นางบำเรอในมือมาร

หลอดไฟสีแดงนวลที่ติดประดับไว้ตามจุดทำให้บรรยากาศที่มองเห็นสามารถสร้างความรู้สึกบางอย่างให้เกิดขึ้นได้เป็นอย่างดี บวกกับเสียงเพลงขับร้องและท่วงทำนองเครือคลอเหมือนจะปลุกเร้าอารมณ์ดิบๆ ของคนออกมาทำให้ชายหนุ่มไม่รีรอที่จะเลี้ยวเข้าไปจับจองในมุมประจำที่แวะเวียนมาอยู่เสมอ                 เพียงแค่สัมผัสเบาะนุ่ม สิ่งยั่วยวนที่จับต้องได้ก็แทบจะถลาขึ้นมาเกยอยู่บนตัก แสงไฟสลัวแดงระเรื่อส่งผลให้ความอวบอิ่มหยาดเยิ้มดูจะเพิ่มมากขึ้น เอวคอดส่ายสะบัดตามท่วงทำนองและบทเพลงปลุกเร้า ประกอบกับความหยุ่นนุ่มที่เสิร์ฟให้ถึงมือและปาก ก็แทบทำให้เขาไม่สามารถเก็บกดความเป็นชายไว้ได้อีกต่อไป                 “ขึ้นห้องกันเถอะ พะ..พี่จะทนไม่ไหวอยู่แล้ว”                 หญิงสาวที่ยึดตักแกร่งของเขาเป็นที่นั่ง แหงนหน้าหัวเราะอย่างใส่จริตพลางบดเบียดบั้นท้ายสัมผัสสิ่งเร้าที่อยู่ด้านล่างอย่างเย้ายั่ว ก่อนจะเคลื่อนกายยักย้ายส่ายสะโพกตรงไปยังจุดที่เขาคิดจะปีนไปให้ถึง ทว่าดวงตาหวานที่แต่งแต้มงดงามก็ยังไม่วายหันมาเชิญชวนและกระดิกนิ้วเรียก ก่อนจะเคลื่อนย้ายนิ้วน้อยๆ นั้นเข้าสู่อุ้งปาก และดูดดึงราวเอร็ดอร่อยเสียเต็มประดา ชายหนุ่มนั่งมองตาค้างก่อนจะถลันตามร่างบางที่โยกย้ายไปดังคนละเมอ                 ดวงตาคมสวยที่ถูกแต่งแต้มอย่างบรรจงทอดมองภาพที่เกิดขึ้นในบาร์แห่งนี้ ซึ่งไม่ได้แตกต่างไปจากมุมอื่นๆ หรือแตกต่างไปจากคืนอื่นๆ ที่เคยมองเห็นเลยสักนิด “สัตว์เพศผู้” คำที่เธอนิยมใช้เรียกผู้ชายพวกนี้                 “ผู้ชายจะมีอะไรมากไปกว่า SEX” ซึ่งเธอคิดว่าตัวเองคิดไม่ผิดเพราะกิจการบาร์กึ่งคาราโอเกะของเธอดูเหมือนจะดีวันดีคืนเพราะผู้ชายที่กระหาย SEX และต้องการได้รับการปลดเปลื้องจากผู้หญิงอื่นที่ไม่ใช่..เมีย และต้องยอมรับว่าผู้ชายประเภทนี้มีจำนวนอยู่มากเสียจน บาร์เล็กๆ ของเธอเมื่อ 5 ปีก่อนกลับกลายเป็นบาร์กึ่งคาราโอเกะขนาดใหญ่กว่า 4 คูหา ห้องพักด้านบนที่เธอเรียกมันว่า “ห้องเชือด” มีมากมายกว่า 20 ห้อง แต่ก็ดูเหมือนกับว่าจะไม่เพียงพอเอาเสียเลย เพราะบรรดาลูกค้าขาประจำของเธอมักจะนิยมค้างคืนมากกว่าชั่วคราว แม้จะมีผู้ยื่นมือช่วยเหลือขอเป็นหุ้นส่วนเพื่อให้เธอขยายกิจการได้เพิ่มมากขึ้น แต่เธอกลับคิดว่า “บาปกรรม” ที่รับเพียงเท่านี้ก็คงจะพอแล้ว สำหรับคนที่ห้องหอไม่รอคิว หากจะหิ้วกันไปต่อข้างนอกเธอก็ไม่ว่า ขอแค่กลับตรงเวลาและวันรุ่งขึ้นไม่เสียงานก็พอแล้ว จนกลายเป็นว่าโรงแรมฝั่งตรงข้ามเหมือนจะกลายเป็นบัดดี้ทางธุรกิจของเธอไปอีกแห่งหนึ่ง ผู้หญิงที่นั่งไขว่ห้างอยู่ที่เคาร์เตอร์มองดูเหตุการณ์ภายในบาร์ “ลินลดา” ท่าทางของเธอเขาเห็นอยู่ทุกวัน