นภัทสรีย์พยายามเงี่ยหูฟัง เป็นเสียงสวบสาบ มันทำให้หัวใจของเธอเต้นแรง เธอค่อย ๆ ลุกขึ้นและมองไปรอบ ๆ เสียงนั้นดังใกล้เข้ามา ด้วยความตกใจและตื่นกลัวอยู่แล้วเธอจึงตั้งหน้าวิ่งออกไปจากที่นั้นโดยไม่ทันได้ยินเสียงเรียกจากทางข้างหลัง
“นิ่ม!...นิ่มใช่ไหม...นิ่ม...อยู่ตรงนั้นใช่ไหม...นิ่มจะไปไหน...รอพี่ด้วย!”
จเด็จนั่นเอง เขาวิ่งไล่หลังเธอไปและพยายามตะโกนเรียกแต่ดูเหมือนว่าเสียงของเขาจะลอยหายไปท่ามกลางป่าใหญ่ เขารีบวิ่งตามนภัทสรีย์ที่วิ่งนำหน้าไป ส่วนนภัทสรีย์ก็วิ่งอย่างไม่คิดชีวิต เธอวิ่งเหมือนกำลังหนีตายเพราะคิดว่าเสียงที่ได้ยินอาจจะเป็นฝีเท้าของช้างตัวนั้นที่มันตกมันและคงพยายามจะตามเธอมา เธอวิ่งไปข้างหน้า วิ่ง...วิ่งสุดชีวิต แต่แล้วเธอก็สะดุดกับอะไรบางอย่างทำให้เสียหลักและล้มลง ไม่ใช่ล้มอย่างเดียวแต่ยังกลิ้งลงไปตามทางที่เป็นเนินต่ำลงไปเบื้องล่าง ในเวลานั้นเธอถ้าไม่รู้ตัวเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกระทั
