“ถ้าอย่างนั้นพี่เด็จก็ลองโทรกลับไปหาคนงานของพี่เด็จที่ตามมาด้วยดูสิคะ”
“โชคร้ายจัง ในป่านี้ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์เลยพี่คิดว่าเราคงต้องพยายามหาทางออกไปหรือไม่คืนนี้เราก็คงจะต้องนอนกันในป่านี่ซะก่อนเพราะการเดินทางในป่าลึกตอนกลางคืนมันไม่ใช่เรื่องที่จะปลอดภัยเลยนะนิ่ม”
“นิ่มทำให้พี่เด็จลำบากแท้ ๆ เลยค่ะ”
“ไม่มีใครอยากให้มันเกิดเเหรอก ก็เหมือนอย่างเหตุการณ์วันนี้ที่ช้างตกมันแล้วหลุดเชือกออกมาก็ไม่มีใครสักคนที่จะคาดเดาได้หรอกว่ามันจะเกิดขึ้น ว่าแต่ตอนนี้นิ่มลุกขึ้นยืนไหวไหมเดี๋ยวพี่จะพานิ่มขึ้นไปข้างบนโน้นเสียก่อนเพราะรู้สึกว่าเนินตรงนี้มันจะชันมาก ถ้าลงไปข้างล่างนั่นพี่ไม่แน่ใจว่าถ้ากลิ้งตกลงไปข้างล่างมันจะเป็นเหวหรือเปล่า”
คำพูดของจเด็จทำให้นภัทสรีย์รู้สึกขนลุกขึ้นมา เธอรู้สึกตื่นกลัวและนึกไปว่าเมื่อกี้ที่ขอพรจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ก็คงช่วยเหลือเธอเอาไว้ด้วยส่วนหนึ่งเพราะถ้าหากว่าเธอล้มแล้วไม่มา
