“นิ่ม...นิ่มเป็นอะไรน่ะ”
เสียงห้าวลึกที่ดังข้าง ๆ ทำให้หน้านภัทสรีย์สะดุ้ง เธอหันไปและเห็นว่าจะเด็จนั่นเอง เขาลุกขึ้นมานั่งข้าง ๆ และจ้องมองเธอด้วยประกายตาวาววับท่ามกลางแสงไฟเย็นของตะเกียง
“นิ่มหนาวค่ะพี่เด็จ”
เธอบอกเขาตามความรู้สึกที่แท้จริงเพราะตอนนี้ตัวเธอกำลังสั่นสะท้าน รู้สึกวูบวาบอยู่ภายในกาย นภัทสรีย์ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มตัวเธอสั่นอย่างเห็นได้ชัดขณะนั้นเองจเด็จนาบฝ่ามือของเขาบนหน้าผากเกลี้ยงเกลา
“นิ่มมีไข้นะ ตัวร้อนมากด้วยนะรู้ไหม”
“ไม่มียาแก้ไข้ใช่ไหมคะพี่เด็จ นิ่มจะเป็นอะไรหรือเปล่า...อืม...นิ่มนาวจริง ๆ นะคะ”
“เดี๋ยวพี่จะละลายยาเขียวของยายปิ่นให้นิ่มกินนะ”
ว่าแล้วเขาก็จัดแจงหยิบซองยาที่ยายปิ่นนำมาให้ละลายลงในแก้วน้ำ ขณะนั้นเองที่นภัทสรีย์ก็ยังนอนสั่นสะท้านและเขาเป็นคนช่วยประคองเธอให้ลุกขึ้นนั่ง ตระกองกอดหญิงสาวไว้ในอ้อมแขนแล้วค่อย ๆ ป้อนแก้วน้ำที่มียาเขียวอยู่ข้างในให้เธอค่อ
