ตอนที่ 3
1052 คำ
เสียงเพลงปลุกเร้าอารมณ์ที่ดังลอดออกมาจนถึงบานประตูใหญ่ดั่งใครกำลังครวญครางกับกิจกรรมหฤหรรษ์ในยามค่ำคืน ส่งผลชายหนุ่มมากหน้าหลายตาต้องชะงักหยุดเดินก่อนที่จะพาตัวเองเข้าไปด้านใน ชายร่างใหญ่สองนายยืนคุมอยู่บริเวณประตูทำหน้าที่ตรวจบัตรประจำตัวเพื่อไม่ให้เดือดร้อนหากมีการจับกุมของเจ้าหน้าที่
“นายอายุถึง 18 หรือเปล่า”
แววตาใสซื่อหันมาถาม นุติถึงกับสะอึกรับมุขดอกนี้ของเจ้านายไม่ทันมือเกาศีรษะตัวเองไปมาเพราะไม่ทันที่จะตอบและก็ไม่ทันที่จะรั้งเจ้านายไว้ได้ทัน เมื่อคนที่ทำให้งงนั้นเปิดประตูรถและเดินจ้ำอ้าวเข้าไปในทิศทางของเสียงเพลง โดยไม่รอเขาสักนิด แถมฝ่ามือนั้นยังเหวี่ยงมาข้างหลังทำท่าจะกดรีโมตล็อครถ นุติรีบถลาลงจากรถตาหูเหลือกก่อนจะรีบถลันตามเจ้านายที่ถึงจะหล่อจนสาวละลายแต่ก็เอาแต่ใจ “ฉิบ” อย่างฉุดไม่อยู่
“จับมือฉันไว้ถ้ากลัวหลง”
นุติถลึงตามองภคินที่ยังเล่นไม่เลิกอย่างงอนๆ ยามอยู่ในบริษัท เขาเห็นภคินเป็นเจ้านายที่ดีพร้อม ทั้งเก่งทั้งฉลาดรอบรู้เรื่องราวได้สารพัด แต่ในยามหน้าที่หมดไป ภคินก็คือเพื่อนที่ยังติดต่อกันอยู่จนถึงปัจจุบัน น้อยคนนักที่จะรู้ว่าเขากับภคินนั้นเคยเรียนโรงเรียนเดียวกันตั้งแต่อนุบาลจนถึงมัธยม และไม่คิดว่าวงโคจรของโลกจะทำให้พวกเขาได้เจอกันแต่มาอยู่ในสถานะของเจ้านายและลูกน้อง
นับตั้งแต่บิดาของเขาประสบปัญหาในธุรกิจจนต้องกลายเป็นบุคคลล้มละลายจนเลือกที่จะตัดช่องน้อยแต่พอตัวจากไปอย่างไม่มีวันกลับก็ทำให้เขาต้องเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย โชคดีที่ท่านภควัฒน์ยื่นมือให้ความช่วยเหลือให้ทุนเรียนต่อ โดยแลกกับการที่เขาจะต้องมาคอยเป็นผู้ช่วยจัดเตรียมเอกสารสำหรับงานประจำวันซึ่งเขารู้ดีว่ามันเป็นทางช่วยเหลือที่ไม่คิดเลยว่าจะมีใครยื่นมือเข้าช่วยและให้โอกาสได้มากขนาดนี้ การจัดเตรียมเอกสารสำหรับท่านภควัฒน์ก็ไม่ต่างอะไรกับการฝึกงานเป็นผู้บริหารในอนาคต
ตลอดเวลา 5 ปีที่ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยจนจบปริญญาโท เส้นทางธุรกิจที่ได้เรียนรู้มันทำให้เขาสามารถปลีกตัวไปสร้างบริษัทเป็นของตัวเองได้เลยหากวันหนึ่งที่เขาจะมีเงินทุนเพียงพอ และในช่วง 3 ปีที่ผ่านมานี้ที่ท่านภควัฒน์วางมือและมอบอำนาจสิทธิ์ขาดในการบริหารให้แก่บุตรชายเพียงคนเดียว เส้นทางของเขาและภคินจึงเดินทางมาบรรจบกันอีกครั้ง เพื่อนที่เป็นนายใครจะว่าอย่างไรเขาไม่รู้ แต่สำหรับเขาแล้ว ภคิน..เป็นมากกว่านั้นเพราะเขาเป็นคนที่จะต้องตอบแทนและดูแลให้ดีที่สุด เพราะถ้าไม่ได้ภคินก็คงไม่มีวันที่ท่านภควัฒน์จะรู้จักนายนุติ
“นายมองฉันเหมือนอยากจะกินฉันเข้าไปทั้งตัวแน่ะว่ะ เจ้านุ”
คำพูดสัพยอกพร้อมแววตาหวานเชื่อมที่มองมาทำให้นุติผวาเฮือกกระโจนไปอีกทางอย่างไม่ไว้วางใจเจ้าของดวงตาคมเข้มที่เปลี่ยนเป็นหวานหยาดเยิ้มเพียงแค่เข้ามาถึงข้างใน
“คุณคิน ยะ..อย่าบอกนะว่า คุณคินเพิ่งมาค้นพบตัวเองตอนนี้”
“ไอ้บ้า! นุ นายนี่มันทำงานมากเสียจนเบลอแล้วมั้ง นี่นายเป็นฉันเป็นเก้งตั้งแต่เมื่อไรว่ะ”
“ก็ตั้งแต่คุณคินมองผมอย่างกับอยากจะกินเมื่อกี้น่ะครับ”
“นายนี่มัน..”
