ดวงตาผ่านพ้นวันเวลาทว่าใบหน้าหล่อเหลายังคงเคล้าอยู่มากมองเหม่อไปสู่เรือนหลังเล็กในสวน ภคินที่ต่อต้านลินลดาจนถึงกับทำให้มีปากเสียงระหว่างพ่อลูกทำไมถึงได้เอ่ยปากที่จะให้เขาไปสู่ขอลลิล และลลิลที่ถูกพาตัวมาจากบ้านตั้งแต่สายจนป่านนี้จะอยู่ในสถานะใด เพราะรู้นิสัยลูกชายเพียงคนเดียวได้เป็นอย่างดี เขาจึงรู้ว่าภคินไม่มีทางจะศิโรราบหรือญาติดีกับลินลดาอย่างแน่นอน
ทว่าแผนการณ์นั้นจะคืออะไรและลลิลตกเป็นเครื่องต่อรองของภคินไปแล้วหรือยังนั่นคือสิ่งที่เขารู้สึกกังวลอย่างบอกไม่ถูก และถ้าหากลินลดายืนกรานจะพาลูกสาวของเธอกลับไปพักผ่อนที่บ้านล่ะ คนที่ต้องหาทางขัดขวางหรือกีดกันคงไม่พ้นเขาคนนี้ ซึ่งแน่นอนที่ภคินจะไม่มีวันยอมปล่อยหากได้ตัดสินใจไปแล้ว
“ลิล.. ทานข้าวก่อนนะจะได้กินยา”
ริมฝีปากบางเม้มแน่นก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น เสียงทุ้มของเขาที่ดังอยู่ใกล้ตัวมันทำให้เธอรู้สึกหายใจไม่สะดวกและดวงตาหวานที่บวมช้ำ