ดวงตาคมสวยที่แต่งแต้มเสียจนดูหวานซึ้ง ทรวดทรงอกเอวที่หญิงสาววัยไม่เกิน 25 ปียังต้องอาย เพราะการดูแลและรักษาเนื้อตัวอย่างดีทำให้ใครจะรู้บ้างว่า สาวสวยที่นั่งหน้าเชิดอยู่นั้นผ่านพ้นวัยเลข 3 มานานแล้ว ความสวยที่ใครๆ เห็นก็มักจะชมไม่ขาดปาก อีกทั้งบางคนยังกล้าที่จะทุ่มเพื่อให้ได้เธอมาครอง แต่ความสวยที่ใครๆ มองเห็นนั้นเขากลับคิดว่ามันเจือไปด้วย “ความเศร้า ความเหงา” ปะปนกับการโหยหาอะไรบางอย่าง “เธอ..ไม่มีความสุข” ดวงตาคู่สวยกวาดมองแขกที่มาใหม่และแขกที่นั่งอยู่เดิม เพื่อดูว่าใครอาจจะต้องการอะไรเพิ่มเติมจะได้เรียกเด็กมาบริการได้ถูก ทว่าริมฝีปากบางที่เคลือบลิปสติกสีแดงเป็นมันวาวก็ต้องคลี่ยิ้มเพราะ..เขา..ที่มองเห็น “ท่านคะ มาตั้งแต่เมื่อไร ทำไมไม่ให้เด็กไปตามดาล่ะคะ” เสียงหวานส่งมาในทันทีที่เดินมาถึง ร่างอวบอิ่มกลมกลึงแถมยังหอมกรุ่นไปทั้งตัวนั่งลงแนบข้าง ภควัฒน์เพียงยิ้มบางเบา ก่อนจะเอื้อมมือไปกอบกุมฝ่ามือบอบบางที่เขาสัมผัสได้ถึงความกร้านสากอันบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าความสวยที่มองเห็นนี้จะต้องผ่านอะไรมาบ้าง “แค่ผมได้มองดา ผมก็มีความสุขแล้ว ให้ดาได้บริการแขกคนอื่นๆ จะดีกว่า” “แหม.. พูดแบบนี้แปลว่าไม่ต้องการให้ดาเข้ามาคุยใช่ไหมคะ ได้ค่ะ ดาจะได้ไป แล้วท่านเรียกน้องคนไหนมาคุยล่ะคะ ดาจะได้ไปตามได้ถูก” ลินลดาสะบัดหน้าหนีอย่างใส่จริตพร้อมทำท่าจะลุกออกไปทั้งที่ใจจริงนั้นมีความสุขมากที่ได้ยินเขาพูดออกมาแบบนั้น “โธ่! ดา ล้อผมเล่นอีกแล้ว ดาก็รู้ว่าผม.. ผมคิดยังไง” ดวงตาสื่อความหมายจากหนุ่มใหญ่วัย 50 กว่าที่ทอดมองมา มันทำให้ดวงตาคมสวยถึงกับมีน้ำตาคลอ ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเขารู้สึกเช่นไร “ภควัฒน์” ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ต้องการอะไรจากเธอมากไปกว่า “ความรัก” ดูจะน่าขำหากจะมีแขกสักคนที่บอกความรู้สึกว่า “หลงรัก” เธอหมดใจ แต่กว่า 3 ปีที่ ภควัฒน์เข้าวนเวียนมาหาเธอที่บาร์แห่งนี้ ก็คงจะเพียงพอที่จะพิสูจน์ในสิ่งที่เขายืนยันได้ ทุกครั้งที่มีแขกแข่งกันทุ่มเพื่อให้ได้ตัวเธอไปครอง เขาก็มักจะจ่ายตัดหน้าเพียงต้องการให้เธอไปนั่งคุยนั่งดื่มคลายเหงาเท่านั้น ไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะต้องการอะไรจากตัวเธอ แม้เธอจะเสนอให้เขาทุกครั้งก็ตาม แต่สิ่งที่เขาเรียกร้องจากเธอในทุกครั้งนั้น เป็นสิ่งที่เธอตัดสินใจได้ยากยิ่ง “เลิก” เขาขอให้เธอเลิกกิจการบาร์และไปอยู่กินกับเขา เขาเพียงต้องการเพื่อนที่จะอยู่ร่วมกันจนแก่เฒ่าเท่านั้น และผู้หญิงที่เขาเลือกก็คือ..เธอ ลินลดา แม่เล้าวัย 38 ปี ที่ไม่มีอะไรดีสักอย่างนอกจากความสวยเท่านั้น