เสียงทุ้มเข่นเขี้ยวต้องหยุดลงเพราะเจ้าของสถานที่กำลังก้าวมาเยือน เรือนร่างอวบอิ่มที่เห็นทำให้ดวงตาคมถึงกับกระตุกวาบ “เธอสวยจริงๆ” นั่นคือสิ่งที่คิดขึ้นมาได้ ผู้หญิงตรงหน้าไม่มีส่วนไหนที่บ่งบอกเลยว่าไม่สวยและไม่น่าเชื่อว่าเธอจะอายุมากกว่าเขา “ลินลดา..แม่เล้าสาวสวยแห่ง ลินลดาคาเฟ่ สมคำเล่าลือจริงๆ มิน่า..”
“สวัสดีค่ะ เพิ่งเคยมาครั้งแรกใช่ไหมคะ ดาไม่เคยเห็นพวกคุณเลย” ใบหน้างามแย้มยิ้มส่งมาซึ่งนุตินั้นเหมือนจะละเมอยิ้มค้างไม่หุบเมื่อเห็นสิ่งสวยงามตรงหน้า
“ลินลดาค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักคุณ..เอ่อ..”
น้ำเสียงขาดห้วงใส่จริตอย่างต้องการให้เขาบอกชื่อ ใบหน้าสวยหวานรับกับดวงตาคมที่ดูแพรวพราวไปด้วยจริตจะกร้านอย่างผู้หญิงกลางคืนจะพึงมียังคงแย้มยิ้ม
“เธอดูแตกต่าง แตกต่างไปจากผู้หญิงอย่างว่าที่เคยเห็น”
ภคินมองใบหน้าสวยหวานนั้นอย่างอึ้งๆ กิริยาที่อ่อนหวานพร้อมจริตที่เธอปรุงแต่งขึ้นมานั้น เมื่อรวมๆ กันแล้วมันไม่ได้ดูน่าเกลียดทว่ามันกลับดูน่ามองน่าสัมผัส สมแล้วที่ “ลินลดาคาเฟ่” จะสามารถยืนหยัดมาได้กว่า 5 ปี แม้จะถูกกวาดล้างและต้องจ่ายค่าปรับบ่อยครั้งแต่ก็ดูเหมือนเจ้าหน้าที่จะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับเธอมากกว่า ดังนั้นแล้วข่าวที่ได้รับมาเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอและท่านผู้กำกับบัญชาก็ดูท่าว่าจะจริง
“ผมคินครับและนี่นุเพื่อนผม” เสียงทุ้มเอ่ยบอกในขณะที่ดวงตาคมเข้มยังไม่ได้ละไปจากใบหน้าสวยนั้นสักวินาทีเดียว
“เดี๋ยวเด็กจะเข้ามารับรายการอาหารและถ้าต้องการอะไรเพิ่มเติมแจ้งกับเด็กๆ ได้เลยนะคะ ดาต้องขอตัวก่อน แต่ถ้ามีอะไรให้รับใช้ก็ให้เด็กๆ ไปตามได้ค่ะ”
รอยยิ้มหวานส่งมาให้ไม่มีวี่แววเคอะเขินสักนิดทั้งที่เขาพยายามหว่านเสน่ห์อย่างสุดฤทธิ์ รอยยิ้มบาดใจที่สาวเล็กสาวใหญ่ถวิลหาแต่กับเธอคนนี้เหมือนจะเป็นเพียงสิ่งเคยชินของเธอเท่านั้น อย่างนั้นแล้วก็คงหมายถึงว่า การที่เธอเดินเข้ามาทักทายนั้นก็เป็นเพียงหน้าที่ของเธอที่ต้องทำอย่างนั้นซิ
- ผู้เขียน
