“ก็ถ้าเกิดมีอะไรนิ่มก็ตะโกนเรียกให้พี่เด็จรู้ตัวยังไงล่ะคะ...แหม...ผู้หญิงก็ทำหน้าที่นี้ได้นะคะ ถ้าเกิดว่ามีสัตว์ร้ายเข้ามานิ่มก็แค่ตะโกนบอกพี่เด็จก็เท่านั้นเอง”
“ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นเเหรอกรีบไปพักผ่อนเถอะ แล้วนี่ยังเจ็บแผลอยู่อีกหรือเปล่า”
“ไม่ค่อยเจ็บแล้วล่ะค่ะ คิดว่าพรุ่งนี้อาการก็น่าจะดีขึ้นเพราะว่ายายปิ่นเอาสมุนไพรมาช่วยประคบให้แล้วนิ่มก็รู้สึกดีขึ้นแล้วค่ะ”
“มันก็ยังไม่แน่เเหรอกนะ ต้องคอยระวังดูอาการก่อนเพราะตอนที่นิ่มกลิ้งลงไปกระแทกพี่ขอนไม้ข้างล่างมันก็แรงพอดูเลยนะ แล้วแผลที่เลือดออกพี่ว่ามันก็ไม่ใช่แผลเล็ก ๆ ด้วย นี่ถ้าอยู่ในเมืองก็คงต้องพานิ่มไปอนามัยหรือไม่ก็โรงพยาบาลแล้วล่ะ”
“ที่พูดนี่พี่เด็จยังเป็นห่วงนิ่มเหรอคะ?”
เธอถามและเป็นคำถามที่ทำให้จเด็จนิ่งอึ้งไปชั่วอึดใจ มันเป็นคำถามที่ทำให้เขาเกิดความสำนึกผิดขึ้นมา จเด็จอดนึกถึงตอนที่เขาแกล้งพานภัทสรีย์ไปทิ้งไว้ที่ห้างอีกไม่ได้
