที่เธอต้องการที่สุดก็คืออิสระในการใช้ชีวิตและได้ออกไปจากที่นี่ มันมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอถูกผูกติดอยู่ที่แห่งนี้ และทางนี้จะเป็นทางเดียวที่ทำให้เธอหลุดพ้น

"ตัดสินใจดี ๆ นะอัมพิกา ทางเลือกของเธอมีไม่มากหรอก เพราะถ้าเกิดว่าเธอไม่รับข้อเสนอรู้ใช่ไหมว่าฉันจะทำยังไง"

หญิงสาวกำมือของตัวเองแน่นไว้ทั้งสองข้าง ภายในใจรู้สึกโกรธแค้นเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้และนี่เป็นทางเดียวที่เธอจะหลุดพ้นได้รับอิสระ เพราะฉะนั้นเธอจะรับข้อเสนอนี้

"ก็ได้ค่ะ พิจะรับข้อเสนอนี้"

"ดีมาก เธอเลือกถูกทางแล้วล่ะ"

คุณหญิงชนันกานต์ยิ้มมุมปากออกมาอย่างพอใจ ถึงแม้ว่าจะทำใจลำบากการให้อัมพิกาเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับครอบครัวของลูกสาว แต่ก็ดีกว่าให้เป็นผู้หญิงคนอื่นซึ่งไม่รู้ว่าพวกนั้นจะมีแผนการแย่งสามีไปจากลูกสาวของเธอหรือเปล่า แต่ถ้าเป็นเด็กคนนี้เธอค่อยข้างไว้วางใจ เพราะเธอสามารถบังคับหล่อนยังไงก็ได้โดยที่อัมพิกาไม่สามารถปฏิเสธได้เลย

"หวังว่าคุณหญิงจะรักษาคำพูดของตัวเองนะคะ"

"แน่นอนอยู่แล้วฉันพูดคำไหนคำนั้น"

หลังจากนั้นอัมพิกาก็เข้าไปยังห้องของตัวเองก่อนจะเก็บกระเป๋า ไม่ลืมที่จะเข้าไปบอกลาคุณท่านและสัญญาว่าเธอจะรีบกลับมาคอยดูแล

ในเวลาประมาณบ่าย 3 โมง คุณหญิงชนันกานต์ก็พาเธอเดินทางไปยังคฤหาสน์หลังใหญ่ นี่จะเป็นครั้งแรกที่เธอจะได้เห็นใบหน้าสามีของพิมพ์ชนก เท่าที่ทราบมาเป็นมหาเศรษฐีร่ำรวยระดับประเทศ ก็ไม่รู้ว่าเป็นใครในเมื่อไม่มีทางเลือกก็ต้องยอมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

"ลงมาได้แล้ว"

"ค่ะคุณหญิง"

อัมพิกาถือกระเป๋าเดินตามคุณหญิงชนันกานต์เข้าไปในตัวคฤหาสน์ และเมื่อมาถึงซินก็รีบมาพาตัวหล่อนไปยังห้องนอน ซึ่งตอนนี้พิมพ์ชนกกำลังรออยู่แล้ว

"จะไปไหนคะ"

"ไม่ต้องถามมากได้ไหม รีบเดินตามมาเถอะคุณพิมพ์ชนกรออยู่"

เธอเดินเข้าไปเงียบ ๆ ไม่เซ้าซี้ถามอะไรอีก และเมื่อมาถึงก็เจอกับพิมพ์ชนกนั่งอยู่ในห้องนอน โดยที่ในมือกำลังถืออะไรบางอย่างอยู่ ใบหน้าดูกังวลกับอะไรบางอย่าง

"สวัสดีค่ะคุณพิมพ์"

"ชักช้านักนะแก มานี่เดี๋ยวนี้เอายาคุมไปกิน"

หญิงสาวจ้องมองไปยังยาคุมที่เธอยื่นมาให้ กำมือทั้งสองข้างของตัวเองเอาไว้แน่น ถ้าสมมุติว่าเธอถอยออกไปตอนนี้มันจะเป็นยังไงล่ะ

"อย่ามาทำหน้าเหมือนจะเปลี่ยนใจนะ แกต้องทำ! เพราะฉันสั่ง"

พิมพ์ชนกยื่นมือไปผลักหน้าผากของอัมพิกาด้วยท่าทีรังเกียจ ถ้าไม่เกิดปัญหาขึ้นมาไม่มีทางหรอกที่เธอจะยอมให้ยัยนี่มาชูคออยู่ตรงนี้

"หนูยังไม่ได้พูดอะไรเลยค่ะ แต่พวกคุณสัญญาแล้วนะคะว่าจะเลิกยุ่งกับหนู นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะมาบังคับข่มขู่กันแบบนี้"

เธอเอ่ยออกมาพร้อมกับจ้องมองสบตาอย่างไม่กลัวเกรง ชีวิตไม่มีอะไรจะเสียแล้วในตอนนี้ ขอแค่อิสระในการออกไปจากบ้านหลังนี้ ให้ทำอะไรก็ยอมทุกอย่าง

"เออรู้แล้วน่า ฉันก็ไม่อยากเห็นหน้าแกมากนักหรอก และจำไว้นะเงื่อนไขในการอยู่ที่นี่ คือทำยังไงก็ได้ให้คุณวินอยู่ติดบ้านไม่ออกไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นนอกบ้าน และแกต้องกินยาคุมที่ฉันให้ห้ามขาด"

พิมพ์ชนกเอ่ยออกมาก่อนจะขยับตัวลงมานั่งยองตรงหน้าของอัมพิกา จ้องมองไปยังแววตาที่ดูสั่นไหวก่อนจะใช้มือข้างซ้ายจับปลายคางของเจ้าหล่อนขึ้นมาก่อนจะบีบอย่างแรงจนเธอเผลอนิ่วหน้า

"ฉันให้แกเป็นนางบำเรอบนเตียงเท่านั้น มีหน้าที่ทำให้คุณวินอยู่ติดบ้านไม่ออกไปมีเล็กมีน้อยที่อื่น หน้าที่แกมีแค่นั้นอย่าสะเออะคิดที่จะขึ้นมาเสนอหน้าเป็นเมียอีกคน และอย่าปล่อยท้องเด็ดขาดเพราะฉันจะทำทุกวิธีที่จะทำให้มันตายไปจากโลกใบนี้! จำใส่หัวแกไว้นังพิ"